Wildlife Bonanza

Yes, eindelijk is het weer zover. Na een bankrekeningtechnisch verantwoord balansjaar binnen de Europese grenzen is het weer tijd om onze voetsporen in exotischere oorden achter te laten. Later dit jaar pakken we Noord-Chili en Bolivia bij de kladden, ditmaal is het tijd voor diversiteit en welverdiende rust: Sri Lanka en de Malediven. Het is al weer vier jaren geleden dat we het leuke Azie aandeden. Het werelddeel dat anders werkt, vol dieren zit en idyllische eilanden herbergt. De afgelopen week scheurden we in vlot tempo door Sri Lanka. Sri Lanka kan je toch niet zien in een week? Moet jij eens opletten!

Donderdag 15 maart vlogen we via Dubai naar Colombo, Sri Lanka. Om twee uur ‘s ochtends Nederlandse tijd kwamen we aan, terwijl het daar 7 uur ‘s ochtends was. We hadden dus gelijk een jetlag weg te peren, altijd lekker. Nadat we ons door een horde taxichauffeurs heen hadden geslagen, namen we direct een taxi naar het busstation in Colombo en het was weer herkenbaar. Verkeersinfarcten, honderden tuktuks, heel veel stampesvolle bussen, handel en nijverheid langs drukke wegen, het recht van de luidste toeter of de hardste bumper en uiteraard links rijden. Vanaf het busstation namen we de bus naar Anuradhapura. Heerlijk, de bus rijdt gemiddeld 33 km/h, geen airco, knieen in je nek en minimaal 150 net-niet-aanrijdingen binnen vijf uren. Welkom in Sri Lanka.

Anuradhapura begon lekker. Terwijl Marjolein wat uitsliep ging ik naar een meertje in de buurt op zoek naar watervogels. De collectie bestond uit ibissen, reigers, vlinders en een papegaai en dat bij zonsopkomst. Toen de schone slaapster uitgesnurkt was namen we de tuktuk naar het tempelcomplex. Urenlang reden wij bij een megahitte langs witte stupa’s, pagode’s, tempels en een heilige boom. Eenieder wordt geacht zijn schoenen uit te trekken bij het betreden van deze plaatsen. Allemaal leuk en aardig, maar onze kleipoten liepen derdegraads brandwonden op op die gloeiendhete stenen. Sommige tempels sprintten we dan ook letterlijk doorheen. Kon niet anders. En dan was er de Bodhi tree, een heilige boom. Buddha schijnt daar enige tijd geleden tegenaan te hebben gepist en inmiddels zater er honderden pelgrims om de boom heen. Bloemen en rijst werden geofferd en op bedeesde toon zeiden honderden in het wit geklede mensen een gebed op. Het gebed zoemde door de lucht. Heel indrukwekkend.

Samen met de tuktukmeneer aten we wat bij de lokale Sri Lankaan. Zeer goede curry’s kwamen op tafel en onze tongen branden nu elf dagen later nog na. Men at er met de hand en dronk ongezuiverd water uit de kraan. Toch hadden wij een intern brandje te verwerken, niet zij. Vanuit de tuktuk begonnen we trouwens met onze gang langs een enorme lijst dieren hier in Sri Lanka, te beginnen met: een visarend, pauwen, mongooses, vleermuizen, ijsvogels, een haasje en een bottlenose zoetwaterschildpad. ‘s Avonds zat Marjolein heerlijk in de tuin met een glaasje ananassap/wijn en pakte ik mijn witte laken en blacklight om de lijst nog wat te verlengen. De combinatie maakt dat je nachtvlinders kunt aantrekken. De krengen werkten echter niet mee, waardoor onze ganse natie bij de medewerkers van het hostel voortaan te boek staat als compleet geschift.

De volgende dag namen we de bus naar Kandy in de heuvels. Je merkt het: tempo hoog betekent Sri Lanka zien in een week. Al toeterend blafte de chauffeur de bus door de heuvels Kandy binnen. Ik zal er kort over zijn: Kandy… overslaan. Binnen twee uren hadden we de tempel van de heilige tand en het meer gezien. Meer was er na dat meer niet. We deden dus maar een Sri Lankaanse dansvoorstellinkje, maar daarbij trok je liever je haren uit je hoofd dan dat je er bleef zitten. We kochtten dus direct treinkaartjes om door te gaan.

Per spoor lieten we ons vervoeren naar Ella. Een treinrit van zes uren door heuvels, kleine dorpjes, zwaaiende kinderen, rijstvelden, theeplantages en vergezichten. De conducteur vroeg of ik het niet interessant zou vinden om in de locomotief te komen zitten voor een paar haltes. De tijd van mijn leven brak aan. In de loc trof ik een Engelsman en drie machinisten aan. Na de lang lijst met successen van Ajax te hebben doorgenomen en urenlang in de veronderstelling te zijn geweest dat de trein werd bestuurd door bekwame vaklui kwam het echte werk. Onze Engelsman liet de machinist vooruitbellen naar het volgende station voor een flesje arrack. Deze werd zowaar aangeleverd en het bleek Black Label whisky te zijn. Met zijn vijfen lurkten we aan de fles en de machinisten waren in no time van het padje af. We hadden de grootste lol onder het genot van een nootje en een crackertje, lachten om de mooiste stunts in de loc en toeterden naar alles dat bewoog. Gelukkig kon dat ding niet harder dan 30 km/h. Wat kan er nou fout gaan?

De volgende dag trokken we de omgeving van Ella in. Na een tripje bergop voor mooi uitzicht namen we afscheid van de toeristenstroom en sloegen eens een ander pad in. Dit pad voerde ons langs theeplukkende Tamils met mooie sari’s om en manden vol theeblaadjes. Al gauw werd het pad omgezet in een geitenpad naar beneden en vreesde stylist Marjolein voor haar leven. Het ging goed en we werden beloond. We kwamen in een onder bomen verscholen dorpje terecht waar we leuke dingen zagen: waslijnen vol klederdracht, kleine huisjes van bamboe, vriendelijk gedag zeggende mensen, lachende en zwaaiende kinderen en mooi zicht op rijstvelden. We waren nu zelf de attractie geworden en we werden enorm welkom geheten. Met wat gebarentaal achterhaalden we de route naar Ella terug, maar niet voordat we naast een stroompje een kilo bananen en het overtollige eten van de vorige avond weghapten. Toen we wegliepen kon opa eindelijk zijn dagelijkse bad in het stroompje nemen. We liepen verder langs theevelden omhoog, terwijl de watervoorraad slonk. Dat deerde echter niet want kinderen in schooluniform huppelden lachend in de camera voorbij en theeplukkers zetten hun beste beentje voor. Echt leuk. Gelukkig was daar ineens weer de doorgaande weg en een bar met uitzicht op de theeplantages. Drie uren lang kwamen we niet van onze kont af en waren we blij met de verrassende wandeling.

Goed, klaar met dat geneuzel. De volgende dag peerden we door naar Tissamaharama. Een plaatsje van waaruit de nationale parken Bundala en Yala te bezoeken zijn. Voor mij de voornaamste reden om naar Sri Lanka te komen. A la Afrika kan je in deze parken met een jeep rondrijden en zijn er megaveel dieren te zien. Toen we aankwamen in Tissa regelden we dan ook gelijk een toch door Bundala NP voor die middag. Eerst liepen we nog een rondje langs een meertje in de buurt. De score was hier al goed: ijsvogels, aalscholvers, reigers, grote lelies, een eekhoorn, hagedisjes, een grote varaan die de bosjes inschoot en een boomstronk met vier kleine zoetwaterschildpadden. Martin Gaus eat your heart out.

Bundala was simpelweg briljant. We reden er twee uren rond met de jeep en de lijst dieren was fors: languren (grijze apen), makaken, bijeneeters (kleine, kleurige vogels), herten, pauwen, waterbuffels, ooievaars, ibissen, ijsvogels, reigers, steltlopers, papegaaien, duiven, pelikanen, mongooses en visarenden. Na wat tromgeroffel zagen we ook eindelijk onze eerste wilde Aziatische olifanten. Een groot mannetje liep vlak langs de jeep, terwijl hij in musk was. Tijdens de paringstijd komt er dan stinkend vocht uit zijn slaap en is hij agressief. Lekker momentje dus. Verder lagen krokodillen keurig op een rij met de bek open, lagen er geel-zwarte landschilpadjes op de weg en kwamen we bij de kust aan. Al kijkend naar de beukende golven en het prachtige strand bleek het ineens tijd voor zeeschildpadden. Diverse olive ridleyschildpadden ademden aan de oppervlakte en ineens was er een groot silhouet onder het wateroppervlakte zichtbaar. Een schild van twee meter, dat kan maar een ding betekenen: een leatherback turtle (lederschildpad)!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Voor deze klepperds zijn we in 2010 naar Suriname afgereisd en tot onze grote verbazing deden ze hier ook mee. Echt geweldig, hier doen we het voor!

De volgende dag werd het nog beter in Yala NP. We reden bij zonsopkomst het park in en begonnen direct met een olifant, marabous (kleurige reigers), varanen, vechtende krokodillen, vechtende buffels en vluchtige wrattenzwijntjes. We zagen alle dieren van Bundala NP nogmaals terug, maar met enkele fraaien toevoegingen. Jakhalzen ontwaakten, een grote hornbill (supertoekan) vloog van boom tot boom en een babyolifantje dronk met moeder bij een poel. Opeens reden we vol gas door het park. Ondanks onze afkeurende blikken wisten we wel wat dit betekende: een luipaard! Net op tijd kwamen we aan bij een open veld. Hier liep zowaar een luipaard rustig rond. Normaal liggen ze in een boom, maar hij was perfect te zien. Geweldig en de dag werd nog beter. We reden wat rond en ineens zag ik in de verte een pauw met geldingsdrang. Het beest had zijn veren in de lucht gestoken om de dames eens te laten zien hoe het werkt. De pauw liet de vele ogen op zijn veren zien en schudde met zijn kont dat het een naam had! Kippenvel! Echt een overdaad aan dieren in dit land.

Zwaar voldaan en met nog twee dagen te besteden deden we wat verplichte nummers. We namen de bus naar Galle, alwaar een oud Nederlands fort te zien is. Alleraardigst, maar het was vooral prettig weer eens over bestrate wegen te lopen. Puik werk van die VOC-lui, zeker te prijzen die VOC-mentaliteit. Heerlijk zaten we des avonds met een wijntje en ladingen curry’s op een dakterras te genieten van het lekker windje over de fortwallen en de sterrenhemel. Afgelopen zaterdag namen we de bus naar Negombo en lieten ons de laatste zonnestralen van de dag welgevallen op het strand. Ondertussen overdachten we de de grote successen in korte tijd. In acht dagen zagen we tempels, natuur, cultuur, historie, heel veel dieren, aten we heerlijke curry‘s en we hebben echt niets noemenswaardigs gemist. Het is gewoon te doen!

Op naar de Malediven! Tipje van de sluier: per watervliegtuig over kleine eilanden vliegen, slapen in een paleisje en geweldig onderwaterleven!