Backwaters

Namastee,

Onze huwelijksreis is inmiddels teneinde. Met een flesje witte wijn, afkomstig van een Indiase wijngaard, kijken we momenteel uit op het strand van Alleppey in de zuidelijke deelstaat Kerala. Omgeven door betaalbare luxe zitten we de laatste uren uit en zijn we eigenlijk wel weer toe aan de sleur en structuur van het Nederlandsche leven. Internet zo volgende is dat momenteel echter ook niet zo fantastisch. Toch kijken we uit naar de filmpjes, foto's en verhalen van onze fuif slecht vier weken geleden. Eerst nog even dit.

Daags na het volksfeest Diwali in Jaipur namen we de bus naar Pushkar. Nadat we een lang verblijf in de deelstaat Kerala doorhaalden vanwege een tweede moesson, werd Pushkar de bestemming waarop een en ander werd afgestemd. In Pushkar was namelijk de Pushkar Camel Fair aanstaande: kermis, kamelen en wij. We waren wel iets te vroeg, dus moesten een paar dagen slijten. We begonnen met het inchecken in een haveli, een hotel met een binnenplaats en wat tierelantijntjes van de Middeleeuwse woestijnpersuasie. Een andere haveli was nog mooier en van verdiepingen hoger klommen klimops en lianen langs de galerijen naar beneden naar de binnenplaats. Met een thali erbij, een tafel vol kleine gerechtjes, waren we tevreden.

In het centum van Pushkar ligt een grote vijver die nogal aan de heilige kant is voor mensen van de Hindoestaanse persuasie. Hindoestanen komen vanuit het hele land om daar te baden in het heilige water en gebruiken daarvoor ghats... een soort trappen richting water. Wij wandelende pinautomaten mogen er ook wel komen, maar je moet dan wel je pooja halen, je Indiase paspoort. Praat u deze priester maar even na, noem even op hoeveel directe familieleden u heeft en laten we dan gelijk even afrekenen per familielid. U wilt toch geen bad karma voor uw familie? Toch? Dat is dan honderd euro aub... het gaat echt naar een goed doel, hoor! We hadden deze oplichterij wat te laat door en we wilden op zo'n heilige plek niet schofferen. Dat is dan ook gelijk waarop wordt gespeeld en waardoor je geld afhandig wordt gemaakt. De schade viel in de eurotjes, maar oh wat waren we blij toen we dag erna dezelfde "priester" terug konden naaien door naar zijn nieuwste slachtoffer te gebaren dat hij niets moest betalen. Als blikken konden doden... dikke vinger voor je!

Als bedelen kon doden... dan hadden we ook een probleem gehad. Wat verderop lag de kamelenmarkt. Een alleraardigste bak met zand met enkele tientallen kamelen, paarden, koeien, nomaden uit de woestijn die voor de veehandel kwamen en wat te vroeg waren, een kermis in opbouw met driemaal een reuzenrad, veel kraampjes met de laatste flufjes voor uw kameel, weinig schaduw en bedelende kinderen. Dat ging dus van kinderen aanhoren en vriendelijk blijven naar een botte en brute 'nee'. Zodra ze het opgaven zag je ze weer even kind worden en het alfabet oefenen. Fijne ouders! We liepen verder tussen de fotogenieke kamelen door en vonden een partytent met schaduw. Een nomade met rode hoofdtulbanddingapparaat deed lekker een tukkie en wij vonden de relatieve rust om lekker naar de kleine kameeltjes te kijken.

Op de terugweg liepen we via de bazaar en verwerkten we aanslagen van de lokale brommerjeugd. Lekker gas geven in een voetgangersgebied, lekker hard toeteren en lekker bekvechten nadat ze van mij een zetje kregen. Conflictneutraliserend als Marjolein is werd de lokale brommerjeugd keer op keer qua richting afgebogen van onze richting en zochten we de illegaliteit op voor een bloedverdunnend biertje op een van de vele, fijne dakterrassen in een heilig dorp waar alcohol echt niet kan. De dakterrassen zijn daar erg goed, pilsch ook!

Het echte begin van de Pushkar Camel Fair maakten we niet mee, maar we begrepen de strekking: kermis en kamelen. We keerden terug naar Jaipur en checkten in in een goedkoop hotel in de richting van het vliegtuig. Na een smaakvolle maaltijd controleerden we de slaapvertrekken nogmaals en troffen een urinespoorrijke toiletbril aan en een dekbed rijk aan mannensappen. Dat moment was een van onze laatste momenten in dat hotel en door de hitte liepen we naar een backpackershostel wat verderop. Daar was zowaar een schoon toilet en ledikant te vinden.

Die middag werd het culinair hoogstaand! We waren welkom in het huis van Lokesh Mathur. Lokesh had jarenlang in Bahrein gekookt voor de premier van Bahrein en staat bekend als een meesterchef. Hij was gastvrij, maar zeer serieus als het om koken gaat. Schortje om, goed opletten, kruiden uit je hoofd leren, zijn instructies volgen en proeven zal je. De man weet wat hij doet, hoewel zijn vrouw hem soms te serieus vond en hem uitlachtte, en bracht ons een aantal belangrijke zaken omtrent naanbrood, curry's en custard gieten bij. De proefsessies tussendoor waren werelds en toen we na het koken eenmaal aan tafel zaten hadden we eigenlijk al geen honger meer. Dat kwam ook door het gerechtje in het mannensappenhotel die middag, waar ondergetekende nog dagenlang misselijk door was en geen eetlust meer door had. Lokesh en moeders spraken met ons over Parijs, de problemen alhier, hun schaamte voor het afvalrijke India en helder was dat we een huishouden hadden getroffen met een herkenbare politieke en sociaal-maatschappelijke insteek. Onder dankzegging voor de gastvrijheid en het heerlijke eten vertrokken wij richting ons mansapvrije hostel en sliepen goed met volle maag.

De ochtend erna denderden we in een tuktuk door de nog lege straten, namen het vliegtuig naar Mumbai en Cochin en lieten ons prinsheerlijk vervoeren naar Alleppey. Myanmar vonden we heel erg leuk, maar India heeft ons zwaar vermoeid. Keer op keer dat naaibakkerige gedrag, het eten werd steeds minder en de ontspanning bleef maar uit. Dus niks geen onrendabelenvervoer, gewoon lekker een taxi naar een luxe hotel. Een oude residentie opgefluft voor ons, met zwembad en direct aan het strand. Hoewel de misselijkheid en de culinaire krachten aldaar niet samen gingen, was het zwembad erg fijn. Even geen gezeik, lekker chillen.

De dag erna vertrokken we met een rijstschuit de binnenwateren van Kerala in, de Kerala Backwaters. Een netwerk van kanalen, meren, palmbomen, rijstschuiten, vissende mannen, de was doende vrouwen en veel dieren. Gewoon twee dagen chillen op een boot, bovendekje met een matras met uitzicht, ijsvogels, ibissen en het dagelijkse leven aan de binnenwateren. Alhoewel we de eerste dag niet enthousiast waren over het vaarurenminimaliserende gedrag, de oh-u-wilt-iets-extra's-dat-wordt-betalen-mentaliteit en de afgelegde afstand, het werd beter. De kok kookte steeds smaakvoller en kruidiger (huh, toeristen die pittig eten willen?) en men werd ook steeds vriendelijker. Gisteren kwamen we op de rustige delen, telden we vele duizenden palmbomen en hadden we eindelijk de gewenste rust.

Die rust rondden we vanochtend op de boot af en zetten we nu voort in het voornoemde hotel. Er waait nu een dun windje vanaf zee, we (Marjolein!) zijn wat aangeschoten door de tweede fles witte wijn en over zes uurtjes komen we weer jullie kant op. Samenvattend komen we tot een zeer wisselend beeld: het beste ontbijt en voorgerecht ooit hebben we in India gegeten, Myanmar was heel erg leuk, puur en gastvrij, in onze Indiase route troffen we helaas veel vervelende mensen die alles doen voor geld, in Myanmar hadden we de hoogtepunten Bagan en de processie, in India de hoogtepunten Taj Mahal en het eten, maar ook een aantal tegenvallers. It's all in the game!

Kom naar India als je wil afzien en een dikke huid hebt, kom naar Myanmar als je gastvrijheid en enthousiasme wil meemaken. Kom naar ons als je het fuiffotoboek wilt zien en onze bovenmatige wijnvoorraad wilt aantasten.