Paella? Da's toch een soort nasi?

Cuatro, tres, dos, uno... en een nieuwe aflevering in ons Transaviasponsorprogramma begint!

Eind 2009 bereikte ons het bericht dat de familie van Marjolein zich tijdelijk in de Spaanse zonneschijn zou vestigen. Je moet wel erg onbeleefd zijn wil je niet op visite gaan!

Op donderdagavond vertrokken we met onze vrienden van Transvertragia naar Alicante. We kwamen het vliegtuig echter niet zomaar in. Het was namelijk wel heel erg vreemd dat alle passagiers een 65+-kaart hadden en wij niet. In Alicante werden we opgepikt door Marjoleins ouders. Het dorpje Moraíra was onze bestemming. Een dorpje tegen een heuvel op met lichtgekleurde, forse huizen. Zij verbleven daar in een villa met fraai uitzicht, wij werden beloond met een privéverblijf in een hostel in de buurt. Onderweg zagen we trouwens Benidorm liggen met zijn flats... wat een onaantrekkelijke bende!

Op vrijdag stonden we vroeg op. Per auto en per spoor bewogen we ons richting Valencia. Een fraaie stad met lentetemperaturen. Onder een drukkende zon (20 graden) bekeken we Valencia's mooiste. We starten met onze dierenvriendjes in het Oceanográfico, het grootste aquarium van Europa. Daarna liepen we door een in een park omgetoverde rivierbedding naar het stadcentrum. Het stadscentrum bracht het gewenste resultaat. Fraaie gebouwen, kerken, een kathedraal en smalle straatjes zoals ze in Spanje moeten zijn. Uiteraard bracht het uitzichtpunt op de kathedraal Nederlanders met zich mee, maar ook zicht op Estadio Mestalla, het stadion van FC Valencia. Na een aardige tippel door het centrum zetelden we ons in de zon met een karaf sangria. Zwaarverdiende zon! Na een uurtje grillen en mensen kijken verzamelden we in de tapasbar Canovas. Samen met Marjolein haar ouders werden de diverse tapas getest en werd de dag met een cerveza en een rioja afgerond.

Zaterdags lieten we ons afzetten in Teulada, alwaar de tram vertrok. De tram reed ons door de heuvels, langs kleine dorpjes en langs legio sinaasappelbomen naar het kustplaatsje Denia. Aan de boulevard ademde het toerisme en waren de Hollanders, Engelsen en Duitsers volop aanwezig. De echte aantrekkingskracht was echter het oude centrum op de heuvel. Een heuvel vol met witte huizen, smalle straatjes en bovenop een fraaie kerk met blauwe koepels. Echt een leuk centrum om doorheen te dwalen. De zon was iets minder aanwezig, maar de sangria werd toch maar ingevlogen. We waren immers aan het genieten. Denia verzorgde ons goed.

Op onze laatste dag in Andalusië verkenden we het dorpje Moraíra waar we verbleven. We daalden de villaheuvel af, liepen door wijngaarden, zaten op het strand en regelden twee fraaie flessen rioja. Eén als dank voor de goede zorgen, één voor de eigen collectie.

Halverwege de zondagmiddag meldden we ons op het vliegveld van Alicante en lieten we ons naar Rotterdam vliegen. Het vertrek was wederom niet vanzelfsprekend. Het kon niet zo zijn dat iedereen aan boord 65+ was en wij niet. Onze paspoorten waren duidelijk vervalst.

Inmiddels kijken we alweer met weemoed terug op ons verblijf in Andalusië. Rioja, sangria, sinaasappels, zon, mooie oude stadscentra... misschien komen we ooit met de camper terug!