Tarantula's en vlooien voor gratis geld!

Afgelopen zondag werden we getrakteerd op een urenlange reis naar de Raleighvallen in de jungle van Suriname. We reden uren over een hobbelige bauxietweg naar de brug over de Coppename, waarna we 2,5 uur lang per korjaal (gemotoriseerde kano) naar het Fungu-eiland werden gebracht. Het was prachtig weer onderweg, maar het laatste stuk per korjaal ging gepaard met een pittige regenbui, waardoor we daarna onze onderbroeken konden uitwringen. We sliepen op het eiland, waar wat kamertjes waren geregeld en je in de rivier op rotsen kon badderen. Enkele badderende dames toonden een gigantische lading muggenbulten, dus dat beloofde veel goeds. Onze kamer was geweldig! Het was een open kamer (3 muren), met zicht op de stroomvernelling (sula) en de jungle. Geweldig, maar het betekende ook dat er een tarantula op de ballustrade van ons balkon liep. Een grote harige zwarte! De buren hadden vlooien in bed, dus we zagen geen noodzaak om te ruilen.

's Nachts hoorden we de junglegeluiden en al vroeg gingen we op om uren door de jungle te lopen naar de Voltzberg. Vanaf deze berg zouden we fraai zicht hebben over de jungle. Het was dan wel 3,5 uur heen en 3,5 uur terug. We doken weer eens over beekjes, boomstammen, modder en werden zeiknat van regen en zweet. Bij de berg aangekomen bleek dat de regen de granieten berg spekkieglad had gemaakt, dus we konden niet helemaal omhoog. Men was in zak en as, maar er was een geweldige compensatie. Vanaf het punt waar we over de jungle uitkeken, zagen we rode ara's in de boomtoppen fladderen. Dit is de scarlet macaw die ook hoog op ons lijstje stond en geheel tegen de verwachting ineens daar was. Eindelijk eens mazzel! Er waren nog meer beloningen. Gedurende de dag zagen we nog een boskip, een slingeraap en ging we op speurtocht naar perfect gecamoufleerde kikkers (Martin Gaus jr. en geliefde hebben we het hier over). Ook een cobra was van de partij. Hij besloot gelukkig de bosjes in te gaan in plaats van ons aan te vallen, want hij was maar een meter van ons verwijderd.

De derde dag bezochten we de Raleighvallen. Geen grote waterval, maar een bulderende stroomversnelling. We zagen er papegaaien overvliegen en ineens zat er een hert dat zich tot op twee meter liet benaderen. Ook zat er een piranha kleine visjes dwars, waardoor deze voortdurend uit het water sprongen. Terug in het kamp zagen we in de boom voor ons balkon een grote leguaan die zichzelf zat te zijn op een tak. Stukje verderop een grote, zwarte arend, nog wat verder zat de boom vol met doodskopaapjes. Op het pad naar de airstrip sprongen minikikkertjes weg en zagen we de langverwachte, fotogenieke toekan. Die wilden we graag nog eens zien. Voeg daarbij de ijsvogels, gieren, muggen, kolibrie, specht en blauwe vlinders (Blue Morpho) en we hebben eigenlijk uitzonderlijk veel dieren gezien voor een jungletocht. Hebben wij ook eens mazzel!

Het was zo zoetjes aan wel weer tijd om te vertrekken, maar niet voordat de beheerder nog even op zijn broek kreeg, omdat hij schijt had aan de klacht over de vlooien in bed. Marjolein had serieus meer dan 150 beten op haar benen en kont. Onze buren waren ook niet ontzien. We hopen maar dat het door de muggen kwam. Overigens een nieuw record voor Marjolein! Eenmaal terug in Paramaribo lieten we ons wat luxe welgevallen en aten we berelekker bij de Indier en feesten we in de taxi mee met de chauffeur en zijn Guus Meeuwisobsessie. Zijn dochter woonde immers in Dongen.

Gister regelden we twee fietsen en gingen de bakoven die Paramaribo heet in. We reden langs oude, houten huizen, langs Hindoetempels, moskeeen, kerken en synagogen en bekeken enkele van onze favoriete dieren wat beter in de Paramaribo Zoo. Op de centrale markt bekeken we de gevangen meervallen en megawatermeloenen (halve meter) en schaften we middeltjes aan om de jeuk bij Marjolein te verminderen.

Vandaag gingen we per fiets naar de plantages van Frederiksdorp. Tenminste, dat was de bedoeling. We kwamen wat laat uit bed en fietsten stevig door om er nog wat van te maken. We staken de Surinamerivier over en trapten hard door, wat hier met deze temperatuur dus niet werkt. We keken nog maar eens naar onze horloge en keerden lekker om. Plantages? Boeiend!
Snel terug naar het hostel om voetbal te kijken, dat is pas boeiend. Al kort daarna moesten we weer naar Leonsberg om per boot naar de monding van de Surinamerivier te varen. Hier zagen we diverse dolfijnen die terug naar zee zwommen en nieuwsgierig waren naar de salsamuziek die de bootsman draaide.

Een leuk slot van onze korte trip door Suriname en met het in de zee zakken van de zon eindigden onze avonturen alhier. We zijn dik tevreden!