Tiger beach

Daar sta je dan op dat duikplatform achterop die boot. Je hebt je wijs laten maken dat een pvc-buis in je knuisten het verschil gaat maken. Je weet dat het allemaal wel mee zal vallen, maar je hebt je toch wat op laten naaien tijdens de briefing. Je bent aan de beurt om te springen, maar knoopt nog even een gesprekje aan om wat tijd te rekken. Vervolgens krijg je een zwieperd en geraak je in een vrije val naar de bodem door al dat extra lood. Je oren daarbij klaren is overschat. Zodra je je daar beneden weer hebt opgericht en alles weer in het lood staat, kijk je om je heen en blijk je omringd door het tuig van de oceaan. Van die opgeschoten zwembeestachtigen die altijd met minimaal dertig broers en neven komen en aan het eind van de duik gaan ze er met op zijn minst je zwemvliezen vandoor. Maar zij zijn niet het probleem. Ineens voel je aan je eigen Ampullen van Lorenzini (google it) dat er iets aan zit te komen, ergens gaat een shaker heen en weer en wordt driftig gewezen naar iets wat jou vanachter benadert. Je pakt die pvc-buis toch nog maar eens goed vast, spert je ogen open, slikt mogelijk voor het laatst, draait 180 graden... en je kijkt recht in de ogen van iets groots en bruuts... een TIGER SHARK! Lekker dan...

Hier fishy-fishy-fishy... HAP!

“Zeg, welkom in West Palm Beach! We hebben hier een grote, blauwe boot liggen waarop we twaalf van die figuren gaan verzamelen die zowaar geld over hebben voor het zichzelf in gevaar laten brengen door een bataljon haaien. Oh ja, en er zit ook nog een of andere fotografiebegeleidende onderwaterfotografe (Karin Brussaard) bij de reis inbegrepen, die na elke foto die je hebt gemaakt zegt dat je zo goed je best hebt gedaan, maar dat je er eigenlijk geen zak van kan. Teveel blauw, zegt ze dan. Er zitten trouwens al een paar van die figuren in de Rafiki Tikibar daar op de hoek in de haven moed in te drinken. Volg het geluid zou ik zeggen...”

En wat je dan aantreft is onthutsend. Je denkt te hebben geïnvesteerd in een droom die uit gaat komen temidden van gepassioneerde duikers en natuurliefhebbers, maar je blijkt te zijn beland in een post-apocalyptische setting waar je bootgenoten nog even helemaal Waku Waku gaan op de luxe mogelijkheden van een bar op het vasteland. De een zit Amerikaanse biertjes in te checken in een bier-app, de ander slaat dikke sigaren in voor aan boord, er zit er nog een te werken, er roept er nog een dat ‘ie al tig hamerhaaien heeft gezien en sommige luidruchtige figuren maken een entree in de grootste auto die ze bij de autoverhuur konden vinden. Het barpersoneel schudt het hoofd en gokt dat het Nederlanders zijn. Ze zitten immers in een kringetje... vermoeiend volk!

Goed, vanuit alle windstreken komt dat duikbootvolk dus aangesjokt in de WPB city marina en kapitein Scott laat ze nog toe op zijn boot ook. Tijd voor een inspectierondje... “u slaapt per twee in een hut met stapelbed, snurken en elkaar opvoelen wordt over het algemeen gematigd enthousiast ontvangen. Hier is de bar met bruine, witte, sterke, kruidige en piratenrum. Jullie veertien eigen drankflessen kunnen er nog bij. Deze drie halve garen met die tutu’s en regenboogshirtjes aan behoren toch echt tot de crew en dat knappe juffertje in de kombuis zorgt voor jullie eten. Niet bijdehand doen tegen haar, want zij weet als enige waar jullie eten is geweest. Nog vragen, nee, mooi... laten we gaan varen!”

De bedoeling is dat een blauwe boot met zeventien mensen aan boord in de nacht de Golfstroom oversteekt naar Grand Bahama. De Golfstroom is pittig en maakt dat die boot wiebelt, dus er wordt gretig gehengeld naar anti-zeeziektepillen. De echte krijgers aan boord werken echter alleen met sfeerverhogende pillen en kiezen dus liever voor sfeerverhogende rum. De kunst is een van deze twee methoden toe te passen net zo lang tot je er allemaal niets meer van merkt. Het was zuipen of kotsen. De volgende ochtend word je dan wel of niet geradbraakt wakker en lig je ineens te wachten op paspoortstempels in de Old Bahama Bay bij het plaatsje West End op Grand Bahama. Vanuit een patrijspoort tik je even het eiland aan, zodat je kan doen alsof je op de Bahama’s bent geweest en daarna gaat het feest beginnen.

Maar nee, toch nog niet. Een haaienbriefing... “Op visje lijken is hap, spartelen is hap, huid laten zien is hap, in het verlengde van dode vis je ophouden is hap, verrast worden door groot visje is hap, groot visje niet aankijken is hap en een pvc-buis tussen jou en groot visje is kleinere kans op hap, maar waarschijnlijk toch wel hap.”

De crew, al dan niet rondparaderend in tutu (wtf), had tijdens de briefing alle apparatuur al klaar gezet en probeert de volkeren rustig te houden. Een voor een worden de duikers daarop op piraateske wijze vanaf de loopplank aan de haaien gevoerd... en de rest is reeds beschreven geschiedenis.

Mensen, dit is echt gaaf spul. Die pvc-buis kan ook echt weg. Je springt in het water en ziet direct al tientallen rondzwermende Caribische rifhaaien op de weg naar beneden. Ze zijn met veel, scheren langs je, hun vinnen raken je, maar doen echt niets. Op de bodem zwemmen de citroenhaaien rondjes, kijken je een beetje vuil aan, maar met enige regelmaat komen ze gewoon lekker op de bodem naast je liggen chillen. Doen de zusterhaaien en grote zeebaarsen ook. Zo zijn ze. En het echte werk... de tijgerhaaien... dat gaat allemaal prima. Als je je niet gedraagt als een spartelend visje en ze strak blijft aankijken, dan zwemmen ze rustig voorbij.

Je zit op je knieën op een bodem van zand en zeegras en draait je regelmatig om om te zien of je vanachter wordt benaderd door een haai. Aanvankelijk wel spannend, maar al gauw kom je in een ritme. De tijgerhaaien zwemmen grote rondjes en benaderen je van alle kanten, maar je ziet dat gebeuren. Terwijl ze steeds dichterbij komen, kijk je ze recht in de ogen aan en zorg je ervoor dat je de staarwedstrijd wint. Ze zwemmen rustig door, vaak wel rakelings langs je en je hebt alle tijd ze rustig te bekijken... en zij jou. Ze zitten onder de krassen en hun vinnen zijn gehavend door onderlinge strijd, ze hebben inderdaad tijgerstrepen op hun flanken en uiteindelijk dwingen ze niets anders af dan respect. Respect voor haaientanden.

In jubelstemming kom je weer aan boord. Lekker visje-visje van vijf meter gezien!

En zo ging dat vijf dagen door. Iedere duik waren er tijgerhaaien en het spelletje kreeg je steeds beter door. Ondertussen werd er wat variatie in de duiken doorgevoerd door riffen erbij te betrekken. Op deze riffen waren de rifhaaien de baas en ze keken je aan alsof ze je van je schoudertasje gingen beroven. Het rifhaaituig zwermt werkelijk over het rif, wordt enthousiast als je van ze schrikt en happen af en toe in een zwemvlies. Puur voor de lol, maar het blijft tuig. Andere variatie bestond uit het vol laten lopen van mijn onderwatercamera, altijd lekker tijdens een duiktrip, nachtduiken bij een wrak met ongerept koraal en af en toe duiken met roggen, schildpadden, barracuda’s, slakken en helaas soms uitheemse lion fish. Die laatste werden letterlijk gefileerd, voordat ze onder water nog meer schade aan konden richten. En er waren ook hamerhaaien. “De eerste is vorige week al gezien, hoor”. Maar voor hamerhaaien waren we gewoon nog wat te vroeg. Wel is er nog vluchtig een stierhaai gezien. Ook een lekkerbekkie uit de categorie hap-slik-weg-haai.

Maar er was meer dan duiken. In het kraaiennest bovenop de boot had ik mijn eigen man cave gevonden en kon ik even optimaal genieten en ontsnappen aan de repressie van moeders de vrouw. Petje op, muziek van vroeger op, dikke sigaar erbij, buik laten hangen, pilsch en je lekker laten verzorgen door het verkoelende windje vanaf zee, terwijl de zon rustig aan in de zee zakte en de citroenhaaien opportunistisch rondjes om de boot bleven zwemmen.

In de kajuit schommelde de avondbesteding heen en weer. Er werd regelmatig gewerkt aan het fotomateriaal. Gebleken is trouwens dat je onderwaterfotografen onwijs snel op de kast kunt krijgen tijdens het bewerken van hun foto’s. “Weet je, of je maakt een goeie foto of je maakt een kutfoto, maar daartussen zit niets. Bewerken doe je niet! Dat is verraad.” Ze hapten nog sneller dan de haaitjes, heerlijk. Zoals het daarnaast dertigplussers betaamt, kan het natuurlijk niet iedere avond feest zijn, maar om de avond waren er fuifachtige situaties. Duikregels (drank = uitdrogen = decompressieziekte) werden met voeten getreden, rum werd hooguit aangelengd met ijs of nog meer rum en slechte muziek uit de jaren ‘80 werd achterlijk luid meegezongen. Menig pelikaan onderweg van de Bahama’s naar Florida heeft onze boot overgeslagen als rustpunt. Niet te doen voor zo’n beest met die herrie. Het fuifmotto (om de dag) was helder: ‘s avonds een vent, ‘s ochtends een wrak.

En toen was er een toegift! Kapitein Scott houdt zich al veertig jaar op in deze contreien en is fan van dolfijnen. Dat bewijst hij overigens door enkel in hun bijzijn te dansen, in Speedo, in het kraaiennest. Als we toch in de buurt zijn, laten we dan even zoeken. Na een ochtendje zoeken gaven de dolfijnen niet thuis. Toen werd opgegeven kwamen ze echter alsnog aangestuiterd! Zeven dolfijnen, waaronder een kleintje, spurtten rond de boot, maakten salto’s boven water en lieten zien dat ze er zin in hadden. Iedereen rap te water in snorkeloutfit en zorgen dat ze zich niet gaan vervelen.

De dolfijntjes wilden vermaakt worden en verlangden dat je naar de bodem dook, koprollen maakte, schroefjes draaide en beweeglijk was. Op weg naar de bodem keek ik over mijn schouder en werd ineens gevolgd door drie dolfijnen keurig in linie. Ik koprol, zij koprol, ik schroef, zij schroef, ik ademloos aan de oppervlakte, zij aan de oppervlakte ook de witte buik laten zien. Echt gaaf om met wilde dolfijnen zo speels te zwemmen. Erg leuk ook was hun reactie op de onderwaterscooter (propeller met behuizing en handvatten). Met 10km/h door het water, lekker rondjes draaien en de dolfijnen volenthousiast erachteraan. Leuke dingen zijn leuk.

Het resultaat van een week dobberen op de zee tussen Grand Bahama en Florida was verbluffend. Tedere momenten met tijgerhaaien, dolfijnen, rifhaaien, citroenhaaien, schildpadden, zusterhaaien, zeebaarsen, stierhaaiglimpsen, roggen, grote ladingen vis en zowaar koraalriffen die vrijwel ongerept waren. Aan boord niets dan drank, prettige mensen en een kraaiennest. Het wordt niet veel beter...

En het belangrijkste resultaat... je hebt ineens veel meer respect in het verkeer voor haaientanden!