Carnaval Rio

Vroeger,

Toen de boten nog van hout waren, de mist zo dicht dat je je fiets ertegenaan kon zetten en de Hollandsche jugend nog Super Mario 2 op de Nintendo speelde... toen had je de Venga Boys. Een matige muziekformatie, maar met pakkende deuntjes die ons in aanraking brachten met de fuifsfeer in Brazilië. Nummers als 'Brasil, lalalalalalalalaaaaaa' en 'La parada de tettas' deden je beseffen... we moeten ons nog eens tijdens carnaval in Rio melden. Op zoek naar de verwondering die onze neefjes nog wekelijks hebben en wij nog maar vijf vakantieweken per jaar. En zo geschiedde!

Begin februari lieten we ons verschepen naar Madrid. Marjolein had recht op een avondje tapas kanen en overstaptechnisch pakte dit ook veel beter uit. In Madrid hebben we ons wel vaker gemeld, maar een verlicht koninklijk paleis, markthallen met tapas (zoals paella met chorizo) en het straatje Cava Baja met de vele tapaszaakjes vervelen nooit. Het enige verbeterpunt was de temperatuur. De wallen onder onze ogen overheersten onze bleekgezichten, dus er was meer nodig dan zeven graden en winterjassen. En daarvoor hadden we dus Rio de Janeiro.

In de categorie 'voortvarend te werk' hadden we aan Rio een goede. Landen, stempelen, pinnen, taxirijden, doorrijden, inchecken, bar-dancingkleding aan... en gaan! In de wijk Centro wemelde het op straat van hedendaagse jugend in carnavalskledij. Tot onze spijt constateerden we dat die kledij weinig te maken had met Brabantsche konijnen- of boevenpakken, maar meer van het schaarsgeklede soort was. Waar wij dus des avonds met 27 graden stonden te zweetotteren in een konijnenpak, koos de rest ervoor een marginaal broekje en een bikinitopje dan wel een ontblote torso plus bierblikje te tonen. Ze snappen het in Rio nog niet zo goed. De straat kwam vervolgens wel in beweging, want een karavaan van muziekbussen kwam op gang en het volk volgde. Vijftig procent van ons gezelschap danste er driftig op los en de andere helft verkende biertjes zoals Antarctica, Brahma, en Therezópolis. Dames en heren, er mocht gedanst en gedronken worden. En zo geschiedde wederom.

Met maar een klein jetlagje (3 uur verschil) verkenden we de drie dagen erna de stad. Maar beginnen met de Copacabana en daarvandaan vinden we onze weg wel. Kaarten waren echter nutteloos, want de hele Copacabana stond vol met van die bikini- en torsofiguren. Je kon er over de hoofden en drankkarretjes lopen en oriëntatie was zwaar overschat. Marjolein liep ook diverse malen met de verkeerde persoon mee. Dan liep er zo'n gespierde-en-ontblote-torso-figuur voorbij en dacht ze natuurlijk "Ah, daar loopt mijn echtgenoot" en huppelde er achteraan. Het kostte menig minuut voordat ze dan weer terug was gevonden en uit de droom was geholpen. We deden onszelf een plezier en betrokken een terras aan het strand van de Copacabana, alwaar wij ons enorm 'stoorden' aan al die stringbikini's en speedo's van al die opgespoten/opgepompte figuren. Mensen kijken en bloedverdunners inzetten kunnen wij wel.

We vluchtten weg van het schaars geklede volk en gingen naar de Suikerbroodberg. Google maar even, het is een van de bekendste landmarks van de stad. Het uitzicht over de stad en op Jezus Gristus op de Corcovadoberg was fenomenaal en kleine aapjes vergezelden ons. Nou hadden we dan wel bedacht dat het een goed idee zou zijn om even langs Jezus Gristus te gaan. En dan niet met het toeristentreintje omhoog om daarna een lading selfies met JC te maken, maar gewoon lekker door Atlantisch regenwoud een pad omhoog volgen en lekker een paar uurtjes zweten op het heetst van de dag. Aan de voet van de Corcovado lunchten we eerst nog even in een paviljoentje en zagen we kapacijneraapjes zich vergrijpen aan grote durians. En toen kwamen we bij het begin van het pad omhoog en stond er een bord met de tekst "de kans op roofovervallen op dit pad is groot". De dienstdoende veldwachter stelde dat de laatste overval van november 2017 was. Ach, dat is verwaarloosbaar. Presenteer geweer en marcheer!

Met het zweet op de rug begonnen we aan de beklimming van 2,5 uur door de bosjes. Het struikroversgilde bleek ook vrijaf te hebben voor carnaval, want we kwamen na anderhalf uur heelhuids doch zweethuids boven aan. JC had ook te maken met klotsoksels, want hij stond permanent met zijn armen breeduit, dus dat schiep een band. Na wat geworstel tussen selfie-volk door hadden we de stad aan onze voeten liggen. Het kan niet anders dan dat Rio de mooiste stad ter wereld is. De stranden, de bosjes, de witte stad, de oceaan, kleurige favela's en volop torsovolk. Niet verkeerd. Op dit soort punten vinden wij altijd rustige doch fenomenaal uitzicht hebbende terrasjes. Een klein bloedverdunnertje hielp ons bijkomen, voordat we en masse met de toeristentrein weer naar beneden kachelden. Oh ja, en een ijsje toe! Spekkopers!

Het hoogtepunt van ons verblijf in Rio was natuurlijk de carnavalsoptocht in de Sambadromo. Het klassieke beeld van twee lange tribunes met carnavalswagens en kleurrijk dansvolk ertussendoor maakten we live mee. De kaartjes hadden we ietwat opportunistisch in maart 2017 al gekocht, we zouden wel zien of we zouden gaan, maar hier waren we dan. We namen een gunstig plekje in op tribune 8 en gingen er eens lekker voor zitten.

Gedurende acht uur kwamen er zes sambascholen voorbij, waaronder de favoriet van een van de taxichauffeurs: Beija Flor. Iedere school heeft vijf kwartier om zoveel mogelijk vrouwen met de billen en andere lichaamsdelen te laten schudden en maakt een eigen sambaliedje. Dat liedje wordt vervolgens vijf kwartier lang non-stop herhaald door de eigen sambaband en dat maakt dat je na 23 minuten zo op hol slaat van hetzelfde nummer dat je net zo uitbundig lijkt als de rest. De wagens pasten veelal binnen een thema en echt de gaafste opvoeringen kwamen voorbij. Tussen de karren liepen de koninginnen met veel veren en veel huid te schudden met de handelswaar en zij werden weer gevolgd door opeenvolgende blokken dansers. Ieder blok had een eigen kleur en outfit... je keek je ogen om allerlei redenen uit. Op de tribune stonden mensen die alle dansscholen uitzaten en vol gas aan het sambadansen waren. Bij ons bewogen de knieën overigens ook. Het was goed. Hier waren we voor gekomen.

De volgende dag waren we uiteraard gesloopt en deden we aan recuperatie. We liepen naar de wijk Santa Therésa en zorgden goed voor onszelf. In de kleurige wijk vonden we een erg goed restaurant (Térèze) met een aantal cruciale eigenschappen: uitzicht over de omgeving en favela's, heel goed eten, airco en drank. We werden goed verzorgd en kwamen bij met amuses, mooie voorgerechten, buikspek en chocoladetaart. Los gezelligitos, donde esta genietos! Na wat uitbuiken aan het zwembad op het dakterras van het hotel deden we nog een rondje langs de eetkramen bij de Arcos de Lapa. Weer wat eten en drinken en daarna maakten we ons klaar voor de volgende etappe: Chile!