U, S and A

Probeer maar eens twee juffrouwen die graag muziek willen luisteren samen te brengen met iemand die dat niet zo heel graag wil en probeer maar eens iemand die natuur wil doen samen te brengen met twee juffrouwen die dat weer niet zo heel graag willen doen. Deze gouden combinatie werkt in de praktijk als volgt...

Twee weken geleden stapten we gedrieën in een vliegtuig naar Washington in de States en iets later in een vliegtuigje naar Knoxville. Ondergetekende had de eerste slag gewonnen, want vanuit Knoxville reden we met een huurauto naar de rand van de Smoky Mountains. In de herfst staan deze bergen vol van de kleuren en vanuit onze blokhut konden we aan de slag. Om daar te komen moest je eerst door Pigeon Forge rijden en dan weet je dat je in de VS bent: één groot Disneyland. Rijen met fastfoodtenten, spelhallen, kermisattracties en overal voldoende suiker en vet om eens lekker naar die obesitas toe te werken.

Nou hadden we Rietje meegenomen op deze trip, omdat zij dan lekker 33% van de kosten op zich kon nemen. Dat pak je dan toch lekker mee. Inmiddels blijkt dat zij geen besparing oplevert en toch ook geld kost en nog een mening heeft ook, dus daar is nog wat sturing nodig. Wel kwam ze ter compensatie met het idee om te ontbijten en lunchen met broodjes bij de Subway, dat scheelt een hoop suiker, vet en poen. Er zijn dus ook lichtpuntjes. Tijdens het opeten van zo'n ochtends lichtpuntje langs de weg in de rokerige bergen, kwam er ineens een bataljon kalkoenen voorbij kachelen. In het belang van de kalkoenen (van vrouwelijk gegil worden kalkoenen doof) hebben we Rietje in de auto gezet en zijn we richting de kleuren gereden.

Nou hadden die Amerikanen best een aantal handige weggetjes aangelegd in dat park die je naar uitzichtpunten leidden alsook naar watervallen. Als je dan naar zo'n waterval loopt, dan moet je weleens een klein beekje oversteken. Met deze twee troela's was dat een garantie voor gegil en natte pakken. Er moesten daar beren zitten, maar die waren door het gekrijs natuurlijk allang pleitos.

In Tuckaleechee (jawel) deden we een paar uurtjes grotje kijken onder de grond en daarna reden we naar Cades cove om beren te zoeken. Als je dan bij het begin van het gebied komt sta je direct in een file. Niet vanwege drukte, maar omdat er een beer langs de weg liep en dan doet de boel niet meer doorstromen niet. Vervolgens in het park nog een keer file, maar dan voor een paar herten, en bij de uitgang nogmaals, want weer een beer. Zo'n file geeft je trouwens wel flink de tijd om het rood, oranje, geel, groen, bruin en beige van de herfstkleuren te zien. Dat was fenomenaal.

Vanuit de Smoky Mountains reden we via het fraai in herfstkleuren uitgedoste platteland van de staat Tennessee naar Huntsville in de staat Alabama. Daar was een lekker brak motel onze uitvalsbasis voor een ochtendje naar het space center (ruimtevaartcentrum). Hiervandaan schoot men een tijdje terug de Apollo V naar de maan en die lag hier nu ook keurig opgebaard. Ook stonden er diverse andere raketten, een space shuttle en allerhande quasi-interessante ruimtespulletjes te bewonderen door scholieren en wij drie. Wij ouderen van dagen gingen dan ook wel even met een hele schoolklas in zo'n ronddraaiding om g-krachten te ervaren. Dat ervaren lukte, want we kregen onze armen niet meer bewogen, weten nu hoe het is om een ingeklapte long te hebben en we zijn er veertien jaar ouder van geworden. Wie nog een keer wilde mocht blijven zitten... daarop liepen wij dus subiet naar de uitgang.

De volgende slag werd toch echt gewonnen door de juffrouwen. We moesten naar Nashville, want daar zijn ze van de 'kuntrie'. De enige countrymuziek die te pruimen is, is van contante Johnny Cash, maar kennelijk vonden 'we' dat het in de auto luisteren naar kuntrie vanaf een cd van Johnny Cash niet volstond. Dus wij vanuit dat speesdorp dat hele eind gereden naar Nashville om daar in de periferie in een huis te gaan zitten met af en toe coyotes in de tuin en honden die daar helemaal loco van gingen. Vanuit de periferie brachten onze makkers van Uber ons herhaaldelijk naar Broadway in het centrum. Daar was een hele straat belast met kuntriemuziek en was duidelijk sprake van geluidsoverlast.

In die bar dancings daar was het eigenlijk nog best goed toeven. Een dakterras met gitaarvolk was goed, een bar met wat creatieve pianisten was goed en een bar met een coverband was goed. Wel frappant dat er pas echt sprake was van sfeer toen platen van Blink182 en Lit werden ingezet. Maar ja, een pit mag je daar niet bouwen. Wat dan wel weer aardig was de volgende dag, was dat de juffrouwen een stadswandeling gingen leiden. Er is natuurlijk geen enkele reden om aan te nemen dat daar iets fout aan zou kunnen gaan. Gek genoeg liepen we wel 17 in plaats van 7 km om erachter te komen dat er inderdaad niet zoveel te zien was. Die 10 km extra zou overigens niets te maken hebben gehad met het wandelleiderschap.

Teneinde conflicten te voorkomen, was er een scheiding op handen. De juffrouwen togen een middagje naar Broadway om daar kuntriemuziek te luisteren en ondergetekende reed 360 km om in het 'Land between the lakes' in de staat Kentucky bizons te gaan zoeken. Tevreden troffen beide partijen elkaar des avonds weer en werd de dag afgesloten met een potje line dancen in de Wildhorse saloon. De vrede was de volgende dag alweer echter alweer over, want er stond een potje frisbeegolfen in het Cedars of Lebanon NP op het programma. De juffrouwen kregen negen holes de tijd om de koude handen te ontdooien, het zowaar per ongeluk haaks of achteruit gooien van de frisbee af te leren en dus te werken aan de techniek. Uiteindelijk zijn er bij de laatste negen holes veel bomen beschadigd geraakt, zijn er veertien duiven uit de bomen gepletterd, heeft Rietje verticaal frisbeewerpen (want allemaal lastige verticale bomen enzo) uitgevonden en was het uiteindelijk nog redelijk spannend. De juffrouwen verloren. Helaas, ze waren zo dichtbij.

Goed, ter compensatie voor de huilie-huilie-frisbeegolf-gevoelens kregen ze dan wel wat warme taco's bij een Mexicaanse tacocaravan en reden we door naar Memphis. Memphis was weer een gewonnen slag door de dames, want daar is men van de bluesmuziek. Leuk, maar eerst moesten we langs het Graceland van ome Elvis. Na een rondje door een afzichtelijk jaren-60-huis en een gang langs allerlei glitterpakken, was de conclusie dat 60 dollar de neus voor dattum grensde aan de zuiverste vorm van verkwisting. Dus maar lekker door naar het fameuze Beale Street om daar in de tent van BB King naar bluesmuziek te luisteren. De juffrouwen waren tevreden, ook nadat we in twee andere tenten nog wat kuntrie en pianomuziek aanhoorden.

Naast Beale Street ligt overigens een basketbalstadion en daar gingen we wel even kijken naar een potje opgevoerd korfbal tussen de Memphis Grizzlies en de Charlotte Hornets. De thuisploeg stond heel de pot voor en verloor in de laatste minuten alsnog. Hoe hard wij ook 'defense' schreeuwden... achterin was het zo lek als een mandje. Dat laatste deed ons nog even denken aan de recentste Feyenoord-Ajax. Schijnt 1-4 te zijn geworden.

De laatste dag in Memphis was het Halloween. Overal pompoenen natuurlijk en allerlei onduidelijke figuren die als terrorclown of met lange messen over straat liepen. Wij waren daar niet van en hielden onze eigen foodtour. We kozen een reeks goede restaurants uit en combineerden daar ontbijt, lunch en diner. In de avond hoopten we op kinderen die aan de deur zouden komen voor snoep door ons te laten kiezen tussen 'trick or treat'. Ze kwamen echter niet opdagen, dus het was al wachtende een koude nacht bij een tochtende voordeur. Wel helder natuurlijk dat we hier pismisselijk over waren.

Volgende keer meer avonturen. Dan in de staten Arkansas, Mississippi en Louisiana.