Food stalls plunderen

Ja hallo,

En daar sta je dan. Je hebt anderhalve week geleefd in brakke omstandigheden zonder douche, maar mét een tonnetje zoet water en een schepje. De een zit onder de rode vlekken van meerdere zandvliegattaques, de ander onder de witte vlekken van de tropische infectieschimmelschurft of zoiets. Je hebt een hele dag in de volle zon op een gemotoriseerde kano zitten klotsen en liters zout water teruggekopt. Op de ferry stond je nog vol in de wind op het achterdek om te drogen en met het zweet op je voorhoofd sta je met zo'n plaatselijke kansenparel te onderhandelen over de prijs voor een ritje naar het hotel bovenop de de heuvel. Het laatste voorportaal is de balie van het hotel. Je hebt de sleutel van de kamer, inspecteert de vertrekken en tost om de eerste toegang. En daar sta je dan... eindelijk weer eens een douche!

Okselfris en welriekend sloten we een fantastische anderhalve week onderwaterwereld af, maar oh wat waren we blij dat we weer in de bewoonde, moderne wereld waren met de nodige faciliteiten. De tijd dat we genoten van afzien lijkt zo zoetjes aan te verdwijnen. De nadagen van deze trip zouden dan ook bestaan uit het overleven in de tegenovergestelde wereld van Raja Ampat: Singapore!

De laatste avond in Indonesië was op het dakterras van een prettig hotel in Sorong, Papua. Er was bier, cocktails en een ventilator met watervernevelereraar. Dat was goed. We deden onszelf een gunst en kwamen de volgende avond in Singapore aan in een fris hotel met airco op de kamer. Daar was het ook goed en werd de basis gelegd (diepe slaap, want inhalen) voor een afrondend avontuur van drie dagen in Singapore.

Uiteraard deden we de verplichte nummers: de koloniale wijk, Chinatown, Little India, Gardens by the Bay en de wolkenkrabbers bekijken. We kwamen echter vooral voor het eten. Marjolein heeft zich vrijwel niet met de invulling van Raja Ampat bemoeid, maar dit was toch echt haar domein. Als lekker eten, dan Marjolein. Dus na de koloniale wijk en Chinatown liepen we al langs talloze leuke eettentjes, vooral van het Indiase, Chinese of Maleierse soort. En toen was daar temidden van de wolkenkrabbers een food court (gebouw vol eettentjes). Echt een walhalla voor Marjolein. Tientallen tentjes, waarvan de eerste eindbaas was inzake kip met rijst, de ander eindbaas inzake Indiaas eten, meerdere waren bekwaam in Pekingeend serveren, een drankenstalletje, sapjes, grootmoeders soep, allerhande Indonesisch eten, zeevruchten, allerhande Chinees eten, saté. Het probleem is kiezen. En als je dat niet kan, zoals Marjolein, dan posteer je manlief aan een tafeltje en haal je bij meerdere tenten wat je blieft. Puur genieten van de Pekingeend, kip met rijst, vruchtensappen en een rujaksalade.

Met uitpuilende ondermagen liepen we een extra aftrainend rondje langs de plaatselijke Chinese tempels, moskeeën en Indiase tempels. In de avond vertoefden we in de botanische tuinen van Gardens by the Bay achter het grote Marina Bay Sands Hotel. Er waren twee koepels te vinden met in de ene een vochtig bos nagebootst en de ander allerlei ecosystemen. Leuk, maar dat is in december natuurlijk niet af zonder een achterlijke lading kerstprullaria en een cd met kerstliedjes op repeat (in de hele stad dezelfde cd... synchroon). Wel mooi waren de grote, verlichte "megabomen" in het midden van het park. Vet romantisch enzo.

De nieuwe dag startten we zonder ontbijt, er moest immers gebunkerd worden bij de Indiër. Na een rondje kleurige huisjes kijken in Little India en de zoveelste obligate, kitschrijke hindoetempel, waren we zover. Bij de Lagnaa Barefoot bar kregen we heerlijke Indiase gerechten en stond onze eer op het spel. Op een schaal van tien kan men daar de pittigheid van het eten laten oppompen. Nu zorgde de primaire reactie van het eergevoel tot een verlangen van een niveautje zes of zeven, maar na een opwarmertje op niveautje drie wisten we wel beter. Niveau drie was wel te doen en niveau vier ook, maar de pittigheid en de doorlopende bluswerkzaamheden komen de smaakbeleving niet ten goede. En don't mess met de smaakbeleving van Marjolein! Dus we hielden het bij niveau vier en daarmee waren we dapperder dan de chef zelf. We stonden echter wel in de fik en hadden water nodig. En wat doe je dan? Dan ga je naar een aquarium!

Een gondel bracht ons over de havens en een stukje zee naar het eiland Sentosa. Daar bekeken we in het S.E.A. Aquarium onze visvriendjes die we de afgelopen weken ook hadden gezien. En dat doet men hier als volgt: bouw het grootste aquarium ter wereld en kletter er alle haaien, mantaroggen, vissen en handel in die je kan vinden. Het uiteindelijke bluswerk werd niet gedaan bij het aquarium, maar op een heuvel met uitzicht en borrelfaciliteit. Tsssssssssssssss...

De laatste dag van onze trip was een lange. Om twaalf uur werden we het hotel uitgekieperd en pas om één uur in de nacht zou onze terugvlucht gaan. En wat doe je op een dag zonder douche? Dan ga je bij dertig graden lekker fietsen in het East Coast Park. Wel beloon je jezelf daarbij met paksoi in oestersaus, fantastische groenterolletjes en zoetzure big met een lekkere pale ale. Ook de gang naar de 55e verdieping van een gebouw met uitzichtmogelijkheden zat erin. Gelukkig was er een lift. En na het afsluitende glaasje champoppel bij de Fransoos in Chinatown vonden we het wel gescheten. We waren moe en toe aan een tukkie in het vliegtuig.

En wat doet het Garuda Indonesia-volk dan... Die stellen het vertrek uit van een uur, naar twee uur, naar drie uur en uiteindelijk half vijf des nachts. Iets met een vliegtuig dat nog in Jakarta, Indonesië stond. Das lastig vliegen. Positivistische opportunisten die wij zijn, warmden we elkaar tot diep in de nacht in een ijskoude vertrekhal.

Nog voor het opstijgen waren we in dromenland. Stephan droomde over de vele visjes van de afgelopen weken en Marjolein over het vele lekkere eten. En wie goed oplette merkte dat Stephan stiekem ook droomde van nogmaals zoveel maanden reizen en dat Marjolein daar niet onwelwillend tegenover staat... Komt er nog meer bloemkool aan?