Magnificent 7

Zijn we weer,

We waren gebleven bij de Zuid-Afrikaanse grens. Altijd leuk zo’n grensovergang over land. Al dat theater bij de douane, moeilijk kijkende stempelzetters, opdringerige geldwisselaars, militairen met kalasjnikovs die daarop ingrijpen en wij maar lief lachen. En dan liepen we met een mevrouw mee die daar de weg wel kende en ze hielp ons vriendelijk kwebbelend richting de minibusjes. Precies waar we zin in hadden: opnieuw geplet worden in een busje.

Maar niets van dat, want de Zuid-Afrikaanse politie doet aan razzia’s en handhaaft strikt. Wat je dan krijgt is dat de Mozambikanen in de bus worden toegesproken en vernederd, de Zuid-Afrikanen schudden hun hoofd vanwege het machtspelletje en theater en naar ons wordt er vriendelijk gezwaaid. Want ja, wandelende geldautomaten hè. Via Malalane kwamen we uiteindelijk na 14 uur bussen vanuit Tofo in Mozambique aan in Nelspruit. En dat was wel even een ander verhaal. We stapten de 21e eeuw binnen, alles modern, pinautomaten, verkeersregels en panden die daadwerkelijk zijn onderhouden.

Wat wel aardig is, is dat de blanke Zuid-Afrikaanse bevolking Afrikaans spreekt. De taal lijkt sterk op het Nederlands. Een overblijfsel van de Neerlandsche heerschappij in dit gebied ooit, maar de taal heeft wel een andere ontwikkeling doorgemaakt. Die is wat platter, simpeler en soms met gekke woorden… het ene moment hoor je Nederlandsch, het andere moment versta je er niets van. Overal ook plaatsnaamborden met Nelspruit, Bronkhorstspruit, Middelburg, Witbank, Boksburg erop. Alleraardigst.

Goed, over dat Zuid-Afrika. Dat was eigenlijk niet de bedoeling, want in ieder geval 50% van ons gezelschap vindt het maar een zwaar overschat land, te modern, te makkelijk, allemaal Nederlanders en al helemaal geen cultuurschok brengend. Het ligt echter wel op de route tussen Mozambique en Zimbabwe. Als we er dan toch langs moeten, laten we dan toch maar even kijken bij het Kruger Park. Wellicht dat we er met onze positieve grondhouding toch nog wat van kunnen maken.

We hadden een driedaagse safari geregeld via Private Kruger Safari’s. Dat bleek een club te zijn die perfect is voor ons. Private betekent dat we het voertuig niet deelden met anderen (de horror), niet zelf rijden maar juist gebruik maken van de kennis van een gids, ze schijnen de beste aanbieder te zijn volgens Tripadvisor, ze zijn bedreven in het fotograferen met veel te lange cameralenzen, ze worden ontzettend moe van grote groepen in voertuigen, vooral gevuld met Indiërs en Fransozen, niet haastje-repje door het park maar bij de boeiende dieren lang kijken naar wat er allemaal gebeurt, maling aan het geneuzel rondom de Big Five en ze hadden er zin in. U begrijpt het al: we hadden al snel een klik en hebben flink wat gelachen.

Om vijf uur werden we opgepikt in Nelspruit en om zes uur startten we in het park. Het Big Five-geneuzel was niet voor ons, wij hadden ons eigen lijstje klaar met daarop de neushoornvogel, wilde honden, de neushoorn, de struisvogel en het jachtluipaard. Gedurende de 2,5 dagen hebben we echt ontzettend veel geluk gehad met wat we allemaal zagen. De mazzel die wij de afgelopen jaren nogal eens ontbeerden met betrekking tot dieren, werd nu met terugwerkende kracht uitgekeerd. Tijdens de avonden in het kamp binnen het park beseften we ons soms hoe enthousiast we mogen zijn. Natuurlijk hebben we de hele rataplan gezien van zebra’s, impala’s, gnoe’s, giraffen, buffels, krokodillen, olifanten, vogels, wrattenzwijntjes (Pumba!), boskippen, ooievaars, nijlpaarden, nijlganzen, bavianen, zoetwaterschildpadjes (!), adelaars en olifantenpoep op de weg. Sommige momenten waren daarbij echt fenomenaal.

Toen we het park net in waren gereden zagen we direct een neushoorn in de verte, na de volgende bocht liepen drie grote, zwarte neushoornvogels met rode hals en kop in het veld en tikten we ook gelijk nummer drie van ons lijstje af: de wilde honden. Die dingen zijn zeer zeldzaam, maar wij hadden ineens een troep van 12 wilde honden voor ons op de weg. Gedurende een half uur volgden we ze en zagen we hoe ze een aantal impala’s aan het opnaaien waren. Ineens barstte het los voor het echie en zaten ze in de jachtmodus. De kill hebben we echter niet meegemaakt.

Nadat we twee auto’s vol Taiwanezen hadden uitgelachen, omdat ze mondkapjes ophadden en kleurige regenpakken aan hadden met 30 graden (stel je voor dat je wat stof inademt), en een giraf ons de littekens op zijn kont door het leeuwenknuffelen liet zien, werd Marjolein ineens scherp. Ze ontdekte een hol van een hyenamoeder met een paar kleintjes. Na een lange reeks van dieren was dat een leuke afsluiter van de eerste dag.

De tweede dag waaide het hard en bleek het ineens koud te kunnen zijn in Zuid-Afrika. Met meerdere lagen kleding en onder dekens reden we wel tien uur rond in het park. Deze dag was leeuwen- en olifantendag. In een wat opener deel van het park zagen we de ene grote groep olifanten na de andere. Vaak een grote matriarch voorop, wat middelgroot spul achterop en diverse kleine olifantjes ertussen. Alle kleine olifantjes knipoogden overigens naar Marjolein. Op een gegeven moment zaten we op een veranda van een parkrestaurant te eten, toen ineens een kudde van 42 olifanten de rivier overstak. Dat was een heel mooi gezicht. De matriarch voorop, de kleintjes flink spetterend erachteraan en allemaal keurig op een rijtje. Dat ze net als in Jungle Book elkaars staart vasthouden met de slurf blijkt een fabeltje. Doen ze niet. Al jaren niet meer.

De leeuwen hadden de tweede dag ook een hoofdrol. We zagen ze overal: langs de weg, in de verte op de rotsen, luierend in de drooggevallen rivierbedding en aan het eind van de dag zelfs op de weg zelf. Een leeuw volgde een leeuwin, want er zat sexy time aan te komen. Mevrouw ging even lekker pontificaal midden op de weg wijdbeens liggen, maar meneer kon niet presteren met zoveel toeschouwers.

En op de weg terug naar het kamp voltrok zich een wonder. Wederom zagen we een groep (waarschijnlijk dezelfde) van 12 wilde honden lopen op de weg. De gids gaf aan dat er zeer zelden twee dagen achter elkaar wilde honden worden gezien. Toen we dag drie startten en in de vroegte weer wat hyena’s met jongen hadden gezien, liepen er op de weg… jawel… zeven wilde honden! We overwegen een staatslot aan te schaffen.

De derde dag was neushoorndag. Tenminste, die hebben we de hele dag gezocht. We zagen wel uitwerpselen, modderbadjes en pootafdrukken, maar de reuzen gaven niet thuis. Wel hadden we andere voltreffers. We reden over een klein stuwdammetje in een klein riviertje en keken naar de kleurige vogels en krokodillen, toen ineens een kudde olifanten kwam drinken bij de rivier. We zaten er recht tegenover op ooghoogte en zagen de olifanten slurpen, water over zich heen sproeien, de kleine olifantjes oefenden met het slurfje en ze stonden allemaal keurig op een rij! Prachtig gezicht. Vervolgens draaiden we de hoek om en zagen we een luipaard fier op een rotsblok staan. Beter in beeld kan je het dier niet krijgen. De gids ging zelf ook helemaal los met zijn camera, want de manier waarop wij de dieren die dag zagen was ongekend volgens hem. En toen kwam diezelfde groep olifanten eraan en was er heel even wat spanning. Het luipaard hield de boel in de gaten, maar ook wij moesten oppassen voor de grote bul met de reuzenslagtanden.

Wat verderop keken we weer rond in de bijna droog gevallen bedding van een rivier, toen ineens een pelotonnetje van 19 zoetwaterschildpadjes ons kwam begroeten. Na de volgende bocht zat er een of ander zwart vogeltje met een rode borst op een tak. Lekker boeiend dachten we, maar de gids werd gek. Dat dingetje had hij in 42 jaar pas één keer eerder gezien en dat zelfde dingetje stond bovenaan de wensenlijst van alle vogelaars die het park bezoeken. Het zal. Een vogeltje is geen visje.

Zo tegen het einde van de driedaagse safari was er ineens woord over een jachtluipaard met een prooi. We zagen de gieren in de lucht en reden naar de plek toe. Geen verslonden prooi te zien, maar we zagen moeder jachtluipaard wel met haar vijf jongen door de bosjes marcheren. Keurig op een rijtje.

Er was geen woord over een neushoorn helaas. Die wilden we graag zien en we hebben echt de hele dag druk om ons heen gekeken met z’n drieën, maar ze gaven niet thuis. Kort voor een van de uitgangspoorten bergden we onze spullen op en hadden er vrede mee. Maar u raadt het al… Jaaaaaaahahaaaaa, het anker uit, auto in zijn achteruit… aanschouwt u even drie neushoorns in het wild, als u wilt! Wat een geluk! De gids wist niet waar hij het moest zoeken. Hij was nog blijer dan wij. Het allerlaatste wapenfeit van de gids in het park was dat hij hoofdschuddend onder de indruk was van ons geluk. Bij de uitgang zagen we namelijk ook nog een vierde keer een wilde hond. Vier keer in drie dagen wilde honden, dat is nog niet eerder gepresteerd. Ook bleken we tot een handjevol van zijn gasten ooit te behoren die de magnificent seven hebben gezien: leeuw, buffel, olifant, neushoorn, luipaard, jachtluipaard en de wilde hond. Hihi, oeps… maar een staatslotje aangekocht inderdaad.

Terug in Nelspuit vertrok de bus naar het vliegveld bij Johannesburg. Dat was nog even 4,5 uur crossen over de snelweg, waaronder door de mooie Crocodilekloof. Na een nachtje tukken recht onder de baan van alle vliegtuigen die vertrokken, pakten we in de ochtend het vliegtuig naar Bulawayo in Zimbabwe.

Volgende keer Zimbabwe! Zim-bab-we...