Many many Beer Lao, many many happy!

Het heeft even geduurd, maar daar zijn we weer! Inmiddels zitten we alweer in Noord-Vietnam, Sapa, de tijd te doden tot we over een paar uur de trein naar Hanoi kunnen nemen. Gek hoe het went om uren te wachten op een trein of bus, terwijl we in Nederland al flippen als het een half uur moet duren! Gelukkig zijn er, waar toeristen zijn, altijd internetcafes!

We waren gebleven in Pakse, in Laos. In Pakse zelf is helemaal niks te doen, maar er zijn verschillende bezienswaardigheden in de omgeving, zoals de Wat Phu Champasak, volgens de almachtige Lonely Planet 'one of the highlights of any trip to Laos'. Dit hoogtepunt wilden we natuurlijk niet missen! Omdat we een keer geen zin hadden om opgepropt in de sangthaew te zitten namen we onze eigen prive-tuktuk om naar deze tempel te komen. Daar aangekomen hebben we eerst een noodle-soepje naar binnen gewerkt met stokjes (dat is dus echt niet te doen en ze lachten me keihard uit!) om daarna de heuvel te beklemmen waar de 'magnificent temple from the Angkor Era' zou staan. Maar waar we ook keken, nergens een magnificent temple te zien! Of zouden ze dat hoopje stenen op die heuvel bedoelen? Na 3 maanden reizen wisten we al wel dat de mening van de Lonely Planet meestal niet overeenkomt met de onze, maar dit was wel een heel grote tegenvaller!

Op de terugweg dacht een stel Australiers voor bijna niks mee te kunnen in onze prive-tuktuk. Dat dachten wij dus even niet! Zelfs ik word giftig in zo'n situatie. Uiteindelijk hebben ze dus mooi bijgedragen aan deze rit, waardoor wij weer wat goedkoper naar huis konden! Maar gezellig was anders...

De volgende dag zijn we naar het Bolavenplateau gegaan, dit is een wat hoger gelegen (en dus koeler!) gebied met veel mooie watervallen. Om onszelf te verwennen, en om van de vele kippetjes (Laotiaanse munteenheid) in onze portemonnee af te komen, gingen we hier naar een mooi resort met prachtig uitzicht op de meer dan 100 meter hoge Tat Fanwatervallen. Op de markt hebben we met veel communicatieproblemen (uiteindelijk zijn we er met tekeningetjes uitgekomen) gidsen weten te regelen om naar de Tat Fan en Tat Niang te lopen. Dit was de moeite zeker waard: de Tat Niang was een grote, mooie waterval en het uitzicht bovenop de Tat Fanwaterval was in 1 woord adembenemend!

De dag erna zijn we weer terug naar Pakse gegaan. We hadden niet zoveel zin om iets te doen (en er was ook niks meer te doen in Pakse), dus hebben we een dure hotelkamer met tv genomen, de dvd-speler van het restaurant naar boven laten verplaatsen en de dvd-tjes gekeken die we eerder in Vientiane gekocht hadden voor 80 cent. Heerlijk dagje! Misschien vinden jullie het onbegrijpelijk dat we een hele middag in Laos hebben verspild aan het kijken van dvd's, maar na meer dan 3 maanden heb je echt wel weer eens zin in zoiets!

De volgende dag hebben we onze meest verschrikkelijke busreis ooit meegemaakt (ja zelfs nog stukken erger dan Connexxion en Arriva). We namen de lokale bus van Pakse naar Pak Kading. Was de lokale bus eerder al een keer redelijk traag, nu slaagde hij erin 450 kilometer in 14 uur af te leggen. En nee, dit was niet door de bergen maar door een vlak landschap en nee, dit was niet over een hobbelweg maar over een prima geasfalteerde weg. Hoe doe je dan 14 uur over 450 kilometer? Simpel: door nooit meer dan 50 km per uur te rijden en heel vaak, heel lang te stoppen! Het hoogtepunt was dat er 100 dozen met ieder 100 eieren ingeladen moesten worden, dit kostte ongeveer 3 kwartier. 's Avonds na twaalven kwamen we pas in Pak Kading aan.

Maar de dag erna was het feest, het was tijd voor de bruiloft waar we voor uitgenodigd waren! We gingen naar het huis van Joest, de Laotiaan die eerder onze gids was, de lunch from hell serveerde en ons terug uitnodigde. Meteen werden we enthousiast ontvangen en kregen Beer Lao in onze handen gedrukt, om 10 uur 's ochtends. En weigeren is hier echt geen optie! Op de bruiloft was het al niet veel beter: met iedereen moesten we drinken, en een slokje nemen is niet goed genoeg, nee, het biertje moet in 1 keer achterovergeslagen worden. Alles onder het motto: many many Beer Lao, many many happy! Behalve drinken moesten we ook met iedereen praten, Laotiaans dansen (ja Stephan is ook meerdere keren op de dansvloer gesignaleerd) en van het Laotiaanse voedsel eten (na de vorige keer... nee dank je, we sneakten er af en toe even tussenuit naar een restaurant). Het leek wel alsof het feest om ons draaide, i.p.v. om de bruid en bruidegom (die ons ook niet vrolijk aankeken). Na een paar uur waren we volledig uitgeput van alle aandacht. We hadden het liefst gewoon een beetje toegekeken en af en toe een beetje meegedaan, maar er werd van alle kanten aan ons getrokken. Jammer, het zijn zulke aardige mensen, maar net een beetje te aardig! Het was een mooie ervaring om nooit te vergeten, maar aan het eind waren we kapot!

Ondanks alle aanbiedingen om te blijven slapen, en te dineren de dag erna, zijn we in het hotel gaan slapen en de volgende dag naar Lak Sao, vlakbij de grens met Vietnam vertrokken. Vanaf daar namen we de bus naar Vinh in Vietnam voor 20 dollar, maar we werden er veel te vroeg weer uitgezet, wat tegen de afspraken in was (we moesten nog 70 km verder zijn), maar we moesten wel betalen. We dachten even in opstand te komen, maar toen merkten we dat de Vietnamezen snel agressief zijn, dus hebben we het geld maar afgestaan... koop er alsjeblieft een ferrari van dan. Vervolgens stapten we in een andere bus waar we moesten betalen, terwijl de vorige chauffeur "geregeld zou hebben" dat we met die bus gratis verder konden. Er kwam ineens een vent naast Stephan zitten, die hem zowat tegen het raam drukte en z'n hand bleef ophouden voor dollars, totdat de knip gelukkig leeg was... slechts 7 dollar... had er 300 dollar in de knip gezeten, dan was dat de prijs geweest! En toen werd het NOG gekker... Een mannetje van onze leeftijd stapte de bus in, begon raar te doen en probeerde ons te intimideren... dus dat waren 10 lange en niet zo fijne minuten van doen alsof je neus bloedt... Toen hij weg was waren we blij dat we maar voor ons uit waren blijven kijken en al onze spullen nog hadden. En toen werd het nog gekker... Toen we in Vinh aankwamen, het plaatsje waar we moesten zijn, bestormde ineens een groep mannen (een had een knuppel) de bus, maar werd gelukkig niet binnengelaten. Geen idee wat ze wilden, maar welkom voelen deden we ons echt niet. Toen we uitstapten zijn we het eerste de beste hotel ingestapt om daar eens even flink bij te komen... Welcome to Vietnam!

Gelukkig hadden we de dag erna betere ervaringen. Het personeel uit het hotel hielp ons vriendelijk en serveerde ons heel goedkoop voedsel. We gingen naar het treinstation om de trein naar Hanoi te nemen. Hier moesten we uren wachten en die tijd kon prima gedood worden met geinterviewd worden door de Vietnamezen. Een heel kruisverhoor vuren ze op je af, ze willen alles weten! De meest gestelde vraag is of we getrouwd zijn (standaardantwoord van Stephan: many, many, MANY years!). Iedereen was heel aardig en geinteresseerd in ons, dus onze mening over de Vietnamezen begon alweer bij te trekken. In de trein heeft Stephan nog uitgebreid gepraat met de Vietnamees Wung (zie foto), die onze verhalen over de dag ervoor ook niet goed kon plaatsen. 's Avonds laat kwamen we aan in de hoofdstad van Vietnam, Hanoi.

De volgende dag was het tijd om Hanoi te verkennen. Het verkeer in Vinh was al niet best, maar Hanoi was nog een stuk erger: zelfs na twee dagen durfde ik de straat niet alleen over te steken. Verkeersregels bestaan hier niet, het lijkt alsof het recht van de luidste toeter hier geldt. Vooral kruispunten zijn grappig om te zien, al toeterend beukt iedereen op elkaar in. Ondanks het verkeer (Stephan vond het trouwens wel mooi, ik was doodsbang) hebben we de hele dag in Hanoi rondgeslenterd, vooral een leuke stad om te winkelen, met weinig bezienswaardigheden.

De dag erna deden we een tour naar de Perfume Pagoda, die we niet zo heel boeiend vonden. 's Avonds vertrokken we met de nachttrein om nog noordelijker te gaan, naar Sapa. In onze kabine ontmoetten we 2 Israeliers met wie we uitgebreid de situatie in hun land hebben uitgediept, dus geslapen hebben we maar veel te kort! In Sapa zijn we verder met de Israeliers opgetrokken die ons hebben geleerd hoe je in een langzamer tempo reist. Dit komt erop neer dat je lang uitslaapt en veel tijd doorbrengt in restaurantjes. In 3 dagen Sapa hebben we een aantal dorpjes en markten bekeken. Op de markten zelf was niet zoveel moois te koop, maar het was leuk de lokale bevolking met hun kleurige hoofddoeken te zien. En het hoogtepunt van het noorden: de uitzichten op de rijstvelden (zie foto).

Het is hier trouwens echt heel koud: een graad of 8 overdag. Ok, in Nederland is het even koud, maar daar kan je tenminste lekker binnen bij de verwarming zitten. Hier doen ze niet aan verwarming. Je kan dus nergens opwarmen, niet in het restaurant, niet in je hotelkamer (waar je je adem kan zien), alleen in je bed! Gelukkig is het in Hanoi weer iets warmer en in Hue, waar we daarna heen gaan, stukken warmer.

Inmiddels hoeven we weer een uurtje minder op de trein naar Hanoi te wachten. De Israeliers hebben een eerdere trein en gaan na Hanoi de andere kant op, dus vanaf morgen reizen we weer doelgericht, snel en efficient!

Ik hoop dat jullie dit lange verhaal toch leuk vonden om te lezen. En laat die reacties maar komen, dan weten we dat onze inspanning wordt gewaardeerd!