Gorillaz

We leggen onze tas in de modder en trekken onze tuinhandschoenen aan. Vanaf nu moeten we door een muur van bamboe. Met een machete wordt er op de bamboe ingehakt om er doorheen te komen. We trekken onszelf langs steile stukken omhoog aan lianen, bamboescheuten en planten. De gids begint een grommend geluid te produceren. Ergens achter zijn huigje wordt het aangemaakt, het is alsof er iets vast zit in zijn luchtpijp en het is een teken dat we vrienden zijn. We maken pas op de plaats, mogen niets meer zeggen en houden de adem in. Aan de andere kant van de struik... GORILLA!

Welkom in Rwanda!

Een land dat bekend staat om de gruwelperiode van 1990-1994. In die periode werd het land uit elkaar getrokken en vond er genocide plaats. Velen fronsden dan ook de wenkbrauwen toen we meldden dat we naar Rwanda gingen: veel te gevaarlijk! Kletskoek!
Het land van de duizend heuvelen heeft een enorme opleving meegemaakt en heeft wat te bieden!

Toen we vanaf Kilimanjaro Airport, via Nairobi in Kenya, naar de hoofdstad Kigali vlogen werd het al donker. Niet zo fijn, maar wat kan er mis gaan? Nou nog aardig wat. Toen we ons meldden bij de immigratie werd ons verzocht onze visa te tonen. Die hadden we dus niet, dus dat werd lachen. Nergens op internet of in reisgidsen is te vinden dat dat tegenwoordig van tevoren geregeld moet worden. ‘You have big problem!’ Fuck, we zouden worden teruggestuurd naar Tanzania, moesten van achter de douane nieuwe tickets regelen en onze tassen cirkelden ondertussen al op de bagageband rond, maar daar gingen we niet bij komen. Het zweet brak uit, je wordt wanhopig en dan komt je mazzeltje. ‘Volgende keer komen jullie er niet in, maar nu snel 120 dollar (de prijs van twee visa) betalen en wegwezen. Ik kruip niet zo snel voor iemand, maar deze man heb ik dankbaar de hand geschud.

Kigali was vervolgens verrassend. We sliepen in een hotel met geweldig uitzicht op een vallei. De volgende ochtend bleek er onder ons balkon een gigantische woonwijk te liggen. Uiteraard van modder, hout en golfplaten daken. Kigali was schoon en de mensen keken echt niet om voor een Mzungu (blanke). Ze zijn er niet achterlijk. Onder ons hotel was een discotheek (dat merkten we tot 3 uur ’s nachts) en we namen een kijkje. Mzungu, Mzungu, Mzungu! Kinderen wezen en de lokale jokers gingen het podium op. Ze dansten, maar het was ze niet op het lijf geschreven. De muziek kent hier overigens hetzelfde ritme als de Zuid-Amerikaanse beats. We konden echter alleen maar lachen om de slechte dansbeweging van die vier gasten.

De volgende dag gingen we op jacht naar twee plaatsen (permits) voor een gorillatocht. De enige geboden optie was over een week, vandaag. We hadden eigenlijk gedacht Rwanda binnen te wandelen en een en ander even snel te regelen. Een week wachten was niet wat we van plan waren en werd even behoorlijk schakelen. We namen de permits en begonnen aan een tocht door Rwanda van zeven dagen in plaats van vier. We deden Hotel Des Milles Collines (Film: Hotel Rwanda) en het genocidemuseum aan en kregen een lesje lief zijn voor elkaar. De Rwandezen waren in ieder geval niet zo fris geweest en wilden ons dat duidelijk maken. Daarna liepen we tussen de tokkiewijken door terug de heuvel op. Duizenden mensen te voet met zakken of hout op hun hoofd, te grote pakken, oude kleding, maar in ieder geval aan het werk. Geweldige taferelen.

Al snel vertrokken we naar Gisenyi in het noordwesten. Met zoveel dagen aan wachttijd konden we mooi even onderuit aan het Kivumeer bij de grens met de Congo (DRC). We namen een busje en gedurende drie uren zagen we de gecultiveerde heuvels aan ons voorbij trekken, mensen bij waterputten wachten en wegen die werden geasfalteerd. Ze zijn al aardig op weg, het is hier wel arm, maar niet meer onmogelijk. Gisenyi viel overigens even hard tegen de eerste dag. Het strand was minuscuul, het onweerde en de kerk waar we sliepen... tsja! De volgende dagen scheen echter de zon en zaten we heerlijk op het strandje op plastic stoelen met een sinasje. Lokale jongens voetbalden, dansten of deden acrobatisch op het strand. Ons vermaak. ’s Avonds liepen we tussen de stroomstoringen door door de stad en zagen dan een rokende vulkaan net over de grens in de Congo.

Nadat we het twee dagen hadden volgehouden (iedere dag een broodje ei komt je echt de strot uit), reden we door naar Musanze. Dit is een gaaf gebied. Achter ons ligt het Volcanoes NP met zeven vulkanen en veel jungle en dieren (vooral buffels, olifanten en antilopen). De landbouw komt echter tot aan de voet van de vulkanen, waardoor ook hier flora en fauna onder druk staan. Maar er zitten gorilla’s en daar zijn we voor naar Oost-Afrika gekomen. We kozen een luxe hotel en gingen op jacht naar een activiteit voor de twee tussenliggende dagen. We gaan een vulkaan beklimmen! Goed idee, lekker je lichaam afmatten.

Daar stonden we dan om 6 uur ’s ochtends in ons junglepakje. Gaat u mee naar de Bisokevulkaan?
Samen met onze gids, een geologe met klimervaring, twee gewapende militairen (buffelgevaar) en een kruier gingen we de berg op. Het tempo lag zo hoog, dat we het allebei na 30 minuten volledig hadden gehad. Gelukkig werd het pad steeds steiler en steiler, ging het regenen en werd het ploeteren. Marjolein werd letterlijk omhoog getrokken door de kruier en soms keken we elkaar aan en dachten: jouw idee! Na 3,5 uur stonden we volledig uitgeput boven en zagen het kratermeer. Daar doe je het voor. Een bankje was onze redding voor een half uur en daarna mochten we hetzelfde geitenpad weer naar beneden. We braken echt fysiek, we konden amper een stap verzetten zonder uit te glijden. Nu werd Marjolein de berg af getild door de gids en landde ik regelmatig vol hoogmoed in de modder. Echt helemaal voor niets die tocht...... of toch niet?

Als wij niet zo traag van de vulkaan af waren gekomen hadden we iets geweldigs gemist. De geologe die het tempo hoger wilde gaf dat later ook toe. We verlieten bijna het park toen ineens... STOP GORILLA! Een gorilla op het pad! In dit gebied lopen gorilla’s die niet worden bezocht en vrijwel nooit worden aangetroffen. Hebben wij eens een keer mazzel! We mochten een minuutje kijken en moesten daarna door. Een mannetje van tien jaar, staand op zijn polsen, nog volledig zwart en net zo verrast als wij! Dit is een uitzonderlijk moment voor ons. Wij zien nooit grote dieren in jungles! Het was een barre tocht, maar dit maakt echt alles goed. Een GORILLA!

Gister stonden we na het klokje rond te hebben geslapen op en dan weet je het natuurlijk wel... SPIERPIJN!

Na ’s nachts nog slaags te zijn geweest met luidruchtige Spanjaarden, waren we vanochtend om 6 uur weer de eerste. We meldden ons weer met spierpijn bij het hoofdkwartier van het park en werden zes Indiers en een gids toegewezen. Nu gingen we echt gorilla’s zoeken. Het was nog even spannend, want de trackers (zoekers) konden ze eerst niet vinden, maar al gauw betraden we het park en zetten de achtervolging in. En de rest is reeds beschreven geschiedenis.

Het gevoel om een paar meter van een volwassen gorilla (silverback) te staan is geweldig. Als hij uithaalt lig je in Kenya. Hij is echter vegetarier, niet agressief en laat zich keurig fotograferen. Hij gromde soms wat en liet een keer zien dat hij toch echt de baas is. Hij stond op, bonkte hard op zijn borst en je hart stond heel even stil. Geweldig! Ik geef overigens graag een stukje van mijn mannelijkheid op om jullie te melden dat het leukste de kleine babygorilla’s waren. Kleine hompjes zwarte fluf, grote ogen en continu aan het ravotten of eten. Ze schieten door bosjes heen en kijken je dan met grote oogjes aan om te checken of je het allemaal wel had gezien of dat het nog een keer opnieuw moest! Top!

Hier gaan we vanavond nog even van genieten. Morgen gaan we richting Uganda, waar we nog een safari gaan doen en chimpansees gaan zoeken.

Mzungu out!