Zambezi

Bumblebee tuna!

Een keer in de zoveel tijd moet je een mislukte staat een kans geven. Zo’n land met een iets te lang zetelende leider, een corrupte overheid, verkiezingen zonder verrassingen, een kleine rijke elite en een bevolking die nog net niet de mayonaise voor de McDonald’s van de stoeptegels schraapt en een inflatie waar je eng van wordt. Maar vaak ook een land met vriendelijke mensen en geweldige attracties.

Zimbabwe is zo’n compleet mislukte staat. President Robert Mugabe maakt er daar al decennialang een puinbak van. Tot voor kort haalde je daar een brood voor 37 biljoen Zimbabwaanse dollars. Nu werkt men maar met US dollars en obligaties als waardepapieren. Hier mag je nog doorrijden over de snelweg als je het salaris van de agent wat aanvult en monden verkiezingen steevast uit in engnekkerige praktijken. Maar iedereen zegt er wel gedag op straat en vraagt hoe het met je gaat, daar komt zelfs het brave Hollandsche volk niet meer aan toe. Men is er behoorlijk gastvrij en behulpzaam. Zimbabwe dus!

We sloegen graag de linke en lange busrit van Zuid-Afrika naar Bulawayo over en vlogen dus een stukje vanaf Johannesburg. De afdeling elfendertig van de migratiedienst in Bulawayo ging er eens even lekker voor zitten en nam dus flink de tijd om onze visa met de hand in te vullen. Maar we mochten zowaar naar binnen. Ook van de vier onduidelijke Melkertbaangenieters die daarna ook nog om ons paspoort vroegen. We reden vervolgens de stad binnen langs een uitermate keurige periferie en vroegen ons af waar de armoede was. Ook in het centrum was de zuivere ellende ver te zoeken. Flinke supermarkten, fatsoenlijk gekleed volk en alleen als je goed de zijstraten inkeek zag je wat we verwachtten. De camouflagetechnieken werken kennelijk goed.

Aangekomen in het centrum gingen we gelijk door naar het treinstation voor… je verwacht het niet… treinkaartjes. We wilden met een Victoriaanse trein uit max 1958 de 452 km naar Victoria Falls afleggen. Maar eerst vonden we het een goed idee om de zes uur tot het vertrek te overbruggen door te high tea-en in een kasteel. De kasteelheer vond echter van niet (gesloten), dus toen zijn we maar tussen de rijke Zimbabwanen gaan shoppen in de hypermarché. Met een zak vol brood, beleg en water meldden we ons om half acht op het station. De Britjes hadden deze handel in 1958 achtergelaten en dat was ook gelijk het laatste moment van onderhoud aan zowel het station als de trein. Maar deze treinrit zou een hoogtepunt gaan worden, dus we gingen ervoor. Er werd op een fluitje geblazen en de mensen met een kaartje voor de derde klasse sprintten naar de trein voor de beste plekjes. Als overbeladen pakezeltjes sjokten wij met ons hele hebben en houden op de rug achter de mensen aan en stapten onze eigen coupé binnen in de eerste klasse. Niet dat je denkt van… goh, wat een weelde. Het onderhoud was van max 1958, weet je nog?

We klapten onze tassen onder het stapelbedje, de trein kwam piepend en krakend in beweging, we slingerden het raam open en het was geweldig. Kleine Stephan mocht treintje spelen en hing de eerste uren steevast met zijn hoofd buitenboord en met de tong naar buiten. Onderweg stapten mensen uit de duisternis en klommen aan boord. Tijdens de lange stops gingen matrassen, suikerrietstengels en allerhande handelswaar de goederenwagon in en uit. Dat ging de hele nacht zo door. En de nacht viel mee voor ons… we hadden wel geen bedlinnen en waren gehuld in drie lagen kleding en sarongs, maar de trein wiegde ons keer op keer in slaap.

Toen we in de ochtend hadden ontbeten en onze tandenpoetsprut door het al 59 jaar niet meer werkende afvoertje hadden geholpen, was het tijd voor het hoogtepunt van de treinrit. We reden langs het Hwange NP en begonnen aan een heuse treinsafari! Met twee hoofdjes uit het raam zagen we bavianen, koedoe’s (hertachtige), adelaars en maraboes (hele grote ooievaars) voorbij schieten. Ook werd de bush en savanne slechts onderbroken door minuscule stations en groetten we onze buren uit de naastgelegen coupés nog maar eens toen de een na de ander even langs kwam lopen. Na 13,5 uur genieten (gemiddeld dus 33 km/h) kwamen we aan in Victoria Falls, de laatste halte van deze trip door zuidelijk Afrika.

De komende dagen werden we vakkundig van onze lading dollars afgeholpen en dat begon al op het station met de aankoop (voor de verzameling) van de inmiddels waardeloze triljoenen Zimbabwaanse dollars. Na een paar uurtjes hangmatten bij de backpackers lodge waar we sliepen (iesj goeie koop), zetten we het uitgavenproces voort. In Victoria Falls kan je om één ding niet heen… de Victoria Falls. De Zambezirivier klettert over een breedte van een kilometer iets meer dan honderd meter naar beneden, en dat wil je zien. Nu we het regenseizoen te pakken hebben (toch is er geen druppel gevallen) zijn de watervallen lekker opgezwollen en zorgen ze voor een enorme spray. Het water stuift na de val in de kloof recht omhoog en landt vervolgens op de toeristenhoofden en houdt ondertussen een klein regenwoud in stand.

In onze badderoutfits liepen we de uitzichtpunten af en telden de regenbogen. Hoe hoger het nummertje van het uitzichtpunt, hoe meer spray je mocht terugkoppen. In het begin zagen we de rivier dan ook nog met een enorme kracht naar beneden duiken, maar aan het einde zagen we vrijwel niets meer. De spray maakte ons zeiknat en het is natuurlijk nooit eens lekker warm water. Slechts hier zijn de Taiwanezen met hun mondkapjes en kleurige regenpakken (die van het Kruger Park) spekkoper. Verzopen liepen we terug naar de ingang en ontweken nipt een flinke bruine slang die de bosjes uit kwam zetten. SCHRIK! Bij een café met uitzicht op een deel van de kloof kwamen we bij door de inzet van Zambezibiertjes en andere bloedverdunners.

De volgende dag gingen we op kanosafari op de Zambezi. Die stond al een tijdje op het wensenlijstje. Peddelen (ook nu zonder hoedjes) op een rivier vol hongerige krokodillen en territoriale (dus agressieve) nijlpaarden. De veiligheidsinstructie en de inzet van twee gidsenkano’s was vrij serieus overigens. De krokodillen klinken eng, maar het zijn de nijlpaarden waar we ons zorgen om moesten maken. We zouden er meerdere passeren die op ons afkomen om hun territorium te verdedigen. Het echte probleem zit hem in het feit dat de nijlpaarden veelal onder water zitten en onder de kano omhoog zouden kunnen komen. Dan zouden we een stevige borstcrawl moeten inzetten, want ze leggen je zo om. En oh ja, handjes binnen boord, want de krokodillen zijn opportunistische happers. Kijk, dat is vervolgens lekker peddelen.

Onderweg naar de rivier reden we door het Zambezi NP en konden we onderweg wat dieren spotten. Dat lukte ook. We zagen wrattenzwijntjes, gieren, impala’s, zebra’s, mangoesten, overvliegende maraboes en hele grote baobab’s (dikke bomen). Eenmaal op de rivier peddelden we langs de oever en viel de hoeveelheid dieren een klein beetje tegen. Het waaide weer eens hard, dus het dierenvolk verschool zich. Toch zagen we op enig moment een varaan, ijsvogels, kleurige bijeneters en bomen vol gieren. Net toen we baalden dat het einde van de peddeltocht in zicht was en de nijlpaarden niet thuis gaven, kwamen er twee flinke nijlpaarden boven water. Ze draaiden zich naar ons toe en kwamen in beweging. Wij maakten hem daarop direct de pleiterik. In een rivierarmpje peddelden we daarop nog even uit de wind en beproefden ons geluk door ons in alle stilte mee te laten voeren door de stroming. Op deze manier benaderden we een olifant die aan het badderen was, vervolgens de modder in dook en daarna waarschijnlijk langs de bomen schuurde om de teken te verwijderen. De krokodillenwatjes lieten zich trouwens niet zien. Theekransje ofzo ergens.

Op onze laatste volle dag hadden we nog een klappertje in petto. We aaiden het Maltese Leeuwtje Rosie grondig, schoven het ontbijt naar binnen en lieten ons vervoeren naar een terminal. We kregen een instructie over wat en hoe meewerken, de snelste route naar decapitatie en hoe de koptelefoon werkte. En ja hoor, daar was het gesuis en daar landde hij... onze helikopter voor een vlucht van 22 minuten over de watervallen, de Zambezirivier en de zigzaggende kloof. Hier hadden we al een tijdje op zitten loeren en deze ochtend was het raak.

Marjolein had al wel een keer eerder in een helikopter gevlogen (New York), dus laat dat enthousiaste knaapje maar voorin zitten. We stegen op… voor de verandering eens verticaal… en hadden direct gaaf zicht op de savanne, de rivier, de watervallen en de kloof. Keurig volgens het voorgeschreven parcours pakten we alles mee. De spray kwam hoog en was goed te zien. We zagen de kleine eilandjes in de Zambezi kort voor de watervallen. En toen we rakelings over de kloof vlogen, zagen we de bulderende rivier zijn weg vervolgen. Ter afronding vlogen we terug over het Zambezi NP en deden na de autosafari, de treinsafari en de kanosafari nu ook nog een stukje helikoptersafari. En ja hoor, een groep sabelantilopes en koedoe’s. Dit was niet te schraal voor ons, hier konden we aan wennen!

Met een rijkelijke lunch in Victoria Falls en een laatste bezoek aan de watervallen (zonder douche deze keer), kwam de afronding naderbij. Met wat geswing in de hangmatten en de eerste bbq van het seizoen (nu al een voorsprong in de bbq-competitie?) was het mooi geweest. We vlogen van Victoria Falls terug naar Johannesburg en acht uur later (dan kom je nog eens aan een gesprek toe) naar Amsterdam.

We kijken terug op weer een geslaagde trip. Walvishaaien, mantaroggen, safarirecords, vier soorten safari’s, dikke watervallen, een geweldige treinreis en de verdere ontwikkeling van onze helicopter view! En het belangrijkste… het gezeik over het visje-visje is nu eindelijk voorbij! Kunnen we voortaan weer mooi naar de camping in Schubbekutteveen!