Schildpadjes!!!

Zijn we weer!

Ik heb slecht nieuws voor de trouwe volgers van onze avonturen: dit is het laatste verhaal! Goed nieuws voor mensen die moeten zuchten door die lange verhalen: dit is de laatste! Wel komt er over een week nog een "best off"... met (het laat zich raden) dat wat we het leukste, ergste, gekste etcetera vonden!

Zoals bekend hebben we ons als onderdeel van het masterplan voor teveel geld laten verschepen naar het Maleisische deel van Borneo... de provincie Sabah om precies te zijn! We hadden dringend behoefte aan dieren en wat is Borneo daarmee een gouden greep (tijdens een megalange treinrit in Vietnam) gebleken! Uiteraard zullen we jullie het leed dat ons niet gespaard is gebleven niet besparen en ook de keerzijden van blij reizen weergeven.

Eenmaal geland in het kleffe Kota Kinabalu zijn we op zoek gegaan naar een onafhankelijke organisatie die ons kon vertellen of Sabah wel veilig was. We hadden namelijk net onze tickets geboekt, toen ineens op alle websites in de wereld kwam te staan dat Sabah niet veilig was vanwege ontvoeringen in het recente verleden! Gelukkig bleek dat recente verleden acht jaar geleden te zijn en bleek de oostkust (het als link bestempelde grensgebied met de Filipijnen) beveiligd te zijn met een lading leger- en politiepatrouilles (overigens niet gezien) waar Ome Bush het van in zijn broek zou doen! We wilden geen narigheid opzoeken, maar we waren overtuigd dat er niets loos was.

Het eerste avontuur dat we op Borneo beleefden was de beklimming van de Mount Kinabalu van 4095 meter hoog. Wat een goed idee om je lichaam over een pad van 8,5 km omhoog en 8,5 km naar beneden te zeulen! Maar het was goud! Samen met onze gids begonnen we om 9 uur ‘s ochtends met het afleggen van de eerste 6 km omhoog naar het bergstation op 3100 meter waar we zouden ‘overnachten’. De eerste 3 km stonden in het teken van triomfantelijkheid, mooie uitzichten, positiviteit en de bevestiging van onze goede conditie. De 4e km in het teken van het besef dat het natuurlijk geen makkie was… en de laatste 2 km in het teken van afzien, steeds langere pauzes houden, zweet, vermoeide benen en de blijk van een tegenvallende conditie! De laatste 2000 meters van de eerste dag kropen werkelijk voorbij en het volgende bordje met de nog af te leggen afstand kwam maar niet dichterbij. Gelukkig waren de uitzichten over de jungle en de wolkenpartijen werkelijk fantastisch! Eenmaal aangekomen in bergstation Laban Ratah werd ons een bed gewezen en konden we gaan rusten. Nadat we het buffet compleet leeg hadden geroofd, hebben we nog vanaf het balkon van het zicht over de wolken genoten en zijn we om half 7 des avonds bewusteloos geraakt na het raken van ons bed!

Om 2.15 ging de wekker alweer, want de echte toerist wil natuurlijk de zonsopkomst om 6.00 vanaf de top zien! Nadat we ons een weg hadden gebaand door de ochtendgymnastiekende Chinezen (stelletje dwazen) en droog brood en Snickers als brandstof tot ons hadden genomen, konden we aansluiten in de lange file van zaklampen de berg op! Het was glad, je had touwen nodig om te blijven staan, het regende, het werd steeds kouder, het waaide flink, het was steil en het was pikkedonker, te weten... alle benodigde ingredienten voor een fijne ochtendwandeling! Na drie uur ploeteren stonden we dan eindelijk op de top van die knaap van een berg... en wat denk je? Geen zicht, want het was bewolkt en donker! Maarrrrrrrrrrr... na een klein stukje afdalen brak ineens de zon door en volgde een traktatie! De wolken kleurden mooi oranje-rood en er was een geweldige zonsopkomst te zien! Ook zagen we ineens dat het afgelegde pad echt supermooi was en inmiddels bestond uit een granieten bergtop met overal kleine beekjes die door de ochtendneerslag waren ontstaan! Het was een bar en boze tocht omhoog, maar dit was het absoluut waard! Geweldig zicht vanaf de hoogste piek van Zuidoost-Azie!

De terugtocht zou een peulenschilletje worden, want afdalen kon immers niet zwaarder zijn dan klimmen! NOT!!!
De eerste 3 km waren pittig, want we liepen over grote, losse stenen, maar dat was nog wel te doen. De 4e km bracht wanhoop, omdat we het daar fysiek op begonnen te geven... we kwamen die berg amper nog af. En ergens tussen km 1 en km 2 brak er ook mentaal nog iets... de laatste loodjes waren qua gewicht dan ook gelijk aan die hele berg bij elkaar! Voeg bij het afzien nog het volgende en het drama is compleet: ingehaald worden door een stel dat tegen de 70 loopt... en twee Nederlandse jongetjes van 8 en 12 die de berg werkelijk afvlogen en vonden dat ze met ons een wedstrijdje moesten doen. Eenmaal weer gezeteld in de taxi die ons terug zou brengen naar KK kwam er weer gevoel in ons benen en beseften we dat we in die 13 uren iets gaafs hadden gedaan! Dat zelfde gevoel in onze benen bleven we de vier dagen daarna houden... we konden geen trap of stoepje meer afkomen van de spierpijn!

Hou vol... dit is het LAATSTE lange verhaal!

De dagen erna stonden dan wel in het teken van revalidatie, maar brachten ons wel precies wat we wilden: DIEREN!
We lieten ons vervoeren naar de Kinabatanganrivier, alwaar we vier ochtend- en avondboottochtjes zouden maken om dieren vanaf het water te spotten (wat in Tortuguero, Costa Rica ook zo goed was gelukt) en een aantal jungletreks. De score was geweldig! Het eerste dier dat we tegenkwamen was de orang utan en daarmee was Borneo eigenlijk al geslaagd! Het hing daar wat in de boom een bedreigde diersoort te zijn! We hadden echt geluk, want zo vaak ziet men ze niet hier! Verder zagen we verspreid over drie dagen vanaf het water nog een slang, veel makaken, varanen van 1,5 meter, heel veel kleurige hornbills (je weet wel, die supertoekans), probiscis monkeys (apen met een grote neus die alleen op Borneo wonen) en adelaars! Een prima score dus! Tijdens de jungletreks zagen we nog een giftige schorpioen, nieuwe vrienden en oude bekenden! De nieuwe vrienden waren vuurmieren die je behoorlijk pijnlijk bijten als ze je te pakken krijgen en de oude bekenden waren de befaamde bloedzuigers... LEECHES! Jawel, de vrienden van weleer waren weer terug en wij waren weer geselecteerd om als bloeddonoren te fungeren. Er was regen, er was modder, er waren bladeren, dus er waren leeches! Zelfs tiger leeches, het type dat niet alleen vanaf de grond opereert, maar zich ook in bosjes op wenst te houden totdat jij je erlangs beweegt! Gelukkig waren we er nu een stuk relaxter onder en na een aantal uren werd een panische reactie op het zien van een bloedzuiger al omgezet in het (door sommigen van onze reisgenoten) vrolijk spelen met de lieve beestjes! De schade was vrijwel nihil, slechts een leech voelde zich geroepen de rozengeur van de oksel van Marjolein op te zoeken! Wel mooi om te zien hoe die dwaze Chinezen compleet kunnen flippen als ze er een op hun been ontdekken! Ja, er wordt wat afgelachen in die jungle!

Na de Kinabatanganrivier zijn we naar een orang utan sanctuary gegaan, een plaats waren orang utans gevoederd worden als ze daar behoefte aan hebben door letsel of zwangerschap. De lading bananen werd geserveerd en als tarzan uit de jungle kwamen de heren orang utans aangeslingerd! Dat was een mooi showtje dat daar gegeven werd... ze hingen ondersteboven, slingerden rond, sloegen de makaken weg en we hadden de kans om wilde orang utans van heel dichtbij te zien! Gewoon leuk om te zien en de foto's zullen voor zich spreken!

De laatste week op Borneo kende eigenlijk geen plan, maar toen we op internet lazen dat er tijdens het snorkelen in Oost-Sabah (Sipadan voor de kenners) vaak zeeschildpadden werden gezien, was de invulling alsnog daar! We vertrokken naar Semporna en regelden een snorkeltour naar Sibuan! Dit bountyeilandje met zijn witte stranden, megaschelpen, traditionele bewoners en gebrek aan schaduw bracht wat het kleine meisje Marjolein al zo lang wenste te zien: SCHILDPADJES! Tussen de mooie, kleurige vissen, barracuda's en het koraal door zagen we tot viermaal toe zeeschildpadden! We achtervolgden ze, zodat we ze lange tijd goed konden bekijken. Dit ritueel herhaalden we de dag erna op het eiland Mabul, waar het koraal nog veel mooier was. Alleen maar kleuren en wederom drie zeeschildpadden! Hier zagen we zelfs een zeeschildpad naar boven zwemmen om te ademen, waardoor we een (ik citeer) "schattig" hoofdje boven water zagen en de onderste helft van de schildpad van bijzonder dichtbij en onder water.

Na de deceptie van Tamarindo (Costa Rica), waar we het hele land doorkruist hadden om de grote lederrugschildpadden te zien en faalden, was hier dan eindelijk de troost! Het enige echte minpuntje aan onze reis was weggespoeld en daarmee is onze reis eigenlijk compleet... we hebben alles gedaan en gezien wat we wilden! We hebben lava en uitbarstende vulkanen gezien, orang utans, krokodillen, een wereldwonder, gegeten bij de mensen thuis en nu waren daar eindelijk de schildpadden!

We zouden nog veel meer kunnen vertellen over de avonturen op Borneo, maar we willen uiteraard nog teen en tander bewaren voor onze terugkomst! Nodig ons uit en je zal de mooiste verhalen van Mexico tot Borneo te horen krijgen en de mooiste foto's te zien krijgen!