Happy Diwali!

Namasté,

Mijn god, New Delhi. Wat een ongelooflijke teringbende. Nettere bewoordingen zouden de bende tekort doen. We zijn wel wat gewend, maar hier moet je vluchten als je rust wilt. Het betreden van een fort, tempel, moskee of je hotel is de enige manier om te ontsnappen aan een verstikkende chaos. Zo scheutig hebben we het nog niet eerder gehad.

Alvast enkele tips voor de bewoners van de stad:
Blijf nondeju nou eens op je rijbaan, ruim je zooi op, kap met dat achterlijke getoeter, handhaaf verkeersregels, doe wat aan de smog, doe wat aan je gebrek aan integriteit, stop met je hand ophouden... Dan heb je een begin!

De stad heeft wel twee gezichten laten zien. Buiten Old Delhi valt het allemaal wel mee, nette straten, en slechts het verkeer is dramatisch. Het is er stampesvol, vechten voor een gaatje om voor te piepen, alleen maar getoeter en ontzettend veel mist/smog. Het andere gezicht is Old Delhi. Dat is zoals het bekend staat: rotzooi, modder, uitwerpselen, kapotte honden, bedelaars, ritselaars, paupers, sjacheraars, sloebers, opdringerige taxichauffeurs, verkeersinfarcten in straten, handel in alles, getoeter, beuken en boren in het verkeer, koeien op de weg, fietsriksja's, tuktuks, taxi's, koeien voor de platkar, stinkende bussen en nooit rust.

Wat een aanslag op de zintuigen. We zijn wel wat gewend, het is ook machtig mooi om te zien, maar het verkeer alleen al vreet al je energie. Je kan nooit rusten, want achter je loopt een werker met een zak op zijn rug die door moet. Je kan niet om je heen kijken, want iedereen verlangt direct dat je een ritje of product afneemt. Je kan niet eten, want dan ga je aan de spetter. Je kan niet drinken, want gebotteld water is vrijwel onvindbaar. Je kan niet oversteken, want ze rijden je kapot. Je kan alleen overleven, trotseren en vluchten naar toeristische attracties. Alleen daar vind je rust. Op mensen na die met je op de foto willen dan. Welkom in Old Delhi! Je wil er nog niet dood gevonden worden.

De stad had ook interessantere zaken. We zagen in het Rode Fort tempels, paviljoens, veel kleuren, hordes schoolkinderen, mooie ornamenten en bogen in gebouwen, parkieten, veel roofvogels, eekhoorns, vrouwen in kleurige sari's en jongeren met de nieuwste smartphones. De Jama Masjid was ook aardig. Een grote, bruine moskee met witte koepels en een groot plein ervoor. Schoenen uit, Marjolein een dikmakend gewaad aan, want ze was kennelijk te hoerig gekleed. Op het plein zagen we weer vanalles: slapende mensen op richeltjes, moslimhoedjes, boerkha's, het fort in de verte in de smog, kleurige hoofddoeken, kleden werden uitgerold voor het vrijdagmiddaggebed en de statige minaretten. Een daarvan beklommen we en gaf ons uitzicht over de koepels, het plein, de stinkstad en het fort. In alle omringende straten zag je handel en verkeersinfarcten.

Dat Old Delhi hebben we dus een ochtendje volgehouden. Dat is geen ontspanning meer. Dus had Marjolein recht op een high tea (met pilsch voor ondergetekende) in een te duur hotel met airco en een all-you-can-bunkeren-hapjesbuffet erbij. Wie stond er als eerste haar bordje vol te parkeren met zoetigheid? Daarna nog even de tombe van Humayun aangedaan, waar het bij zonsondergang wel prettig was.

De heer zij geprezen dat er de volgende ochtend nog twee plekjes vrij waren in de trein van 5.15 uur naar Agra. Daar moesten we een sprint voor trekken, want echt alles zit vol en er waren wellicht kapers op de kust. Maar dan sta je daar dus om 4.45 uur, want wij Nederlanders zijn altijd op tijd, en blijkt dat ding met een uur vertraagd. Wees niet bang, dit land/volk wordt echt nooit een wereldmacht. Onze trein kwam aan, we stapten klasse drie met airco in en kwam in een blok van zes hoogslapers terecht. Blokgenoot Vijay begon vervolgens drie uur lang te lullen en Bollywoodfilms te laten zien. Tussendoor keken we wanhopig uit het raam naar de sloppenwijken van Delhi, de akkers en uiteindelijk het prettigere Agra. Zijn we er al?

Agra was wat we nodig hadden. Natuurlijk probeerde de tuktukchauffeur ons nog even een poot uit te trekken, maar nieuw wereldwonder de Taj Mahal ging ons gelukkig maken. Vanuit onze presidentiële suite verzochten we de tandoorioven aan te slingeren en aten we goed. Dit is waar we voor kwamen... goed Indiaas eten! Marjolein tevreden en zeker na het zien van de Taj Mahal.

Nadat we de mensenmassa hadden doorkliefd, lag daar de witmarmeren tombe te schitteren in de zon. Dit jaar nog opgepoetst voor Obama, die niet kwam opdagen uiteindelijk, dus weer wit. Een klepper van een bouwwerk en we hebben er uren naar gekeken. De tuinen, de lange vijver met fonteinen, de bruine moskeeën aan de zijkant, het bankje van Lady Diana, veel Indiërs met mooie sari's, weinig westerse toeristen te zien en vanuit alle hoeken is de tombe fotogeniek. Ook wij waren kennelijk fotogeniek, gezien het aantal fotoverzoeken van de lokale jeugd. Vanaf een dakterras, met outlaw makaken op de dakranden om ons heen, bleek de Taj Mahal nog steeds fotogeniek, de dag erna vanaf de andere kant van de rivier ook en die middag tijdens ons tweede bezoek ook. Na een paar stops bij Agra Fort en de baby Taj, haalden we nog even culinair uit. In een sjiek restaurant betaalden we de hoofdprijs voor het beste voorgerechtje ooit, een kebab met kruiden en smaak die alle kanten op ging, en daarna een goed gekruide kip masala, lam korma en een flesje rood. Buikjes vol!

Na de Taj Mahal zouden we eigenlijk terug gaan naar Delhi en naar de zuidelijke staat Kerala vliegen. Het is daar rustiger en fijner, maar vooral ook nat. Er bleek een ons niet bekend tweede regenseizoen te zijn ingezet en dat zagen we niet zitten. India en moessons enzo... dus de vlucht maar overgeslagen en nieuwe keuzes gemaakt. Het tijgerpark Ranthambore NP klinkt goed, maar met het geluk van ondergetekende zien we toch geen tijger. Dus kozen we voor een korte busrit naar Bharatpur. Daar bezochten we het Keoladeo Ghana NP en konden we lekker fietsend op zoek gaan naar dieren.

Bij de ingang hoefden we maar 16 keer te zeggen dat we geen gids wilden en al gauw ontweken we de toeristen door een onverhard pad op te gaan. Zoals te verwachten in een vogelpark vol moerassen: we zagen veel vogels. Vanaf bankjes in de schaduw keken we over de moerassen uit en zagen: uilen, pauwen, parkieten, antilopes, sambarherten, makaken, reigers, aalscholvers, ibissen, schitterende lichtblauwe ijsvogels, een wespennest en roofvogels. Vanaf een uitkijktoren zagen we de herten chillen in het moeras en bomen vol kleurige reigers en ooievaars.

En ineens schrok Martin Waus wakker: een hondachtige! We kletterden de fietsen neer, doken de bosjes in en zetten de achtervolging in. Het achtervolgen van wolven is niet alles, maar het bleken gelukkig jakhalzen te zijn. Ze wachtten even netjes totdat de 30x optische zoom in stelling was gebracht, maar spurtten toen dieper de bosjes in. Nice! De volgende dag deden we het rustig aan en zaten lekker op een bankje. Een eekhoorn deed alsof zijn neus bloedde, maar het was overduidelijk dat hij het op onze lunchpakketjes in de tas had voorzien. Uiteraard weer veel vogels, herten en zowaar weer een jakhals. Uiteraard werd de achtervolging ook nu ingezet... en met succes.

En toen was het 11 november. Carnaval begint in Nederland en hier is het Diwali. Lampiedag! Een niet te missen Hindoestaanse feestdag. Zelfs de trouwdag is er enigszins op afgestemd.

Onderweg van Bharatpur naar Jaipur was goed te zien dat het Diwali was. Kramen bij busstops langs de snelweg stonden vol met zoetigheid, bloemen, suikerrietstengels, fruit, kaarsen en dadels. Tijdens een stop liep de vrijwel lege bus leeg en ging men aan de zoete melkthee. Er werden wat broodjes verhandeld, ondergetekende bestelde er twee tegen de hongerklop en pro humeur, en ineens verdwenen ze in de kerriesaus. Lekker, maar toch even bang voor de Derrieberrie McSpetter. Opletten geblazen hier.

Na 3,5 uur rolden we Jaipur binnen en stapten we de tuktuk in naar een toegangspoort van de Pink City, het oude centrum van Jaipur. We liepen langs het stadspaleis en een drukke straat waar vanalles voor Diwali werd verhandeld: weer veel oranjebloemenkransen, zoete handel, schitterende kruiden, verlichting, vuurwerk, nog veel meer kruiden en geuren, zakken vol pepers, posters van hindoegoden en apen op de dakranden. De apen werden niet verhandeld (resp.).

Na zonsondergang begint de show, hoorden we. De vele lampjes in de straten gingen aan. Parallelle straatjes waren mooi verlicht en hingen vol mooie sari's. Overal ook kaarsjes bij de shops, kleurige doeken, de minaret werd nichterig verlicht, nog veel meer kaarsjes, mensen wensten je 'Happy Divali', bloemen hier en ineens een met knipperde lichtjes overladen hindoetempel daar. Vrouwen in schitterende sari's liepen in een straat van tempel naar tempel. We gluurden soms mee naar binnen en zagen dan de kaarsjes. Ze plaatsten bij iedere stop een kaarsje en kwamen weer naar buiten in hun gekleurde doeken met zilveren of gouden kitsch. Echt alle kleuren kwamen voorbij en duidelijk was dat we welkom waren.

Zo liepen we een tijdje rond en keken onze ogen uit. Daarna het dakterras van het hotel op voor een biertje, wat smakelijke voorgerechtjes en zicht op het vuurwerk. Af en toe een Bengaals Beuker, niet te geloven. De ruiten werden er soms bijna uit geslagen. Wij hadden ons eigen sierpotjesvuurwerkpakketje aangeschaft. Killer mode natuurlijk! Veel licht, korte duur, maar we waren tevreden. Misschien morgen nog wat meer. De rest van de stad ging lekker verder met bommen leggen.

De dag erna bezochten we Jaigarh en Nahargarh fort en was het eigenlijk allemaal te doen om het mooie, gele Amber Fort. Chauffeurtje erbij, lui zijn, airco aan, gas erop. We gunden de chauffeur een vroegertje, zodat hij eerder naar zijn familie kon. Nog even wat vuurwerk gehaald en deze na een hapje op het dakterras aangestoken. De pijlen gingen alle kanten op en waren link. Terug dus weer naar die lullige potjes voor sukkeltjes.

Happy Diwali!