Kitschexplosie

Lotgenoten,

In de staat der Monegasken was het naast het prinselijk paleis dat er een offer gebracht moest worden. Met het uitzicht op de Monegaskische jachthaven was er een knieval nodig, van een van de sterkste bastions van het vrijgezellenbestaan, voor het kunnen/mogen maken van de huidige trip. Ongegeneerde chantage was het: een ring voor een tripje... anders niet. Die knieval van 13,5 maand geleden leidde tot een mooie dag inmiddels bijna twee weken geleden. We denken al dagen met veel plezier terug aan die ene dag. Een dag die echter wel de reserves van onze fiscale unie heeft aangetast, maar inmiddels zijn we toch maar van jullie Dollars op pad. Bedankt nog enzo! Een ring dus voor een tripje naar India. En terwijl ze week was door het gezwijmel gelijk maar een bezoekje aan Myanmar naar binnen gefietst. We gaan het er maar eens over hebben.

Toen we nog jong waren bezochten we Laos: een fijn land met pure, vriendelijke, gastvrije mensen. Die ervaring wilden we graag nog een keer meemaken. Myanmar lijkt op Laos: boeddhisme, weinig welvaart, strak regime, maar vooral ook veilig en vol prettige mensen. Ons bezoek aan Myanmar komt op een opvallend moment. Over drie dagen vinden de eerste fatsoenlijke democratische verkiezingen plaats en wordt de militaire junta hoogstwaarschijnlijk bedankt voor niet bewezen diensten. Zonder fraude is onze grote vriendin en Nobelprijswinnares Aung San Suu Kyi aan de beurt. Dat merk je! Op straat, in de taxi en achter de douane. Er gaat wat veranderen en de mensen kunnen niet wachten!

Onze trip door het Myanmar van voor de verkiezingen begon in Mandalay, na een serie vluchten via Abu Dhabi en Bangkok. Mandalay, van Chicken Mandalay, was een leuk begin. Gedurende anderhalve dag dompelden we onszelf onder in het boeddhisme. We stapten bij Mandalay Hill 1700 treden omhoog en worden omringd door jonge monniken die hun Engels oefenden, tempels en heel veel kaarsjes en lichtjes. Het was boeddhismedag en iedereen pakte zijn budget-vuurwerk-en kaarsvetpakketje erbij. Soms leek het een kitscherige hoerenkeet, soms was het ook vet romantisch als je bij kaarslicht van een tafel vol hapjes genoot nadat de stroom in de wijk was uitgevallen.

De volgende dag namen we de fiets en scheurden door de drukke straten en genoten van de relatieve rust nadat we de wijken indoken. Het leven van alledag in Mandalay trok aan ons voorbij en mensen waren vooral erg vriendelijk en gastvrij. Kinderen zwaaiden, mannen knikten en vrouwen wilden Marjolein eten geven. We zagen vanalles: de hindoeïstische Sri Ganeshtempel, naaimachinemeneertjes, fortwallen en ontzettend veel stupa's en kloosters. We tuurden bij ieder klooster naar binnen en zagen ook: drogende, rode monnikensarongs, lachende, jonge monniken, oude, verkleurde koloniale gebouwen, mensen met punthoedjes, zijspannetjes en brommers met een handvol mensen erop, veel kleuren, afval en winkeltjes.

We staken een teakhouten brug over en kwamen bij de Irrawaddyrivier. Een mooie, brede rivier met zandbanken. Leek net de Mekong in Vientiane, Laos. Overal dobberden ferry's en vissers in kano's. Op straat was het druk met bussen en brommers. Kinderen speelden in de rivier, ouders wasten er kleding, puppy's scharrelden rond en wij zaten op een dakterras ons alcoholquotum voor de dag af te tikken. Mooi uitzicht onder genot van gebedsteksten via een speaker door monniken. Nog een extra biertje bij een mooie tent aan de rivier en een dun windje langs de oever en we waren dik tevreden.

Het echte hoogtepunt van Myanmar zijn de stupa's en tempels van Bagan. Een groene vlakte met duizenden eeuwenoude, bruine stupa's en mooie, grote tempels. Daar gingen we heen per boot. Een boottocht van 10 uur over de Irrawaddyrivier bracht ons langs dorpjes vol gouden pagodes en stupa's, huisjes van bamboe langs de afkalvende oevers en af en toe een zwaaiende bootsman. En als je dan bij Bagan op de kade sprong, dan zakte je gelijk weg in de modder... welkom! Maar veel beter dan Bagan wordt het hier niet. Zoveel uitzichten vanaf pagodes, zoveel stupa's, zoveel te zien dat het eigenlijk alleen vergelijkbaar is met Angkor Wat in Cambodja. Zoiets wilden we ook graag nog een keer zien... check!

Bleek er toch potverdikkie ineens een tweede regenseizoen te zijn van Noord-Sri Lanka tot Midden-Myanmar. Veel gemiezer en soms rake druppels. Dat betekende dat we bij het Inle Lake (Inlemeer) veel uitzicht hadden op wolken op de rand van de bergen. Dat doet wat af aan de beleving dachten we, maar het was juist lekker koel. Ook heel leuk. Bagan was het mooist, maar de dorpen rond het meer het leukst. Met de fietsen door de rijstvelden, de berm ingedrukt worden door brommers, ganzenhoeders, huisjes op palen in de moerassen, waterrijk en vlak akkerland, waterhyacinten, een tempel van golfplaten, bruggetjes van planken, theebruin water, waterbuffels, gehuchtjes en een dikke spin. We sloegen linksaf richting de warmwaterbronnen en kwamen bij een schooltje aan. Daar stonden de kinderen aan de hekken en keken naar een optocht van enkele vrachtwagentjes met muziek en dansende mensen. Vooraan in de optocht zaten twee kinderen op een eigen paard en ze keken ongelukkig uit hun ogen en werden overeind gehouden door mannen ernaast. Dit leek op een kinderhuwelijk en ons enthousiasme werd wat gedrukt daardoor. Het waren echter twee jongens en er klopte iets niet. Maar goed, doorrijden met die handel.

Wat verderop liepen twee mannen met twee buffels voorbij en in een dorpje speelden kinderen, zaten bootsmannen te wachten op klandizie, spreidde een vrouw de mais uit in een gebouwtje en kwispelden puppy's. We fietsten nog wat verder en reden op de muziek af in een dorpje. Een bandje speelde in een grote partytent en mensen keuvelden en aten wat. Daarachter was een tempel en we gingen er maar eens kijken, want het leek daar wat om te draaien. Boven de ingang hing een poster van kinderen opgefluft als een soort prins en met roze op de wangen. We legden de link met de optocht. Het was geen optocht, maar een processie. Na wat naslagwerk in de avond bleek het een processie van novice monks (nieuwe monniken) te zijn die per versierd paard naar het klooster werden gebracht om daar een tijd te verblijven. We kozen een discreet stoeprandje om een en ander gade te slaan. Rustig wachten op de processie en hopen op een scenario zoals in Pak Kading, Laos, waar we welkom waren op een bruiloftsfeest. De aanwezigen vroegen er overigens echt om gefotografeerd te worden. In het klooster zat men op de grond met kleurige hoofddoeken zoals in Noord-Thailand, jonge monniken keken en luisterden vanaf de zijkant naar de band, watertonnen stonden klaar voor de dorst, kinderen speelden, vrouwen hadden hun mooiste doeken om, onder de boom werd ook een en ander gadegeslagen, de brommerjeugd kwam voorbij, mensen zonder geld met iphone erbij, jongetjes met neppistolen beschoten mensen, een cameraman liep rond, de vrouwen met de kleurige hoofddoeken kwamen naar buiten en ineens was daar de processie.

Achteraf snappen we wat er gebeurde, maar op dat moment bleven we zoeken naar antwoorden. Kinderen voorop met bloemen en paraplu's, dochters met bloemen en pauwenveren, weer dat versierde paard en toen de twee paarden met de "prinsjes". Ze leefden weer en zwaaiden uitbundig in het rond met kwastjes. Zo achteraf lijken het trouwens meisjes, dus nonnen, want de roze blosjes en lippenstift lijken niet mannelijk. Hoe dan ook, bij de ingang van het klooster hupste men rond met de twee op de schouders en men besteeg de trap en ging naar binnen. Uit vrachtwagens kwamen goudkleurige schalen, waarna deze vertrokken, voor de ramen van het klooster stonden jonge monniken zeer fotogeniek te kijken, de regen trad aan... en toen was het tijd om te gaan eten. Eerder werden we al gewenkt voor een hapje aan tafel en een uur later trokken we de stoute schoenen aan. Als Nederlanders iets gratis kunnen krijgen, dan staan ze uiteraard vooraan. We liepen naar de overkapte vloer met eettafels en mochten gaan zitten. Er kwam een schaal met eten bij kijken: rijst, vis, kippensoep, pepers, spek/vet (we zijn er nog niet uit). De mensen waren erg gastvrij en vonden het wel mooi dat we er waren. Niemand kwam bij ons aan tafel zitten, maar chef Arie vulde de rijst en soep telkens bij, dames knikten vriendelijk en de mannen een tafel verder zagen dat het goed was. Heel erg leuk moment, net zo puur en gastvrij als in Laos. Hier kunnen we nog heeeeeeeeel lang op teren.

Na het eten zat onze tijd er wel op, schudden we handen en fietsten richting de warmwaterbronnen. Inmiddels regende het al wat door, kregen we het koud, hoopten op een niet al te erge voedselvergiftiging van het eten eerder en kwamen aan bij de bronnen. We kleedden ons om en sprongen in het heerlijke warme water. Zo rond de 38 graden, biertje erbij, afkoelende regendruppels en lekker babbelen. We hielden het twee uur vol, op de rand met de koelere buitenlucht dan, en reden weer terug naar het dorp Nyaungshwe.

Gisteren vlogen we van het Inlemeer naar de voormalige hoofdstad Yangon en deden nog een laatste explosie van kitsch en bladgoud aan bij de grote Shwedagonpagode in het centrum. Met een hapje bij de Indiër en een gesprek op straat over de aanstaande verkiezingen was het klaar. Tijd voor India!