La Pura Vida...

Hola amigos!

We're back en we hebben zeker wat te melden!!! De afgelopen drie dagen waren reisdagen en ze verliepen ab-so-luut niet gemakkelijk! De laatste dagen op het door orkanen overvallen Yucatan waren in Playa del Carmen. Dat is het Benidorm aan de Caribische Zee en dus niet echt waar we op zaten te wachten... fastfoodketens, alleen maar dikke Amerikanen en teveel souvenirwinkels. Wel hebben we even flink wat kleur opgedaan, is Marjolein genezen van de muggenbeettsunami op haar benen en hebben we afscheid genomen van de Summumgroep. Het waren 24 fantastische dagen, maar we willen het nu graag zelf doen.

Na het emotionele afscheid vlogen we via Cancun terug naar Mexico City en zochten we een airporthotel. Stephan had de goedkoopste op internet gevonden en Marjolein (notabene de vrouw van het stel) had het hotel als eerste gevonden. Speurneus tot en met...
De volgende dag begon het gelazer...
We vlogen vanaf Mexico City via Dallas in de VS naar San Jose in Costa Rica. Nou ben ik (Stephan) voorstander van de War on terror van George Bush, maar moet ie nou echt zo nodig onze koffer checken op die drie en een halve zweterige sok met ontstekingsmechanisme voor een dikke vette bom? DWAAS!!! Dallas... je stapt uit... komt in een rij van 200 mensen die op doorreis zijn (waarom zou je ze dan checken?)... verspilt daar even 60 van de 100 aanwezige minuten... komt na vele ongeduldige im- en explosies van Stephan eindelijk voorbij de douane... sluit vervolgens aan in de evenzolange rij om niets aan te geven... je weet die met een lullig smoesje te omzeilen... komt weer in een rij om je handbagage te laten controleren... en sprint vervolgens in je laatste 7 resterende minuten naar je vliegtuig, terwijl je ondertussen je tas... die je natuurlijk opnieuw door de douane moest brengen... op een lopende band gooit en hoopt dat ie het vliegtuig haalt! En dan zit je al zwetend in het vliegtuig met 4 snickers als avondeten en een zakje honeynuts als toetje en kom je erachter dat de tandpasta nog steeds in Marjolein haar handbagage zit... iets wat natuurlijk ten strengste verboden is. Wat een gez**k van die Amerikanen zeg!

Gelukkig was na aankomst in Costa Rica alles anders. Er stond wel een rij voor de douane, maar alles liep lekker vlot door, de taxi en de pinautomaat waren snel gevonden en het geboekte hotel was prima. Alleen jammer dat het leek alsof de vrachtwagens op de straat door het bed heen reden. Het hotel lag in Alajuela en van daaruit gingen we met de bus via de hoofdstad San Jose naar Samara aan de kust. Klinkt simpel... was het niet!

De bus naar San Jose was een makkie! De bus naar Samara werd echter niet door ons gevonden. Ondanks het dankbare gebruik van het kompas liepen we compleet de verkeerde kant op en raakte de bushalte steeds verder uit het spreekwoordelijke zicht. Uiteindelijk... met nog 70 minuten op de klok en een Tico (Costa Ricaan) die wist waar het was maar niet goed liep... namen we een taxi en kwamen we op tijd aan bij de terminal voor de busrit van vijf lange uren. Het leek op de arrivabus van 8 uur 's ochtends naar de Kralingse Zoom, want half Costa Rica was uitgelopen om gezellig bij ons in de bus te gaan zitten en staan. We zaten voorin en hadden een mooi zicht op de kuilenweg, het landschap en de regenbuien... en naast ons op de leuning zat een 134 kilo zware Tico Stephans elleboog in zijn 84 kilo zware kont te worstelen... vetgezellig!

Maaaarrrrrrrrrrrrr... we zijn aangekomen in Samara! Er zijn bijna geen toeristen (dat is goed nieuws), de golven zijn aanwezig om morgen te surfen en te bodyboarden en ons hotel staat naast een beukende muziekbar! Voldoende goed nieuws voor een aantal mooie dagen. Als morgen die zon even meewerkt en de golven nog wat hoger worden, dan gaat het echte 'Pura Vida' (het goede, pure, echte leven) hier echt beginnen!!! We zijn eindelijk in Costa Rica en gaan het hier meemaken!!!

We faxen!