Chillen in Chile

Er was eens Rio de Janeiro... en toen was er Chili! Of eigenlijk Chile... wij vlakke Hollanders voegen in dit geval zowaar smaak en pittigheid toe aan de naam.

In het langgerekte Chili ligt in het noorden een behoorlijke zandbak, de Atacamawoestijn. Een tussen de oceaan en het Andesgebergte geperste woestijn vol met adobekleurig gesteente, zand en heul veel stof. Wat verder naar beneden ligt het groene meren- en rivierengebied en nog wat verderop ligt het koude Patagonië. Wij gingen voor de opties A en B.

In woestijndorp San Pedro de Atacama was voor ons een tent vrij gehouden, zodat we daar even lekker vijf dagen konden kamperen. Het soort kamperen met uitzicht op de vulkanen en bergen van de Andes, iedere avond een heldere hemel vol sterren, een steenkoud zwembadje (des nachts is het 7 graden), een ontbijtmandje voor de dagelijkse re-boot, lama's en schapen op het terrein en een bed in de tent met een hoge stapel dekens. Vanuit deze uitvalsbasis waren we dagenlang zoet in een geweldig ecosysteem.

Het verstandigste wat je hier kan doen is, zoals deze twee lampies dus, op het heetst van de dag een mountainbike huren en eens lekker een eind gaan fietsen over gravelwegen en door het stof. Hier kan je je ogen tenminste nog geweld aan doen door ze slechts te openen en kleurt het stof je sneller bruin dan de zon. En als je daar dan fietst moet je af en toe door een riviertje (het regent momenteel dagelijks in deze woestijn) om aan de overkant te komen of met je tong tussen de remblokken recht omhoog fietsen. Als je dat laatste in een vallei zoals de Valle de Marte doet en af en toe eens omkijkt, dan zie je pardoes een geweldig uitzicht op vulkanen met besneeuwde toppen, regenbuien in de verte, het bruin-rood-oranje Andesgebergte en overal om je heen een zeer grillig en bruin maanlandschap.

Iedereen is hier fan van de lama's! Wij ook en men vroeger ook. Op weg naar de regenboogvallei kwamen we langs wat rotsen met wat duizenden jaren oude rotstekeningen en ze tekenden... lama's! Hoe dichter we bij de vallei kwamen hoe meer lama's vlijtig stonden te grazen in de heuvels en in de riviertjes. De regenboogvallei zelf had dan weer geen lama's, maar wel gesteente in... je verwacht het niet... alle kleuren van de regenboog: donkerbruin, lichtbruin, rood, oranje, geel, groen, blauw en grijs. We vermoeden overigens dat de lama's, wanneer wij even niet kijken, hier stiekem hun jaarlijkse regenbooglamaPride houden. Fier en met kleurige lamastrikjes!

Op een middag deden we ook een tour naar de maanvallei. Er rijdt dan een busje voor, een gids geeft commando's aan twintig toeristenschaapjes, alle logische en gave plekken worden of niet of zeer kortstondig aangedaan en graag een beetje vort vort vort... er moet een schema worden gehaald. Dit soort verwennerij en structuur past ons goed en leidde totaal niet tot discussies met de gids of quasi-recalcitrant gedrag. We dankten de gids met een brede glimlach dat hij ons had gebracht naar een plek waar een mooie, grijze duin overging in een bruin-wit maanlandschap van adobe en zout en we een fenomenaal uitzicht hadden over de omgeving. Wel een vluchtige glimlach, want ook daarvoor gold een schema.

De volgende dag eigenlijk hetzelfde fenomeen. Zonder eigen vervoer kom je hier niet ver, dus zaten we weer in een tourbusje. Dit keer naar de Altiplanomeren Miscanti en Miñiques in het hooggebergte, maar met een Bosnische verwarde woestijnvos erbij die nog recalcitranter was dan ondergetekende. Bij zijn aangezicht werd je al moe van die gipsy, maar we werden de dikste maten en hebben hard gelachen. We klaagden wat over het schema, de gehaastheid bij de mooiste plekken en het feit dat er bijna beraad bij de VN nodig was om even te stoppen voor wat uitzichtsgenot. Nou had die gipsy het plan gevat om ver voor de gids uit te lopen (zodat terugfluiten geen optie meer was), ongeoorloofd een heuvel op te klimmen (hoe durf je over een hekje heen te stappen) voor wat uitzicht en vervolgens een tijdje spoorloos te verdwijnen. Het gezicht van de gids was onbetaalbaar zuur en een high five voor de gipsy was op zijn plaats. Los van het gidsje pesten stonden we wel even bij twee azuurblauwe meertjes tegen een achtergrond van besneeuwde vulkanen, stapels vicuña's (lamasoort) en flamingo's. Het plaatje waarvoor we naar de Atacamawoestijn waren gekomen. En op de terugweg naaiden we de gids nog een beetje op door extra vaak om fotostops te vragen, hehe.

Maar de dag was nog niet voorbij. We deden aan een voortukkie en stonden om 23.15 alweer op om naar de sterren te gaan kijken. Niet bij de tent, maar ergens vanuit een achtertuin met een telescoop. We zaten onder een hemel van sterren met drie lagen kleding aan om niet dood te vriezen (hoi Holland met je geschaats) en werden getrakteerd op wat gave dingen. We zagen 'vallende sterren' als gevolg van een meteoorregen, sterrenbeelden, oude en jonge sterren, onzichtbare zwarte gaten, sterrennevel waarin nieuwe sterren werden gevormd, het sterrenstelsel Magallanes, een supernova met roze ster en fel licht door de kijker van de heldere ster Osiris. Ondertussen kwam zowaar de grote gasplaneet Jupiter langzaam op en dat was natuurlijk geweldig. Een planeet! We zagen Jupiter als een grote lichtgevende bol (weerkaatsing van sterrenlicht), vier manen eromheen en twee donkere ringen om de planeet. Dat was gaaf!

Na een dagje niks doen en chillen en Chile, deden we nog een keer zo'n tour. Klaar om teleurgesteld te worden, stapten we in een busje naar de geiservelden van El Tatio. De gidsen op deze trip waren eigenlijk best relaxed en we twijfelden soms aan hun verstandelijke vermogen, dus met deze gekken gingen we het wel volhouden. Bij zonsopkomst (die mafkezen laten je dus wel om vier uur opstaan) stonden we te kijken hoe de geisers lekker aan het stomen en waterspuiten waren en tippelden we lekker rond. En er was ruimte voor een mazzeltje. Er waren onderweg vicuña's (met een kleintje), wat flamingo's, veel cactussen, in opstand gekomen geitjes, stukjes lama op een spies van de bbq af en na wat zoeken... zowaar een vizcacha! Een ernstig bedreigd soort bergkonijn, blaffend als een hond, met een staart en voortbewegend als een kangoeroe. Er wordt vermoed dat moeders konijn een zeer bonte avond in het dierenrijk heeft gehad en dat dit het resultaat is.

We kunnen nog uren doorlullen over de details van de avonturen in de Atacamawoestijn, maar er was meer. Vanuit Calama vlogen we naar Puerto Montt in het midden van het land. We regelden een Peugeot 208 met een iets te slappe motor voor de bergen en maakten ons op voor anderhalve week in het meren- en rivierengebied. Maar eerst moesten we nog met het pontje naar het eiland Chiloé. Op Chiloé hebben ze kerkjes, door aardverschuivingen verdronken bossen, verhalen over recente aardbevingen en tsunami's en kleurige huisjes in het stadje Ancud... maar daar kwamen we niet voor. We kwamen voor het Puñihuil NP en voeren met een bootje naar de drie kleine eilandjes die het park vormden. We zagen er meeuwen, eenden met ambitie als fotomodel, aalscholvers, zeeleeuwen en.. jawel dames en heren... pinguïns! Na de Galapagospinguïns in 2009 hadden we nu de Humboldt- en Magelhanpinguïns vol in beeld. (Hier een stuk over hoe Marjolein zich motorisch gezien identificeert met pinguïns). Ze zijn van het kleine soort en lekker zwart-wit. Iedereen is fan van de pinguïns!

Pontje weer terug naar het vasteland en op naar vulkanen in een groen landschap. Klinkt leuk, maar als het regent zie je noch de vulkanen noch het prachtige, azuurblauwe meer waar ze aan liggen. Aan het einde van de middag klaarde het op en bezochten we een paar mooie watervallen. Een ervan werd omringd door ladingen grote rabarberachtige planten en deed denken aan de tijd dat rabarber nog in de ouderlijke tuin stond en eenmaal per jaar gegeten kon worden. De volgende ochtend gaven de weergoden ons een gaatje van een uur in het wolkendek en knalden we met de Peugeot de Osornovulkaan op. Nu hadden we dus wel een besneeuwde vulkaantop en een azuurblauw meer in ons vizier. Veel bochtenwerk, een schurend onderstel en een ietwat geremodelleerde bumper later nam Marjolein het stuur maar over. Na een paar kilometer ging er al een hand omhoog. Doet u hier maar even stoppen, mevrouw. "Licensia por favor." Oom agent was niet van de meerdere talen en liet het tweede verzoek tot inzage in het rijbewijs wat gebiedender overkomen. "Licensia!" Ze waren zo naïef om ons te laten gaan zonder de kofferbak vol cocaïne te inspecteren.

Vanuit het plaatsje Pucon begon het echte chillen in Chile. We deden in de avond de Termas Geometricas aan, een serie warme thermaalbaden in een kleine vallei. De zon zakte, de sterren meldden zich, het stoom van de baden vulde de koude lucht, overal weer van die grote rabarberachtige planten, ijskoude watervallen om onder af te koelen en natuurlijk badderen in heerlijk warm water. De volgende chillhalte lag 600 km noordelijker in de Colchaguavallei. Daar deden we vier dagen met wat luxe flink van chillestein in een posada in een wijngebied. Bij aankomst zette de gastvrouw direct kaas en wijn in en kwam een braaf hondje keurig bij ons bedelen voor wat te knagen. Dagelijks lunchten we uitgebreid en goed bij restaurants temidden van de wijnvelden en de rest van de tijd was voor plonsen in het zwembad en onze lectuur doorwerken.

Een dagje in de stad Valparaíso doorbrak het chillen en verlangde een lange rit en een gang door smalle straatjes in de stad. Valparaíso heeft de sloppenwijken op de heuvels in alle kleuren van de regenboog uitgedost en alle muren in de graffiti/muurschildering gezet. Een leuk en kleurig gezicht.

Onze laatste dagen in Chili brachten we door in de Maipovallei. Daar hadden we tegen een berg vol cactussen een vrijstaand huisje geritseld met een terrasje waar we bubbels en vele soorten biertjes baas maakten. De Peugeot moest nog één keer kilometers lang over een hobbelweg het Andesgebergte in op weg naar twee thermaalbaden. De Termas de Colina waren bereikt na lang hobbelen en bleken spectaculair. Azuurblauw, warm en melkachtig water in poeltjes tegen een bergwand op en met een geweldig uitzicht op de omringende, kleurige bergen. Dat was een gave plek om te bubbelen. Aan het einde van de hobbelweg terug stopten we ook bij de thermen van Baños Morales. Hier borrelde koud water op uit het zand en verzamelde het zich in bruinwaterige zwembadjes. Het water was zo koud dat de heren voortaan kunnen volstaan met een badpak als ze weer gaan zwemmen.

We rondden onze trip in Chili af op ons terrasje met onze biermaten Kunstmann, Cristal, Cerveza del Puerto, Mestro en Kross en dachten terug aan de belevenissen van de afgelopen drie weken. Carnaval, de Copacabana, Jezus Gristus met klotsoksels en de Sambadromoparade in Rio de Janeiro werden opgevolgd door de Atacamawoestijn, pinguïns, lama's, vulkanen, thermaalbaden, wijn en alle kleuren van de regenboog in de Andes. Nu zijn we moe... tijd voor vakantie!