Oh my god, I was like...

Buenas,

Man, man, man wat hebben we lang moeten wachten voordat we weer eens een keertje buiten het poortje van Europa mochten spelen, zeg. Na een half jaar samen het hoofd bieden aan vermoeiende campagnes in de arbeidssfeer, stond er eindelijk wat ontspannends op het programma: Mexico en Belize. Jaren geleden, toen de boten nog van hout waren, de mist zo dik dat je je fiets er tegenaan kon zetten en we nog rimpelvrij, puur en onschuldig waren... meldden we ons al een in deze twee landen. In Mexico deden we toen een paar dingen niet en in Belize verbleven we maar twee dagen. Nu maken we het af!

Traditiegetrouw breekt de pleuris al uit bij de heenreis. Je verwacht niet veel spannends van een vluchtje naar Houston en daarna Cancun met heel veel overstaptijd, maar 'boy, did Houston have a problem'. De staat Texas kampte met zware storm en overstromingen. De piloot gaf al aan dat er sprake zou zijn van aquaplanning en we wellicht moesten uitwijken naar andere vliegvelden. En dan weet je het wel met je vervolgvlucht. 'But oh my god, the captain was like' helemaal ernaast aan het zitten, want het lukte prima. Ook naar Cancun.

Altijd lekker om in het donker aan te komen, maar we kijken niet meer om een kleintje. We vonden onze prettige slaapplaats in een kansloze stad vol megahotels, neonverlichting en 'oh my god I was like'-brakende Amerikanen en kregen gelijk bericht dat de walvishaaientour de volgende dag niet door zou gaan. Liefhebbers weten het, ook dit past in de traditie. Willen we (want getrouwd) weer eens een visje zien, dan zorgt mijn geluk ervoor dat dat niet zomaar lukt. Als het al lukt...

We schakelden gelijk over naar plan B, huurden direct een auto (een automaat, zucht) en reden door naar Chichen Itza. Chichen Itza is een van de zeven nieuwe wereldwonderen en blijkt een behoorlijk opgepoetst Mayatempelruïneding te zijn. Je moet wel goed met een bochtje kijken, want rond de tempel wemelt het van de tourgroepen vol Amerikanen die nog nooit zoiets hebben gezien: 'oh my god it's like'! Goed, de beste remedie tegen dit soort taferelen is geduld. Zodra de tourbussenkaravaan weer in beweging komt is het bij Chichen Itza lekker rustig en we zaten keurig op een bankje te genieten van het ononderbroken uitzicht.

Die Nissan kwam weer in beweging, hij bleek gevoelig voor krachttermen, en we reden naar het stadje Valladolid. Valladolid bracht ons een hotel met een mooie binnentuin, leuke straatjes met pastelkleuren op de muur, een verlichte kerk en een lekker hapje in een tuin. Kort voor Valladolid stond een bordje 'Cenote de Dzitnup'. In een National Geographic van een jaar geleden stond deze grot en zag je een lichtstraal door een gat in het dak het binnenmeertje bereiken. Dat was de aanleiding om weer eens naar Mexico te gaan kijken.

Cenotes, watertjes in al dan niet ingestorte grotten, zijn nogal een dingetje in Yucatan. Je kan er geweldig snorkelen in grotten. Dzitnup was dus de eerste en stelde ons niet teleur. Gewapend met de zaklamp-app stapten we als eerste de grot in en zwommen in de met die ene lichtstraal gevulde grot tussen de meervalletjes. Heel gaaf.

Wat verderop liggen de Mayaruïnes van Cobá. Men neme een achterlijk hoge temperatuur, een tempelcomplex met lange wandelpaden en twee Hollandsche boeren die denken dat dat wel losloopt... en je hebt de basis voor de zweettransportroutes van onze ruggen naar zuidelijker gelegen afdelingen. Maar dan heb je wel een tempel waar vanaf je de gehele omgeving kan overzien. Dat viel niet tegen. Marjolein is trouwens nog steeds bezig met de afdaling.

Even later dumpten we onze tassen bij een hotel met weer een fraaie binnentuin, een zwembad en in de ochtend vogels in de bomen. We dipten even in het badje (want zweet bij Cobá) en rolden door naar de Gran Cenote bij Tulum. Die bleek echt vet. Al snorkelend in het kraakheldere doch ijskoude water zagen we de stalagmieten en stalagtieten van de grot, duikers schenen soms de donkere en diepe delen bij en we zwommen door een aantal tunnels. Ineens was daar een zoetwaterschildpad. Gelijk de turbo aan en er achteraan. Deze leidde ons naar het midden van de cenote waar mooie waterplanten werden bezet door tientallen grote en kleine zoetwaterschildpadden. Daar worden wij blij van!

Na een nacht vol tropische regenbuien stonden we de volgende ochtend fit op. We deden nu twee andere cenotes aan en het werd alleen maar beter. De cenotes van Dos Ojos hadden ook weer die prachtige ondergelopen grotkamers en ook wat meer meervallen, schildpadjes en grotere vissen. Erg mooi.

Via het strand van Akumal reden we terug naar Cancun. Poging twee voor de walvishaaien zou de dag erna namelijk volgen. En kent u dat verhaal van twee die die dag op walvishaaientour gingen? Die gingen niet! We waren klaar met Ocean Tours, belden een andere club en die gingen gewoon wel en ook de volgende dag. Boeken dus. De dag vulden we met prinsheerlijkheid op het strand. We namen de ferry naar Isla Mujeres, reden daar een eindje met de fiets en vonden een flitsend resort dat open staat voor buitenstaanders. We zwommen er heerlijk in de zee en de zwembaden. Kom maar door met die biertjes en cocktails Alberto! Die avond aten we trouwens geweldig goed op een pleintje in de stad met eetkraampjes. Daar weten ze hoe je met taco's en burrito's moet werken. Briljant.

Goed, de volgende dag... de dag van de walvishaaien in Cancun. De dag waar al maanden naar uit is gekeken. De walvishaai... Die mag staan in een lange rij van giganten zoals de gorilla, de anaconda, de mantarog, de neushoorn en de chimpansee. Maar kent u dat verhaal van die twee die walvishaaien wilden zien? Die zagen ze niet.

Nondeju, vijftien boten te water in het juiste seizoen, de juist locatie en de juiste gidsen. Maar niemand zag een walvishaai. U verwacht het niet, maar het stoom kwam weer eens uit de oren. Alles was hier weer eens op afgetsemd. Weer zoveel moeite gedaan om iets gaafs te doen en voor het eerst in tijden zag niemand die dag een walvishaai. In Indonesië was het: u bent de eerste in jaren die ze als enige niet heeft gezien. Ach, fuck it. Hoe moeilijk het ook was om het te laten gaan, boekten we niet opnieuw. Hier spelen krachten die we niet baas kunnen. En we hebben geluksvogel Rietje niet bij ons.

Na de tour dus maar gelijk een avondbus naar Chetumal genomen. Weg van dat visje en op naar succesvollere avonturen. Na Chetumal volgt de grens met Belize namelijk en zien we onze vrienden van Raggamuffin Tours op het eiland Caye Caulker na al die jaren weer. Belize wordt het nog betere werk!