Anaconda

We zijn tien dagen verder en we moeten toch echt even bijpraten.

Nadat we tien dagen geleden uit onze hangmatten rolden verlieten we de koelte van Mérida en zetten we koers naar Los Llanos. Los Llanos is een van de hotspots van Zuid-Amerika wat dieren betreft. Het kost daar weinig moeite om duizenden dieren te zien, waaronder enkele joekels van knoeperds. Met graagte daalden we dan ook af uit de Andes door een geweldig mooi landschap van bloemen, dennebomen en diepe dalen. Het plateau van Los Llanos was andere koek, daar was het bloedheet en zagen we iets bekends. Het landschap lijkt enorm op het Nederlandse polderlandschap na een enorme regenbui, maar dan volgeparkeerd met dieren.

We sliepen op een ranch en werden bij aankomst direct getrakteerd op ibissen en een rode ara. De volgende ochtend tikten we eerst een 5 uren durende regenbui weg, waarna we per boot op zoek gingen naar dieren. We voeren over kleine riviertjes en door de bosjes en zagen veel: capibara´s (grootste knaagdier ter wereld), leguanen, dolfijnen, heel veel reigers en aalscholvers, rivierschildpadden en kaaimannen. De aantallen waren echt enorm. In de middag ging het feest verder. Met een jeep reden we over landerijen en hadden we vanaf een ´dijkje´ zicht op polderlandschap links en savanne rechts. We zagen ontzettend veel ibissen, capibara´s en kaaimannen, maar ook wat bijzondere dieren. Allereerst een heel veld vol rode ibissen en later diverse roze lepelaars (mam, nu jij weer).

Allemaal leuk en aardig, maar Los Llanos draaide eigenlijk maar om een ding: de anaconda… en wellicht een miereneter. Al vijf jaren lang willen we met enorme graagte een anaconda zien. Ondergetekende is daar wat fanatiek in, maar de gezamenlijke wens staat. Het gebied staat vol water en prooidieren, dus een ideale omgeving voor een anaconda. We vergaten echter dat veel water ook betekent dat er veel ruimte is om je te verstoppen als lief anacondatje zijnde. De derde dag moet de gids malaria hebben opgelopen ofzo, want hij meende dat het een goed idee was om al paardrijdend anaconda´s en miereneters te gaan zoeken. Paarden en wij twee dat werkt niet. Beide nooit gedaan en de krengen luisteren toch niet. Waarvan akte na 2,5 uren teugels trekken en genegeerd worden door je paard. Uiteraard hadden we het geluk niet aan onze zijde en zagen we geen moer. Slechts kontpijn viel ons ten deel. Enige frustratie stak de kop op, want we waren voor de zoveelste keer naar Midden-Amerika gekomen voor (onder andere) de anaconda en weer zagen we het ding niet. Het gevoel valt te vergelijken met de primaire reactie na het doelpunt van Andrés Iniesta tijdens de WK-finale.

In de middag stapten we de jeep weer in voor nog maar een rondje miereneter spotten. Grappig dat de vers binnengekomen Fransen direct bij de poort van het terrein al stil stonden voor waarschijnlijk een kaaiman ofzo. We kwamen dichterbij en er lag nondeju gewoon een ANACONDA! Jaren van frustratie verdwenen als sneeuw voor de zon, er kon zelfs een vreugdesprongetje vanaf. 2,5 meter aan anaconda lag in het weilandje zichzelf te zijn. Eerst als een propje, maar later bewoog hij richting het hoge gras waardoor we hem goed konden bekijken. Eindelijk!

Voldaan vertrokken we de volgende dag voor een megalange rit naar Coro aan de noordkust. Tot nu toe hadden we alleen nog maar gevlogen en tours gedaan, dus we moesten weer even in de busritmodus komen. Dat lukte gedurende de 11 uren prima. Met de jeep reden we in 4 uren naar Barinas. Vervolgens met de bus 1 uur naar Guanare, 2,5 uren naar Barquisimeto, 2 uren naar Morón en nog eens 4 uren naar Coro. Busje rijden in de avond werd stevig afgeraden op internet, maar er was niets aan de hand. Na zoveel uren waren we eindelijk aan de kust en begon een ruime week met strandhoppen. Maar eerst even een paar liter wijn en bier.

Gestoken in badkleding namen we de volgende dag de bus naar Adicora op het schiereiland Paraguána. We reden door een duingebied en enorme ladingen afval. Dat herinnerde ons aan het feit dat iedereen in dit lang lekker doet waar hij zin in heeft. De afvalophalers doen lekker niets en iedereen klettert zijn plastic uit het busraampje. Eenmaal op het strand deed dat er even niet meer toe. Het reizen was afgelopen en de vakantie was begonnen. De hele middag lagen we te frituren op het strand, eindelijk. We zouden hierna nog één dag actief doen… we reden de volgende dag naar het San Luis NP voor een lading grotten en gaten in de grond (ingestorte grotten) in een regenwoud. Dat was dan ook direct de laatste stuiptrekking, want we hadden echt geen zin meer in activiteit.

We zetten koers naar Chichiriviche, 3 uren verder aan de kust, regelden de grootste kamer en gingen eilandhoppen. Gedurende twee dagen hopten we naar de eilanden Cayo El Sombrero en Cayo Sal. Twee bepalmde eilandjes met een mooi wit strand, mangrove, pelikanen en fregatvogels. Eindelijk de langverdiende rust terwijl de golfjes het strand afkalfden. Inmiddels zitten we nog 7 uren oostelijker. Na een megabusrit gister kwamen we aan in Puerto Colombia in Henri Pittier NP. De rit door de bergen er naartoe was geweldig: haarspeldbochten die de oude schoolbus niet haalde, toeterend door onoverzichtelijke, smalle bochten, door de wolken en soms een geweldig uitzicht. Het strand van Puerto Colombia is ook geweldig. Onder ons parasolletje tikten we vanmiddag al een aantal biertjes weg en keken we af een toe naar de palmen links en rechts. De zee probeerde ons met megagolven terug op het strand te gooien, maar dat is dan ook de enige tegenwerkende kracht hier. Morgen de laatste echte dag in Venezuela… palmboompje links… palmboompje rechts!