Zeekoei

Ping-ping-ping-ping-ping-ping-ping-ping...

Dat is wat je hoort als je na een week bootje varen weer binnen het bereik van een telefoonnetwerk bent gekomen. Moeders de vrouw vraagt zich af of je haaienvoer bent geworden, ontwikkelingen op de arbeidsvloer exploderen vol in je gezicht en daarna sms’t Vodafone nog even doodleuk dat die databundel je toch echt flink stuivers gaat kosten. Welkom terug in Florida... je bent gelijk weer toe aan vakantie.

En dat trof, want er was nog een bonusweek.

Nadat het bootvolk massaal de bandbreedte van de wifi bij de Rafiki Tikibar had aangerand, gingen we op transport naar de vliegvelden van West Palm Beach en Miami. Bij die eerste even autootje ophalen bij de verhuur en het spel begon weer. “Voor 90 dollar extra krijgt u die grotere auto daar. Nee hoeft niet, doe maar de gereserveerde koekblikklasse. Weet u het zeker, die zijn echt niet comfortabel hoor? Try me!” En natuurlijk... ze hadden alleen maar grote modellen. Wij betalen helemaal nergens nie meer extra voor nie.

Dus lekker met die dikke Ford voor de lage prijs de snelweg op naar het zuiden van Florida. Eerst lekker een burgeroorlog op de snelweg naar Miami overleven, daarna plankgas door de Everglades en toen was het zover... de Florida Keys! Een lang lint van mooie eilandjes met een snelweg van 200 km eroverheen en dwars door zee.

Aankomen op Key Largo, door naar Islamorada, hapje op Long Key, even voetjes tewater op Fat Deer Key en inchecken bij een plekje aan zee op Little Torch Key. In de avond Marjolein opgehaald van het vliegveld van Key West, aan het einde van 200 km snelweg langs de Keys, en lekker van tukkestein gegaan.

Goed, we waren eindelijk compleet en er moest nu echt wat worden gedaan. Even lekker wijdbeens zitten op het balkon was er niet bij, want er moest gegeten worden bij de Mexicaan, een bootje naar Looe Key gehaald worden, gesnorkeld worden met rifhaaien en barracuda’s en vanaf de boot moest worden gekeken naar een clubje dolfijnen. Marjolein was aan zet en pas ‘s avonds in Kiki’s Sandbar mocht er wijdbeens gezeten worden met wat zand tussen de tenen en pilsch aan de lippen.

Op de Keys hebben ze kleine, schattige hertjes rondrennen op een paar eilandjes. Wij de volgende ochtend die krengen zoeken in de bosjes, maar nergens te zien. Ze stonden namelijk allemaal herkauwend in de achtertuinen van de menschen geen ene zak om de geschiedenis van bosjesherten te geven. Aan het ahhhhhhhhhh-geluid te horen vond Marjolein ze wel koediekoediekoedie.

Een paar aalscholvers, wat roofvogels en een set leguanen zaten ons vermoeid aan te kijken toen we op het idee kwamen op Spanish Harbors Key in een lagune te gaan snorkelen. Geen plek die daarvoor was bestemd, sportvissers zijn daar de baas, maar wij bepalen zelf wel wat we doen en hadden toch een prima ochtendsnorkel langs mangrove en rotsen vol visjes. Verderop bij de vet- en suikerafhaalplaats van de Sunset Grille op Knight Key gegeten met uitzicht op de seven mile bridge en toen werd het allemaal zeer belangwekkend: een schildpadjesopvang op het eiland Marathon.

Iedereen is fan van de schildpadjes en Marjolein moest ze knuffelen en verzorgen, want zielig. Nog voordat we überhaupt een schildpad hadden gezien, trok ze de fiscale unie even een poot uit door allemaal schildpadjessokjes voor het recent opgeleverde nichtje Inge te kopen. Maar vervolgens werden alle schildpadjes gekoesterd, want ze waren allemaal de dupe geweest. De gevallen die daar binnen komen hebben last van tumoren als gevolg van een virus en het niet meer kunnen duiken door aanvaringen met boten. In reservoirs herstellen ze zich en krijgen ze gewichten opgeplakt, zodat ze weer kunnen duiken. En de pelikanen waren er ook bij betrokken... die stonden lekker een beetje zichzelf te zijn op kadepalen en te kijken hoe Marjolein schildpadjes toesprak. Ook koediekoediekoedie...

Klaar met de eilanden gingen we plankgas door naar Miami. Daar hadden we in een centrum vol wolkenkrabbers een appartement op de 20e verdieping geregeld van een high rise, met uitzicht op een baai. En aangezien wij perfect passen in stijflinkse en cultuurmarxistische settings en geweldig zijn met de mensen die daar komen, liepen we naar de Wynwood Yard voor kneiterhippe reggaemuziek en food trucks. Iedereen mag daar zijn pure, hoofdschuddende zelf zijn... en gelukkig hadden ze er ook bier. En lekker eten uit vrachtwagens.

Op dag twee in Miami gingen we voorbij aan cultuurmarxisme en doken in de uitspattingen van het kapitalisme op Miami South Beach. Je parkeert je veel te dure auto aan Sunset Drive, even pompen in de openbare buitengym, die gele speedo aan, goed laten zien dat de billen welgevormd zijn en lekker rondparaderen op dat Miami Beach. Zo hoort dat hier. Dat hadden wij ook kunnen doen natuurlijk, maar wij zagen het niet zitten onze afritsbroeken, vestjes met vakjes, sandalen, buideltasje en hoedje zomaar op het strand achter te laten.

We waren toe aan verkwisting en liepen naar de Peruviaan. Restaurant Cvi.Che liet ons net op tijd binnen, want een kwartier later zat de toko bomvol... ‪op maandagmiddag‬. Paco had een mooi tafeltje voor ons, lekkere voorgerechtjes en zowaar goede ceviche in elkaar gedraaid. Het blijft rauwe vis met saus, maar er is niets wat een fles wijn niet wegspoelen kan. Goeie tent!

En dan komt het hoor. Ben je net vijf km door de bloedhitte en langs plantsoenen vol leguanen vet romantisch teruggelopen naar het appartement, heeft ze ineens weer behoefte om te gaan salsadansen. Met andere mannen uiteraard. Dus als slaaf van het huwelijk maar weer keurig ingeregeld dat ze in de wijk Little Havana bij Latinobar Ball&Chain even lekker tegen andere mannen aan kon schuren. Meewerkendheid zit me in het bloed... dans maar liefje. Nee hoor, echt geen probleem.

Klaar met de huwelijkse onderdrukking, werd het tijd voor het afdwingen van mijn recht op natuurdingen. We reden naar Shark Valley in de Everglades om daar... je verwacht het niet... te gaan fietsen. Lekker in de volle zon zweet de vrije loop geven, terwijl we vlijtig op zoek waren naar alligators langs het pad, aalscholvers en reigers in de bomen en laffe, wegvliegerige ibissen.

Na 24 km ruimbaan voor onwelriekendheid op de fiets, bracht de airco-auto ons naar Casey Key aan de westkust van Florida. Daar kreeg de huwelijkse onderdrukking weer de boventoon en moest er gewandeld worden op een schelpenstrand bij ondergaande zon. De pelikanen lachten ons eerst uit, maar keken uiteindelijk toch zuur toen wij lekker op een paar strandbedjes de bubbels open plopten bij een lucht vol liefde en warme kleuren en afnemende zonneschijn en nog meer liefde en een tevreden Marjolein. Barf...

Daarna was ondergetekende weer aan zet en was het weer tijd voor ‘die natoer’. Een heel eind naar het noorden meldden we ons bij de Rainbow River. Daar vloeit kristalhelder water uit bronnen en wordt een rivier gevoed vol gras, cypressen en leven. Per kayak lieten we ons in stilte meevoeren door de stroming en doken bijkomende beekjes in om eens lekker vast te komen zitten in ondiepe en overwoekerde stroompjes. Maar er was belangrijk spul... er waren natuurlijk weer reigers en aalscholvers, maar vooral ook ladingen rivierschildpadjes.

We maakten de kayaks vast aan een steiger en brachten de snorkelspullen in stelling. Lekker snorkelen in koud water... goed idee. We zwommen het snelstromende riviertje over en zagen volop riviergras op de bodem. Aan de overkant lagen schildpadjes op de boomstronken en het was weer ahhhhhhhhhh. De schildpadjes wilden tikkertje en verstoppertje spelen en doken de beplanting in. Tussen de vissen en de waterplanten door zochten we naar ze. Diep in de beplanting lagen een grote en drie kleine schildpadjes lekker te schildpadchillen. Stijfbevroren kropen we de kayaks weer in en peddelden terug. Als bonus voor de natuurfetisjisten was er nog een zoetwaterschildpad met zacht schild en een drankneus (bottle nose). Die stond al heel lang op het verlanglijstje!

Vanuit het plaatsje Crystal River gebeurden vervolgens nog meer hele belangrijke dingen. In de baai daar zitten iedere winter honderden zeekoeien en ook die stonden al heeeeeeeeel lang op het lijstje. Het was nu echt zaak deze te gaan zien. De avond voor onze zoektocht begon de winter in Florida. De temperatuur dook naar beneden en dat was het signaal voor de zeekoeien om de kouder wordende zee te gaan verlaten en naar de zoetwaterbronnen in de baai te gaan met hun stabiele watertemperatuur. Allemaal leuk en aardig, maar dat betekende nog steeds dat het water voor ons toch koud was en de buitenlucht niet veel beter. Ons geluk weer.

Op een bootje met straalkachel dobberden we in de baai op zoek naar zeekoeiensnuiten boven water. Al snel was het raak en gingen we te water in zeer troebel water. Ze zouden achter de boot zitten, maar waren volstrekt onzichtbaar. Naar verluidt lagen ze op enkele centimeters voor ons, maar wij zagen niets. En ineens kwam er iets van 1.000 kilo in beweging en sleurde ondergetekende mee een andere kant op. Niet hap en meesleuren, maar zwemmen-en-er-ligt-een-mens-op-je-rug-meesleuren. Nadat Marjolein vorig jaar walvishaaisurfen had uitgevonden in Mozambique, vond ondergetekende nu zeekoeisurfen uit.

Verderop in de baai was het water wel kraakhelder en lagen een paar zeekoeimoeders lekker op de bodem te tukken met hun kleintjes van honderden kilo’s. Slapend en wel kwamen ze af en toe naar de wateroppervlakte om te ademen en als je maar rustig dobberde kwamen ze dan heel erg dichtbij. Op een gegeven moment was de hele familie wakker en gingen we eens lekker grazen op de bodem. Je moet wat als zeekoei. Na elf jaar zoeken hadden we ze nu eindelijk en goed in het vizier... manatees! Het leven is weer een stukje completer!

En na het zoet komt altijd het zuur. Fucking Disney World in Orlando was het toegift. Marjolein stuitert überhaupt al als er ergens Disneydingen gebeuren, maar hier was ze niet te houden. Liedjes zingen met de kleine zeemeermin, Botje is lief, dansen met Belle en het Beest, lachen om Monsters Inc. en glunderen bij de prinsessenparade. Maar er was ook een hernia na space mountain, een nat pak na de boomstammenwaterglijbaan, Mickey-oren voor 27 fricking dollars en een entreeprijs van heb ik jou daar even lekker genaaid. Maar dat is negatief, Disney is geweldig en wonderlijk en belangrijk en dromen en truffelen en fijn en alles is positief. Waar is hier de nooduitgang?

En na het zuur kwam toch ook weer het zoet... de vlucht naar huis, weg van Disney.