Chersonissos aan de Mississippi

We reden vanuit Memphis zuidwaarts de staat Mississippi binnen. Tussen de rivieren de Mississippi en de Yazoo ligt de Bluesdelta, waar tijdens het katoenplukken de bluesmuziek is ontstaan. Gedurende de 300 km rechtdoor is er niet veel meer te zien dan katoen. Zover als het oog rijkt is de boel wit van de katoenfluf... km na km. Toch een fenomenaal gezicht. Tenminste... als we drie weken eerder waren geweest. De oogst was inmiddels al afgerond, dus wij moesten het doen met bruin akkerland zover als het oog rijkt en wat achtergebleven witte fluf in de berm.

Maar na het oversteken van de Mississippi en het belanden in Zuidoost-Arkansas leek alles kortstondig anders. We hadden een romantisch huisje bij een meer gehuurd in Lake Village om daar met een gunstiger temperatuur eens lekker van chillestein te gaan. We kwamen aan in een lichte motregen en troffen een voormalige paarden- en ezelstal die qua interieur en geur nog gedateerder was dan de woonkamers van señor Elvis. Duidelijk een gevalletje 'neus in de boter'. Na een ritje langs huizen met veranda's vol pompoenen in het dorp en de bezichtiging van het naastgelegen trailerpark, gingen we maar op zoek naar bloedverdunning via de fles. Die zoektocht slaagde.

Teneinde een depressie te voorkomen reden we door naar Natchez. Onderweg werden we gezegend met toch nog één niet geoogst katoenveld (schitterend was het) en eindelijk voldoende invloed voor de warmte vanuit de Golf van Mexico. We reden Natchez binnen via een van de grote, gave bruggen over de Mississippi en lieten ons bij een motel niet afschepen met een rokerskamer. Wij waren gekomen om te genieten. En zo geschiedde... de kamer werd gewijzigd en met drie stevige stadsfietsen gingen we langs de sjieke plantagewoningen in de stad. Nu is autominnend Amerika niet ingericht voor fietsers, dus de eerste km slalomden we over een vluchtstrook tussen de autobandrestanten door, maar eenmaal in de wijken was er ruimte genoeg. Rare blikken ook... d'r benne fietsende Hollanders, jonguh!

Natchez bleek verrassend aardig. We reden vlotjes langs de mooie plantagewoningen, het centrum stond vol met fraaie woningen en langs de rivier vonden we een biercafé met zicht op een raderboot en de Mississippibruggen. De zon ging onder, ons zicht vertroebelde, het bloed werd verdund en na dagen was het weer even goed. Met het zweet op de rug leverden we de fietsen aan het einde van de dag weer in en maakten ons op voor een ochtendse kajaktocht op een oxbow (meertje, afgesneden stuk Mississippirivier). We peddelden turend langs de oevers, totdat de gids aangaf dat de alligators veelal midden op het meer dobberen. We wisten al vrij snel dat we die dus niet gingen zien, maar vermaakten ons met witte reigers, krassende kraaien, cirkelende gieren en roofvogels en af en toe een opspringende karper.

Die middag wilden we het eerdere frisbeegolfdebacle een positief vervolg geven door in het Natchez NP onze verbeterde technieken in te zetten. De dienstdoende boswachterd keek wat bezorgd... het gras staat nogal hoog, je hebt geen insectenspray bij je, je hebt een korte broek aan en er zitten volop teken. Weet je het zeker, jongen? Wij waren gedecideerd en kwamen er al snel achter dat we voor een uitdaging stonden. En nee, de frisbeegolftechniektoepassing was niet de voornaamste uitdaging. Alsof we door een jungle met bloedzuigers liepen werden de benen continu gecheckt op teken, de frisbees verdwenen in het hoge gras (en niet door de waardeloze, soms haakse techniek van sommigen) en we moesten door een bosje lopen om bij hole 2 te komen. Ineens schrok Marjolein op, want er lag een slang actief te doem en Rietje was daar net vlak langs gelopen. Dit was de druppel, dus we rondden de frisbeeronde af en moesten erkennen dat Rietje deze (op basis van 1 hole) zowaar had gewonnen. Naslag leverde op dat in het park 40 soorten slangen leven, waarvan er drie giftig zijn. Deze slang is een van die drie... oeps! De schrik moest worden weggewerkt met biertjes en een band langs de waterkant. Na een paar minuten in de betreffende bar constateerden we dat we omringd werden door kansenparels: de hele toko was first of all straalbezopen, er liep een piraat zonder houten been, een lilliputter die 'Holland' op zijn avonturen op de wereldzeeën nog niet had gezien, wat moeilijk kijkende figuren aan de bar, een motormuis, een serveerster uit 1783 en bijzonder matige muziek. Dat was even lekker bijkomen!

We vertrokken de volgende ochtend naar de laatste halte: New Orleans. Onderweg completeerden we onze set roadkills. We hadden dode wasberen, herten, eekhoorns, zwijnen en nu ook iets van fretten langs de weg zien liggen. Je hoeft hier de bosjes niet in voor wild. We omcirkelden de stad Baton Rouge en kwamen op de snelweg op palen door de moerassen van de staat Louisiana terecht. Hier scheen de zon, was de temperatuur lekker en vonden we nieuw vermaak. Na onze installatie in een woning in een wijk waar orkaan Katrina in 2005 de nokken nog onder water had gezet, gingen we naar de St. Roch Market. Daar verzamelt tout links Louisiana zich, samen met verwarde woestijnvossen, plakplaatjeshipsters en onduidelijke kunstfiguren. Maar ze hadden wel een hal vol tamelijk gezond eten in allerlei stijlen. De dagen erna keerden we regelmatig terug voor gerechten van de bbq, uit Haiti, uit Vietnam, wat hipsterquinoa en roti (spreken ze daar niet correct uit overigens).

We tippelden het Franse Kwartier in het centrum van de stad in en werden verrast en verbaasd. De straten waren rijk aan fraaie Franse woningen met mooie balkons, tierelantijntjes en veranda's. De een na de ander en het was er prettig lopen. En als je dan in New Orleans bent, ben je gehouden om even in Bourbon Street te gaan kijken. Daar gebeurt het! Dat zal, maar we kwamen om drie uur in de middag terecht in een soort Chersonissos aan de Mississippi. Volk lalde dronken door de straat, de eigenaar van onze huisje in de stad bleek uitsmijter bij de grootste sloerhut van de stad en daar verderop stond er nog een in een vuilnisbak te kotsen. Nu houden wij wel van een 'uit de hand escalerend' feestje, maar dit kaliber was voor ons ouderen van dagen slechts in 2006 nog leuk. Puur vanwege het tijdstip uiteraard.

Beter waren de barren aan Frenchman Street waar we de avonden doorbrachten. Er was blues, er was jazz, er waren bloedverdunners, nieuwe biertjes om te ontdekken en een band die Marjolein indirect uitnodigde om te komen zingen en/of pianospelen. Ze was echter gekomen om aan te horen en stond in één bar iedere keer te glimmen wanneer het pianomeneertje weer een lange solo inzette.

We waren ook in New Orleans om dingen te doen die we nog niet eerder hadden gedaan. We regelden kaartjes voor de American Footballwedstrijd tussen de New Orleans Saints en de slappe ventjes van de Tampa Bay Buccaneers. Geen weldenkende Nederlander die dit setje foprugbyers ooit serieus zal nemen, maar ze hadden daar toch best een aardig stadionnetje voor 72.000 man. En binnen was het niet alleen ijskoud, maar men was toch tamelijk enthousiast. Allemaal vuurwerk en van de epilepsieaanval opwekkende verlichting op het moment dat de thuisspelende spelers het kunstgras opkwamen en de quarterback stoer stond te doen. Tijdens de wedstrijd waren er dusdanig veel reclames dat we naslag konden doen naar de spelregels en werd het publiek opgenaaid om met zoveel mogelijk geluid de tegenstander onder druk te zetten. Dat lukte aardig, want de Saints liepen uit en scoorden meerdere touchdowns. Nu zijn wij formidabele juichers, maar halverwege het vierde partje kregen we onze door de airco bevroren lijven niet meer in beweging, dus begaven we ons naar de warme andere kant van de stadionmuren. Na onze ontdooiing waren we weer tevreden over onze ervaring.

De laatste dagen van onze tijd in New Orleans gingen we de moerassen verkennen. Vanuit een bootje verkenden we een steeds smaller wordende bayou en vonden we legio alligators, schildpadjes, wasberen en wilde zwijnen. Een andere keer voeren we op kajaks tussen de cipressen in het water door en bewonderden de hoeveelheid waterplanten, het Spaanse mos aan de bomen en de op omgevallen bomen zonnende alligators. Diep in het moeras hoorden we uilen naar elkaar roepen en ontstond een gouden kans. Met de nieuwe camera (65x optische zoom) werd de met het blote oog onzichtbare uil gevonden en werd deze fraai vastgelegd. De uil in combinatie met de toegepaste techniek was voor ondergetekende eigenlijk het hoogtepunt van de vakantie. Een fenomenale camera. Dat even terzijde. Terug peddelend schoten we nog fraaie plaatjes van alligators in licht van de late middagzon en slaakte iemand kleine genotskreetjes. En een derde keer werd er gewandeld over boardwalks, gevochten met muggen en spinnen, eekhoorns achtervolgd en een witte reiger bewonderd die bijna stikte in de weerbare vis in zijn slokdarm. Een Heimlichje was genoeg om dit op te lossen.

De laatste dag in New Orleans deden we nog een foodtour door het het Franse Kwartier. Een hetesauzentent zette ons in vuur en vlam, chocolade bluste de boel weer, allegaartjes van mossel, krab en garnalen moesten worden weggeklokt zonder naar de kleur te kijken, rijk belegde broodjes werden verorberd in een troosteloze zaal en een fles cava ter afsluiting maakt het af. In de avond sloten we de trip af met komedie. In een kleine setting zou de lokale Jugend ons verblijden met nepnieuws en was er humor om te lachen. Deze humoristisch uitgedaagden brachten de humor echter niet zo best en een en ander ontaarde in een aaneenschakeling van linkse, democratische visies op zowel landelijke en lokale politiek. We baalden dat we, puur om de boel op te naaien, op het vliegveld van Washington eerder die maskers en t-shirts van The Donald niet hadden gekocht. Dat had prachtige interactie opgeleverd.

Het zat erop en we hadden gemengde gevoelens. We zagen fraaie herfstkleuren, hoorden leuke muziek, zagen raketten, fietsten prinsheerlijk en peddelden langs moerasdieren. Maar we hoorden ook slechte muziek, zijn meermaals bevroren, legden grote afstanden af en hadden moeite met het vinden van eten zonder vet en suiker. It's all in the game... deal with it! Positief aangelegd als we zijn onthouden we alleen de leuke momenten. En laten we wel zijn, Rietje vloog de dag na terugkomst door naar Australië en die heeft het pas zwaar. Haar biologische klok is dusdanig beschadigd geraakt door een dubbele jetlag dat ze spontaan in de overgang is beland. Och germ!