Bootilicious

Hola!

Jawel, ook dit jaar komen onze avonturen tot u via dit kanaal. Facebook is voor mietjes, de bloemkool.marjolein.stephan.waarwasikookalweergebleven.nl/leesdan! blijft de koning. Geniet mee van onze avonturen met een sausje van sarcasme, halfvolle glazen en reisliefde.

De plaats van handeling is ditmaal Nicaragua. Een lekker veilig land, verscholen in Midden-Amerika, mopperend op Costa Rica, overlopen door like- en ohmygod-minnende Amerikanen, rijk aan golven, rijk aan vulkanen, rijk aan sigaren en besprenkeld met rum. Het was de bedoeling dat we net als in Indonesië als viertal Nicaragua zouden aandoen. Rietje is uiteindelijk van de partij, Tokkie hield het toch bij het bereiken van de elitaire positie van gepromoveerde. Wij dom volk zijn uiteindelijk gewoon gegaan. [Hier iets grappigs over de wijze lessen van Stephan die ze daardoor heeft gemist].

In de dagen voor het vertrek op 9 april deed Air France er al alles aan om ons niet te laten gaan. Ik zeg: alle landbouwsubsidies afnemen van die luie, slakslurpende, hijgerige, naar kaas riekende subsidieslurpers. Dat dus! We hadden drie vluchten (meer risico, lagere kosten) te halen via Parijs, Atlanta en door naar Managua. De forsbetaalde luchtverkeersleiders van Air France meenden te moeten staken voor meer loon en frustreerden daarmee onze afreisdag. De dag ervoor bleek dat langeafstandvluchten wel doorgingen, maar de vlucht naar Parijs mogelijk niet. Uiteindelijk toch wel, toen weer vertraagd waardoor we de overstap niet zouden halen, toen vond de piloot dat we toch weer wel op tijd gingen en uiteindelijk haalden we alle vluchten keurig op tijd. Alhoewel de Amerikanen er ook alles aan deden om ook drie uur overstaptijd niet genoeg te laten zijn.

Goed, Nicaragua dus. We kwamen in de avond aan op het vliegveld van Managua en koersten gelijk af op de koloniale stad Granada. Daar hadden we een heerlijk hotel in het stadscentrum met een binnentuin en jawel... dat eerste biertje terwijl je oververhit bent. Toña, lekker bier! Granada had een mooi centraal plein vol leven, koloniale gebouwen, een mooie gele kathedraal, kleurige huizen en veel kerken. We schuifelden erdoorheen en slachtten ananassen, hingen in hangmatten, kochten bij straatventers en gingen varen. Aan het einde van de middag lekker met een bootje langs de Isletas (eilandjes) en kijken naar de zonsondergang.

Een volgende dag fietsten we langs de stranden aan het Nicaraguameer en testten de cocktails en fruitsapjes in de bar/dancings aan het strand. Iemand moet het doen. Daarna brachten fraaie binnentuinen met goed eten verkoeling, keken we hoe kinderen piñatas vol snoep kapot sloegen met stokken en gingen we in de koelte van de namiddag naar Masaya. We kwamen niet voor de toeristenmarkten, maar wel voor de actieve Masayavulkaan waar continu giftige gassen uit opstijgen. We tuurden naar de bodem, hoorden parkieten krijsen en zetten gasmaskers op zodat we het na konden vertellen. Na een zonsondergang te hebben bekeken vanaf de kraterrand gingen we op vleermuizenjacht. Tot groot genoegen van Rietje... zij gilt om alles dat beweegt. Een lavatunnel vol rondfladderende vleermuizen in combinatie met uitgeschakelde zaklampen was dan ook echt haar ding. Veel vleermuisjes, veel gegil!

Op zondag reisden we met de chickenbus af naar de ferry naar Isla de Ometepe... twee vulkanen die samen een eiland vormen. De zondag is echter de dag van de Heer, dus of u even uren wilt wachten op de volgende ferry. Flexibel als wij zijn aten we samen met een Israëliër lekker smerig in een strandtent en wachtten op de ferry. Alhoewel ferry, stop 80 toeristen in een gammele schuit, onthoud ze van zuurstof tot ze groen zien, noem het een ferry en incasseer je poen. Ometepe zelf zag er fraai uit. Overal zag je de twee vulkanen boven het landschap uittorenen en in de haven van Moyogalpa zagen we iedere avond... daar is ‘ie weer... de zonsondergang. Vanuit onze hangmat trokken we een plan. Dat plan bevatte het doorhalen van de optie om een van de vulkanen op te klimmen. Beneden was warmte, drank en gevoel in het lichaam, boven was kou, geen drank en een aanslag op onze lichamen. We hielden het simpel.

Een halve dag vol ontspanning volgde. We wandelden door een reservaatje aan de kust en zagen brulapen, grote eksters, ibissen en oefenden met iguana’s spotten. Hoe kan je je neefjes iguana’s spotten leren als je zelf niet oefent? We deden nog een vulkanisch strand aan en koersten af op de Ojo de Agua... een thermaalbad. Plonsen en dippen was het devies, afgewisseld met de tarzanswing die al dan niet uit je handen glibberde. Een lunch aan het strand was onze beloning. Naast goed eten waren hier fregatvogels, pelikanen, gieren en een karacara... een roofvogel waar ondergetekende van in extase raakte (lees: kwam letterlijk los van de grond). Ook los van de grond kwamen de eksters. Ze belaagden Rietje en Marjolein tijdens de lunch. Het gegil was daarop zo hard, dat alle voornoemde vogels met een in-flight hartstilstand te kampen hadden.

Een halve dag mét inspanning volgde. Wie wil er nou niet met 34 graden 3,5 uur lang tussen de golven door peddelen naar een drooggevallen rivier waar geen kaaimannen te zien zijn, maar wel reigers? Precies, dus wij peddelen. Rietje en Marjolein peddelden in ieder geval fier en koen. Ondergetekende was te druk met pijntjes en foto’s maken om hetzelfde niveau te bereiken. Die avond was het drank dat de verzuurde lichamen deed ontspannen.

Na een terugtocht met een fatsoenlijkere ferry en een ritje richting kust kwamen we aan in San Juan del Sur(f). Een badplaats vol golven, surfers, bar/dancings en feesten, tenminste... als je timing goed is. Die golven zouden we in ieder geval baas gaan maken. We schreven ons in voor een surfcursus en de dames werden al wat zenuwachtig toen de eerste flinke golven zich aandienden. De surfchicks begonnen met een surfles 1.0 en gingen al gauw te water met hun surfplanken. Wat volgde was een dramatisch tafereel van aanspoelende vrouwen dat deed denken aan de grotere aanspoelingsdrama’s van bruin- en potvissen bij Katwijk. Stug hielden ze vol en keer op keer incasseerden ze pakken rammel van de stevige golven. Nu twee weken later hoesten ze soms nog garnalen, kleine vissen en kilo’s zand op. Maar het weren was kranig! Surfdude Stephan kwam... zag... en ging weer lekker aan de bar zitten. Man, man, man, man, man... die gek van een surfleraar vond dat ik met 9 dagen surfervaring wel zo’n grote golf in de tweede linie baas kon. Als een stervende zwaan stierf ik zeven doden, terwijl de golven mij richting het strand blaften. Staan lukte wel een aantal keer, maar dit ging teveel op die gestrande potvissen lijken. Graag drie bier en beste vriend... laat nog eens zien hoe het moet. Wij letten wel goed op vanuit de bar hier!

Zonsondergang kijken op het strand van San Juan del Sur kijken was meer ons ding. Biertje Victoria Frost erbij, cocktails, paar flinke sigaren, schaaltje nacho’s en lekker kijken hoe fregatvogels, pelikanen en meeuwen elkaar bevochten om vis, terwijl de zon eleganter in zee zakte dan wij eerder die dag. Dit konden wij baas.

Een overstapmarathon begon en ineens stonden we in de stad Léon. Een progressieve en studentikoze stad met wat koloniale handel, waaronder veel kerken. En ja hoor, lag daar aan het centrale plein toch ineens een klein terrasje waar ze biertjes verkochten. Zal je altijd zien! Daarnaast deden we andere zaken waar we goesting naar hadden. Er werd gedanst in de bar/dancing op de lokale muziek(lees: de dames), gids Stephan organiseerde een positief ingestoken wandeling langs alle kerken en een markt, binnentuinen met lekkere worsten werden bezocht, de bbq-dames achter de kathedraal voedden ons keer op keer, flessen bubbels gingen eraan en slipjes met billenvulling (bootilicious) werden aanschouwd. Ook een peddeltocht langs de mangroves aan de kust werd ingezet. Uiteraard zagen we geen krokodillen en schildpadden, we hebben qua dieren totaal geen geluk deze trip, maar nondeju werd er even lekker gepeddeld, zeg. Vooral het deel met de stroming mee was van uitzonderlijk hoog niveau.

Tot slot (jaja, we gaan afronden) namen we het vliegtuig naar Big Corn Island. Met La Costeña vlogen we over het helaas volledig gecultiveerde oosten van het land en landden een uur later op het Caribische eiland. Iemand moet erheen natuurlijk als er nog plek over is in het vliegtuig. Ondanks het einde van het hoogseizoen, ziet het er niet zwart van de mensen. Het is hier erg rustig en wel leuk is dat enkele tientallen auto’s en golfkarretjes continu rondrijden en mensen vervoeren voor een paar centen. Het is daarnaast Bob Marley voor en easy going na. Dat zagen we wel zitten.

Vanuit een klein resortje wandelen we dagelijks het strand op en turen naar de kalme zee. Een hapje tussendoor, een biertje Frost erbij, terugwuiven naar palmboompjes, nog net even oversteken voor die auto daar, want hij rijdt toch niet harder dan 7 km/h. En lekker bruin bakken. Echter, geen eiland zonder snorkel- en duikmogelijkheden wordt aangedaan. Marjolein en ondergetekende verkenden de boel op de eerste dag onderwater. Mister Darson Campbell leende ons vanuit zijn huisje aan het strand van Sally Peachie twee snorkelsets en we kwamen terecht in een wereld van gras, een enkele rog en door een orkaan gesloopt koraal. Mister Campbell zei dat we niet beteuterd moesten kijken, want hij zou ons voor veertig dollar wel even meenemen naar de golven, daar waar het echte koraal was. Ook dat koraal was helaas verwoest, maar we zagen wel een barracuda van een meter, een kleine rog, wat snappers, maar vooral... een adelaarsrog. Een schitterende blauwe rog met witte stippen op de rug. Die zagen we voor het laatst op de Galapagoseilanden en was een gulden vondst.

De volgende dag gingen we met een duikschool mee naar Little Corn Island. Ondergetekende ging duiken, de dames snorkelen. Nadat we alle golven tussen de twee eilanden hadden teruggekopt, kwamen we aan bij het kleinere eiland. De zee was te onrustig, dus de dames moesten wachten tot de middag om te kunnen snorkelen. Zij bivakkeerden dus op het eiland. Het duiken ging door, maar was een regelrechte ramp. We zwommen door een gebied met tunnels en grotten, best leuk, maar door de deining dwarrelde er zoveel zand rond dat de zusterhaaien, rifhaaien, schildpadden, barracuda’s en scholen vis niet zichtbaar worden. Zonder zicht is een duik toch een stuk saaier. Linker ook, als aan het einde van de duik blijkt dat er heel veel lucht uit een van de slangen van mijn duikset blijkt te spuiten. De boel was gewoon verrot en de zuurstofmeter dook naar beneden. We waren gelukkig dicht bij de oppervlakte, dus ik kon het nog halen, maar was dit in zo’n grot gebeurd dan werd dit verhaal een stuk somberder. Na een wat laconieke reactie van de bootsman en de duikgids kreeg ik na veel zeuren een nieuwe set. Vertwijfeld nam ik toch deel aan de tweede duik, naar grotere diepte zonder deining, en bleef dicht bij mijn buddy voor het geval dat. Deze duik ging goed en leverde een garnaal, acht kreeften en twee morenen op. Na terugkomst wilde men uitgebreid gaan lunchen op het eiland, maar daar staken de dames een stokje voor. Wel betalen, maar niet leveren was geen optie. Gij zult twee snorkellocaties met ons aandoen. Tot overmaat van ramp was ook daar al het koraal dood en/of verwoest, was er amper vis en waren we er snel klaar mee. Marjolein zag nog vluchtig een (zuster?)haai, maar meer stelde het niet voor. Wat teleurgesteld keerden we terug en beseften dat goede snorkellocaties schaars worden in de wereld. Het gaat allemaal kapot.

Nog mag worden aangehaald dat hier hamerhaaien zitten. Als die zouden worden gezien, zou dat Marjolein een beginnersles salsadansen met ondergetekende opleveren. Helaas voor alle betrokkenen is de hamerhaai niet gesignaleerd.

Twee dagen van rust, zon, biertjes en luieren hebben het vervelende gevoel van die dag wel weggespoeld. Feit blijft echter wel dat de potentie van Nicaragua niet helemaal tot wasdom is gekomen tijdens onze aanwezigheid. Desalniettemin is het verwende volk (wij) momenteel wel aanwezig op een schitterend eiland en beginnen we de positieve momenten meer te waarderen. Straks in de vliegtuigen terug, als Air France het wil, zullen we de ervaringen koesteren.

Overigens moet nog even worden aangehaald dat het reizen met twee vrouwen niet lichtzinnig kan en mag worden opgevat. Waar door de vrouwen getracht is te komen tot synchroonongesteldheid, synchroononredelijkheid en pogingen tot afbreuk aan mannelijkheid is weerstand geboden, zonder dat er ‘gevoelens’ werden gekrenkt. Daarnaast is door de man des gezelschaps altijd een constructieve en bevorderende houding geëtaleerd: informatie over dieren werd gedeeld, een kelnerieke en bijna slavische dienstbaarheid werd toegepast, de steenkoolse kennis van de Spaanse taal is voor hen ingezet en er is inzicht geboden in de afschuwelijke wereld van mannen onder elkaar. Ook de vaderlijke rust op de juiste momenten zorgde voor voldoende gehoorzaamheid aan de geboden sturing. De dames hebben aan Zijn hand stappen gemaakt zonder dat ze het doorhadden. Wat wil je, zonder die lastige Tokkie is het makkelijker. We kunnen niet uitsluiten dat deze alinea in de commentaren nog wordt genuanceerd (deze zin is opgenomen onder onredelijke druk).

Adios, er moet geplonsd worden in de strakblauwe zee, waar af en toe een vis uit springt, waardoor Rietje begint te gillen en iedereen wakker wordt uit zijn stranddutje... dat dus!