Een bom op wielen

Selamat siang,

De ochtend na het vuige avondje was een klassieker. We verlieten het prachtige Torajaland met een set brakke Barry's. Toke kreeg trillend en met knallende koppijn terug op een semi-geslaagde avond. Met korte stressscheuten dachtten we allemaal terug aan haar zangnoten in combinatie met de volstrekt valse uithalen van Rietje. In de combinatie van die twee moet het afhaken van de gespierde Bask hebben gezeten. Er restte niets anders dan een busrit van 12 uur.

De busrit naar Tentena was uiteraard een barre tocht. Om 9 uur reed de bus volle bak weg door de bergen van Torajaland richting Palopo aan de kust. Diverse mensen vonden de kotsemmer, Toke gek genoeg niet. Na urenlang crossen langs de kust draaiden we weer de bergen in op weg naar het Posomeer bij Tentena. Regen daalde neer terwijl onze bus zich luid toeterend vol in de ene na de andere onoverzichtelijke bocht stortte. Onweer verzorgde de verlichting. Een laadbak van een pick up verzorgde ons vervoer in de regen van de bushalte naar de paar hostels die Tentena rijk is. Als honden staken we onze neuzen in de wind en namen de minst brakke accomodatie.

De volgende ochtend werden we wakker op een prachtige locatie. Vanaf de veranda van het hostel hadden we mooi zicht over het Posomeer en incasseerden we een dun, koel briesje vanaf het meer. Houten huisjes met golfplaten daken stonden aan de rand van het meer op palen en wij aten weer eens lekker een zoveelste omeletje als ontbijt. We regelden een knaap met kar en maakten ons op voor een lekker relaxed dagje. We koersten af op de markt van Tentena en werden getrakteerd op een kleine verrassing. Uiteraard waren uien, bonen, knoflook, kippen, bananen, pepers, vis en aubergine van de partij, maar er lagen ook gefrituurde vleermuizen. Probeer het omeletje binnen boord te houden! Na mooi zicht op het meer draaiden we een Hindoeistisch dorp in en liepen tussen de cacaoplantages door een naar een fraaie waterval. Tevreden lieten we daar de vele busrituren van ons afglijden in het frisse water midden in de jungle. In de middag plantten we onszelf op een maagdelijk wit strandje aan het meer. Mooie wolkenpartijen boven de bergen en het meer maakten het plaatje met mooi blauw water af. So far so good. In de avond startten we een langdurig, terugkerend patroon waarbij een dag op Sulawesi niet werd afgesloten zonder kleine tegenslag. Dit patroon zou uiteindelijk zeer vermoeiend blijken. We begonnen met een avondje kaarslicht en zonder diner, want Tentena zat heel de nacht zonder stroom doordat bomen op stroomkabels waren gevallen.

De volgende dag begon heerlijk. Tussen het gekrijs van een door honden, katten of insecten belaagde Rietje door zaten we heerlijk op de veranda (nog steeds zonder stroom) te ontbijten. We bereidden ons voor op weer een lange rit (12 uur), ditmaal naar Palu. We moesten tweemaal door de bergen en beide routes waren langdurig afgesloten door wegwerkzaamheden. het loonde dus niet om voor 11 uur te vertrekken, dus we zaten prima op die veranda. De auto die ons de dag ervoor naar de waterval en het strand reed, reed ons deze dag voor een prikkie in 8 uur naar Palu. Na een tocht door bergen en vlakten hingen we bij iedere bocht in de beugels, genoten van de keiharde rockmuziek en werkten onze ayam goreng (gefrituurde kip) vanuit de slokdarm weer omhoog. Om 16 uur stonden we stil bij de tweede bergketen in afwachting van de opening van de weg. Er vloog een neushoornvogel voorbij, giechelende mannen verwezen naar de witte huid van Rietje en in de zuivere donkerte vervolgden we de lange rit naar Palu. We hadden bedacht niet in deze megastad te blijven en wilden dat de knaap door zou rijden naar Tanjung Karang aan de kust. Knaapje sprak geen Engels, dus al bellend met een knaapje in Tentena kwamen we erachter dat een ' friend' ons voor 200.000 rupiah verder zou rijden. Daar stonden we dan midden in een woonwijk. Wachtend en hopend op een voortzetting in een donkere, niet prettige stad. Die auto met die keiharde muziek die na een kwartier kwam aanrijden werd onze rit. De chauffeur kwam net boven het stuur uit, voelde zich de koning in zijn bak met karaokemuziekapparaat en blafte de kar de stad uit over kronkelwegen en rakelings langs ander verkeer. Voor zover we nog een prettig gevoel hadden, waren we dat bij aankomst in Tanjung Karang zeker kwijt. We wilden een strandhutje op een duikresort betrekken, maar tot onze verbazing zat het resort al vol. De chauffeur had ik al weggestuurd met een zak geld en het was echt pikkedonker. We moesten dus in het donker, met een lullig zaklampje dat wel, op zoek naar een andere accomodatie die volgens een niet Engels sprekende manier een stukje die kant op moest zitten. We waren sitting ducks! Er hoefde maar een gek langs te komen en we hadden de volledige inboedel kunnen afstaan. Dezelfde man zag mij waarschijnlijk in het donker heen en weer pendelen tussen de wachtende dames en licht verderop, besefte dat het dorp ik weet niet hoeveel kilometer de andere kant op was en stond ons bij met een grote zaklamp. We kwamen aan bij enkele hutjes aan het strand en eigenaar Usman had gelukkig nog plek. We dankten de andere man nederig voor zijn hulp en herstelden onze eer met een heerlijke koude douche, koude biertjes op een veranda, praatjes over het WK '74 en sliepen goed in een kamer met enkel een matras op de grond. Wat een linke actie.

De volgende ochtend stond Allah ons om 4 uur weer luidkeels bij, maar dat kon niet deren. We werden wakker op een mooi strandje met zicht op blauwe zee en rokerige bergen. Vanaf het matras doken we direct het verfrissende water in. Dit hadden we even nodig na een lange reisdag met linke momenten. We lagen lekker op het strand, de lunch was uitgebreid en heerlijk als zovaak en we tukten in de middag lekker bij. En ook deze dag moest er natuurlijk weer wat gebeuren. We zaten heerlijk op de veranda te kaarten toen er ineens 30 Indo's op het besloten strandje stonden. Usman vertelde ons met ingehouden woede dat er die avond een verjaardagsfeestje zou worden gevierd, met dj... Hij had de omzet (30 man in 4 kleine kamertjes) nodig, maar begreep dat wij geen trek hadden in een nacht vol bouncende beats terwijl de muren van bamboe zijn. We zetelden ons 200 meter verder bij een familielid van hem, maar waren weer even uit de rust gehaald en hoorden het feestje die avond natuurlijk nog steeds.

Weer een dag later bracht Usman ons om half 5 in de ochtend naar het vliegveld van Palu. Tot zonsopkomst was er op deze zaterdagochtend niemand op straat te bekennen, dus we konden lekker doorrijden. Om 7 uur vertrokken we met een krat konijntjes aan boord van de vlucht van Lion Air via Makassar (in het zuiden) naar Manado (in het noorden). Het alternatief was een busrit van 30 uur door de bergen, dus dan toch maar even vliegen. Eenmaal geland in Manado hadden we lol om een taxiknaap die een rit naar Batuputih voor een te lage prijs had verkocht. We lieten hem even in zijn sop gaar koken, maar legden even later nog anderhalve euro bij. We waren moe, hadden geen zin in gezeik en bussen, dus rijden met die handel en lappen.

Aangekomen in Batuputih maakten we ons op voor twee jungletochten. We regelden een gids bij de ingang van Tangkoko NP en vertrokken richting de tarsiers (spookdiertjes, aapjes van 15 centimeter). Vrezend voor een onweersbui liepen we door een geheel van takken en bladeren, langs een bruine ijsvogel en ineens een grote vijgenboom. Deze enorme boom zat vol wortels en daartussen was ruimte voor de spookdiertjes. En ineens zaten er zes. De schattige, muisachtige diertjes met grote ogen en oortjes sprongen dapper van wortel naar wortel en keken ons schaapachtig aan. Je kon ze prima zien en toen het duister inviel verlieten ze de boom voor een diner elders. Het ging allemaal erg gemakkelijk en dat mocht ook wel weer eens een keertje.

De volgende ochtend stonden we om 5 uur des ochtends weer bij de ingang van het park. Niet wat we nodig hadden na zoveel brakke dagen, maar we wilden zwarte makaken, couscous, neushoornvogels en maleovogels zien. Volstrekt in lijn met ons kleine tegenslagencircus dat over Sulawesi reisde, zat dat er niet in. We liepen door de jungle regelrecht naar een gebied waar de zwarte makaken vaak zaten. Er zaten er inderdaad een stuk of 10 en langzaamaan daalden ze vanuit het bladerdak af naar de grond. Het zijn makaken met opvallende, grappige gezichtsuitdrukkingen en ze lieten zich goed zien. We liepen verder en zochten op een heuvel naar neushoornvogels (hornbills). Deze wilden we erg graag zien, want het zijn echt mooie, grote vogels. We hoorden en zagen er drie wegvliegen, maar kregen ze niet goed te zien. Van een couscous vonden we helaas enkel eetsporen. Niet helemaal waarop we gehoopt hadden, maar dat was dan maar even zo.

Versleten en bezweet stapten we de jungle uit en pakten onze spullen voor het begin van het einde van de trip. We hielden een auto aan en reden mee in de laadbak naar Girian. Het bleek een bom op wielen, want we zaten tussen diverse jerrycans vol benzine. In Girian stapten we over op de bus naar Manado, aten een nasi goreng bij de haven en voeren voor een prikkie naar het eiland Bunaken. Op het eiland zouden we vijf dagen verblijven om rust te pakken en te snorkelen en duiken. Het liep uiteraard anders.

Marjolein en Toke hadden 1,5 uur nodig om door de hitte te komen tot een vergelijk van kleine vakantieparkjes. Allen lagen aan een strand achter de mangrove, maar wel met het mooiste koraal rond het eiland. Het betere werk zat echter al helemaal vol met duikers, dus we maakten een keuze tussen twee niet Westerse verblijven. De ene wat luxer, de ander wat sfeervoller. We kozen voor sfeer, maar kwamen drie nachten lang terecht in een omgeving van smerige honden (en dus een gillende Rietje), smerige katten in de kamer en op bed, muggen, geen relaxed strand, regen en bewolking. Een mooie locatie, maar we hadden rust nodig en kwamen daar echt niet toe. Daarom vertrokken we voor onze laatste dagen naar een resort op het vaste land voor dure luxe.

Echter niet voordat we wel prima hadden gekaart met een biertje en sterke cocktails en hadden gesnorkeld. Het rif voor de deur was echt geweldig. Groot, gezond (vol hertengeweikoraal, goed teken), gevarieerd en vol vis. Echt een goed koraal. We zagen puffers, heremietkreeftjes, rode anemoonvissen in groene anemonen, een schildpad en twee keer een lion fish. Nadat we die nacht een kat uit ons bed schopten, begonnen we de volgende dag aan een boottochtje langs diverse snorkellocaties.

Het weer liet te wensen over, maar de verzameling onderwaterleven was top. Snorkellocatie Lekuan 3 was een mooie locatie, maar zat vol met ronddrijvend plastic. De grote stad Manado (op het vasteland, wel stroomafwaarts) doet dit eiland geen goed. Eenmaal tewater zagen we wel direct twee schildpadden en een echte klapper... een zeeslang! Giftig als hij was had hij gelukkig maling aan Rietje die druk trappelend recht boven hem zat te kloten met haar duikbril. We maakten dat we een forse bui voorbleven en voeren terug naar het rif bij ons voor de deur. Daar zagen we weer een schildpadje en heel veel anemoonvissen. Op het eiland Siladen aten we kort was nasi goreng en werden weer getrakteerd op een schildpadje en heel veel anemoonvissen. Dat gaat hier prima. We eindigden bij een snorkellocatie met meer stroming en dus grotere vissen, maar het zicht was slecht geworden. We keken op en zagen een tyfoon (windhoos) en maakten dat we wegkwamen. Hij was perfect van wolk tot water en kwam onze kant op. We deden daarom ons huisrif nog maar een keer aan en zagen liefst negen keer een lion fish. Die zien we normaal alleen tijdens het duiken, dus dat stemde tot tevredenheid. Tot nog meer tevredenheid stemde de volgende ochtend het resort. Luxe, heerlijke rica ricasaus over de kip, een ruime en frisse kamer, een goede douche, airco, een dun windje over de dijk, maar vooral... eindelijk echt tot rust komen in de zon. Dat liep gesmeerd!

Afgelopen vrijdag vlogen we in de middag van Manado naar de hoofdstad Jakarta op het eiland Java. In een restaurant tegenover het hotel lieten we ons als koningen behandelen met liefst drie medewerkers tot onze beschikking. Vol liefde slurpten we noedels in Lady en de Vagebondstijl naar binnen en zeken Rietje en Tokkie in hun broek van het lachen. Gisteren deden we Jakarta nog even goed aan en breiden een positief slot aan onze trip. In de ochtend bezochten we de markt in Chinatown en zagen blauwe eieren, zeekomkommers, durian, guave, kerstbomen (!), kikkers, vis, schildpadjes en vuurwerk. We liepen verder naar het door VOC'ers aangelegde oude stadscentrum Kota. Op onderhoud was duidelijk bezuinigd, maar het was zeker een leuk plein. Eerst werden we geinterviewd door Indonesische scholieren, daarna woonden we de opname van een videoclip bij (kijk niet verbaasd op als Toke nietsvermoedend achtergronddecor is geworden), bezochten we het wayangpoppenmuseum, dronken wat in het statige Cafe Batavia en aten bij een mevrouw op de stoep lekkere tempeh met groente. Er was echter maar een echte manier om deze trip af te ronden: drank! We liepen Cafe Batavia weer in en bestelden twee flessen witte wijn, welke rijkelijk vloeide. We waren weer even de koning te rijk en relativeerden de 'ellende' tijdens ons verblijf op Sulawesi.

Al met al hebben we een opvallende trip gehad. Veel kleine tegenslagen, weinig rust gepakt, maar ook heel gave dieren gezien, zoals mantaroggen, komodovaranen en spookdiertjes. Veel gelachen en drank tot ons genomen, maar ook kilo's verloren en echt heerlijk gegeten. Tussen de hoogtepunten zitten de mantaroggen bij Nusa Penida, de Rinjanivulkaan op Lombok, het eten en het snorkelen bij Pulau Bunaken. Nu melden we ons weer voor Nederlandse windhozen, noeste doordeweekse arbeid en barre temperaturen. Welkom terug!